Το να βλέπει κάποιος τους εκπαιδευτικούς να πορεύονται μαζικά και μαχητικά στους δρόμους κατακαλόκαιρο και εκτός ωραρίου εργασίας, είναι γεγονός που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο για τα κυπριακά δεδομένα. Ήταν η ευχάριστη έκπληξη του καλοκαιριού. Το βασικό ερώτημα όμως είναι: τι ήταν αυτό που τους ταρακούνησε ξυπνώντας τους από το βαθύ λήθαργο και τους έκανε να αφήσουν το μικρόκοσμο τους, έστω για λίγο, βγαίνοντας στους δρόμους;
Οι ίδιοι προβάλλουν την επίθεση που δέχεται το δημόσιο σχολείο από τον νυν Υπουργό. Παραγνωρίζουν βεβαίως ότι ο δημόσιος χαρακτήρας του σχολείου δέχεται επίθεση όχι μόνο από τον νυν Υπουργό και την κυβέρνηση του (για την οποία ούτε νύξη, λες και ο Υπουργός δεν εκφράζει την κυβέρνηση και ενεργεί αυτοβούλως), αλλά από όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις διαχρονικά.
Ταυτόχρονα είναι οξύμωρο μια μεγάλη μερίδα εκπαιδευτικών να ψηφίζει κυβέρνηση Αναστασιάδη λίγους μήνες προηγουμένως και σήμερα να κατακρίνει τον Υπουργό αυτής της κυβέρνησης για τις πολιτικές που ακολουθεί.
Αγνοούν ότι από τη μια μεριά υπάρχει ο κόσμος της εργασίας, στον οποίο θα έπρεπε να ανήκουν, και από την άλλη ο κόσμος του κεφαλαίου με τη μάχη μεταξύ των δύο να μαίνεται αδιάκοπα; Επομένως οι ίδιοι πρέπει να απαντήσουν στο διαχρονικό ερώτημα του Woody Guthrie: Which side are you on?
Ο Υπουργός, ο γενικός ελεγκτής και διάφοροι αρθρογράφοι προβάλλουν τα ιδιοτελή κίνητρα των εκπαιδευτικών και ότι αντιδρούν επειδή θίγονται τα συμφέροντά τους. Χωρίς να ασπάζομαι τις θέσεις της κυβέρνησης Αναστασιάδη και διαφωνώντας με τις περικοπές δικαιωμάτων, θεωρώ ότι ο καθένας μπορεί με βάση τα δεδομένα να υποθέσει ότι υπάρχει βάση στο επιχείρημα αυτό, επειδή ποτέ στο παρελθόν δεν είδαμε παρόμοιας έντασης και έκτασης αντιδράσεις. Οι εκπαιδευτικοί δεν αντέδρασαν όταν ο νυν Υπουργός παιδείας, σε μια άκρως συμβολική κίνηση, επισκέφθηκε τα γραφεία του εδώ παραρτήματος της φασιστικής, νεοναζιστικής συμμορίας της Ελλάδας, δηλώνοντας ότι συμμερίζεται μαζί τους τις ίδιες αρχές και αξίες!!! Δεν αντέδρασαν ούτε στις μισαλλόδοξες και ρατσιστικές δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου ενάντια στους μετανάστες και τους ομοφυλόφιλους, ούτε όταν προκλητικά δήλωσε ότι θα κάνει δικά του σχολεία για να βγάζει ”κανονικούς ανθρώπους”. Δεν είδαμε αντιδράσεις στην «εισβολή» της θρησκείας στην εκπαίδευση με τις προσευχές, τους αγιασμούς, τις εξομολογήσεις και τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό, ούτε είδαμε αντιδράσεις στο κλείσιμο των σχολείων για την ονομαστική εορτή του εκάστοτε Αρχιεπισκόπου και άλλες θρησκευτικές αργίες, όπως η μέρα των γραμμάτων την οποία γιορτάζουμε κλείνοντας τα σχολεία!!!
Δεν είδαμε τη διεκδίκηση για πλήρη διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους, ούτε είδαμε τέτοια οργανωμένη αντίδραση στην προσπάθεια αγιοποίησης του Γρίβα. Θέλουμε τους Κύπριους εκπαιδευτικούς να αντιπαλεύουν τον εθνικισμό, το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία. Να διεκδικούν δυναμικά περισσότερες ώρες διδασκαλίας επιστημών, κοινωνιολογίας, φιλοσοφίας, τεχνών, μουσικής, την ένταξη του μαθήματος σεξουαλικής αγωγής από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού αντί να παραμυθιάζονται τα παιδιά με τον Αδάμ και την Εύα. Τους θέλουμε να βγαίνουν στους δρόμους διεκδικώντας καλύτερη υλικοτεχνική υποδομή, αίθουσες αθλοπαιδιών, εργαστήρια σε όλα τα σχολεία, ομαλότερη ένταξη των αλλόγλωσσων παιδιών μεταναστών, να εργάζονται αφιλοκερδώς κάποια απογεύματα για παιδιά που έχουν μαθησιακά ή άλλα προβλήματα.
Οι εκπαιδευτικοί σαφώς και πρέπει να αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους, όχι όμως μόνο για αυτά. Εύχομαι και ελπίζω να τους δούμε στους δρόμους του αγώνα για όλα τα παραπάνω, επειδή ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΩΣ και όχι συντήρηση και οπισθοδρόμηση.
