6 Αυγούστου του 1945… ώρα 1 και 37′, τρία αμερικανικά ανιχνευτικά αεροπλάνα Β – 29 απογειώνονται από τη νήσο Τινιάν. Μισή ώρα αργότερα, θα τα ακολουθήσει ένα άλλο, βομβαρδιστικό Β – 29, που το ‘χαν βαφτίσει Enola Gay (Ενόλα Γκέι) από το όνομα της μητέρας του πιλότου, συνταγματάρχη Τίμπετς. Τούτο το βομβαρδιστικό κουβαλούσε στην κοιλιά του ένα τρομερό όπλο, που άκουγε στο όνομα «ατομική βόμβα», με αποστολή να τη ρίξει πάνω σε πραγματικό στόχο. Στις 8 και 11′, η Χιροσίμα φαίνεται καθαρά από τα μέλη του πληρώματος του «Ενόλα Γκέι». Δυόμισι λεπτά αργότερα, ο πιλότος, συνταγματάρχης Τίμπετς, διατάζει τον βομβαρδιστή του σκάφους ταγματάρχη Τομ Φέρεμπι μ’ ένα απλό παράγγελμα: «Εμπρός!». Στις 8 και 15′, μια βόμβα 10.000 λιμπρών εγκαταλείπει το «Ενόλα Γκέι» και 45 δευτερόλεπτα αργότερα μια τρομερή αστραπή κι έπειτα, ένα τεράστιο κοκκινωπό μανιτάρι υψώνεται στον ουρανό. Κι έπειτα ο θάνατος και η καταστροφή… Ο θάνατος για χιλιάδες ανθρώπους που ξεκινούσαν την μέρα τους ανυποψίαστοι για το τι θα ακολουθούσε.
Το ίδιο ακριβώς σκηνικό επαναλήφθηκε τρείς μέρες αργότερα και στο Ναγκασάκι… Η βόμβα στην Χιροσίμα ήταν με γόμωση ουρανίου, η “Little Boy” ενώ ισχυρότερη με γόμωση πλουτωνίου “Fat Man” στο Ναγκασάκι. Χιλιάδες άνθρωποι, αεριοποιήθηκαν σε κλάσματα δευτερολέπτου. Άλλα λαμπάδιασαν αυτοστιγμής και λίγο αργότερα δεν έμεινε τίποτε περισσότερο από το απανθρακωμένο σημάδι τους. Όσοι βρέθηκαν πιο μακριά από το σημείο της έκρηξης, έπαθαν φρικιαστικά εγκαύματα, ή έχασαν το δέρμα τους και κομμάτια από τις σάρκες τους. Πολλοί πέθαναν καταπλακωμένοι από τα κτίρια που γκρεμίστηκαν ή από θραύσματα γυαλιών και μπαμπού που στροβιλίζονταν στον πυρακτωμένο αέρα. Οι νεκροί, σύμφωνα με κάποιες πηγές, υπολογίζονται από 60.000 έως 80.000, ενώ οι Αμερικανοί τους κατέβαζαν αργότερα στις 16.000, υπολογίζοντας μόνο τα θύματα με εξακριβωμένη ταυτότητα. Αντίθετα, οι Σοβιετικοί μελετητές, παίρνοντας υπόψη όλα τα δεδομένα του εγκλήματος στη διάρκειά του, υπολογίζοντας δηλαδή τις επιπτώσεις όχι μόνο στο άμεσο χρονικό διάστημα από τη ρίψη της βόμβας, αναφέρουν ότι οι νεκροί και οι τραυματίες στο Ναγκασάκι είναι γύρω στις 200.000.
Αναμφίβολα η ρίψη της ατομικής βόμβας σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι στις 6 και 9 Αυγούστου αντίστοιχα, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα αν όχι το μεγαλύτερο κατά της ανθρωπότητας. Η ατομική βόμβα πολύ περισσότερο δε και η χρησιμοποίησή της, δεν αφορούσε τόσο το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που έφτανε στο τέλος του, αλλά το συσχετισμό δυνάμεων στον μεταπολεμικό κόσμο. Ήταν μια δραματική αλλαγή προς όφελος του διεθνούς ιμπεριαλισμού και των ΗΠΑ. Το ότι δεν επρόκειτο για ένα όπλο, που όπως υποκριτικά ισχυρίζονταν οι Αμερικανοί αποσκοπούσε να επιταχύνει το τέλος του πολέμου, αλλά για όπλο που στόχευε στη μεταπολεμική εποχή, το επιβεβαιώνει και ο Τσόρτσιλ που γράφει στα απομνημονεύματά του: «Θα ήταν λάθος να πιστέψουμε ότι η τύχη της Ιαπωνίας ρυθμίσθηκε από την ατομική βόμβα. Η ήττα της ήταν βεβαία πριν ριφθεί η πρώτη βόμβα».
Όλος ο υπόλοιπος κόσμος έμαθε για τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα από τις ανακοινώσεις που έκανε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν, την ίδια ημέρα της καταστροφής, που δείχνει την κυνικότητα και την προκλητικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σε όλο της το μεγαλείο. «Ατομική βόμβα» – είπε μεταξύ άλλων – «βόμβα συνδυασμένη με τη βασική δύναμιν του σύμπαντος, τη δύναμιν εκ της οποίας και ο ήλιος αντλεί την ιδικήν του, εξαπελύθη εναντίον εκείνων που έφεραν τον πόλεμο εις την Άπω Ανατολή… Δαπανήσαμε 2.000 εκατομμύρια δολάρια διά την πρωτοφανούς μεγέθους εις την ιστορία επιστημονική αυτήν κερδοσκοπία και νικήσαμε… Θα προβώ εις περαιτέρω μελέτας και θ’ απευθύνω κι άλλας συστάσεις προς το Κογκρέσο ως προς τον τρόπον καθ’ ον η ατομική δύναμις θα αποβεί μέσον πανίσχυρο και αναγκαστικής επιδράσεως προς διατήρηση της παγκοσμίου ειρήνης». Οι τελευταίες αυτές φράσεις του Τρούμαν ήταν ένας σαφής απειλητικός υπαινιγμός προς όλη την ανθρωπότητα, προς τους λαούς της Γης και ειδικότερα προς το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα και την ΕΣΣΔ, που σήμαινε πως οι ΗΠΑ έχουν πλέον τον τρόπο να εκβιάσουν υποταγή στη θέλησή τους.
Ακριβώς πριν 73 χρόνια. Το κοριτσάκι από τη Χιροσίμα ήρθε και πάλι να χτυπήσει την πόρτα μας για να βάλουμε την υπογραφή μας, ώστε να μη σκοτώνονται πια τα παιδιά. Πάνε χρόνια που πέθανε στη Χιροσίμα. Είναι ένα κοριτσάκι επτά χρονών… Δε μεγαλώνουν τα νεκρά παιδιά…
ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ (ΤΗΣ ΧΙΡΟΣΙΜΑ )
Εγώ είμαι, εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας.
Εδώ ή αλλού, χτυπάω όλες τις πόρτες
ω, μην τρομάζετε καθόλου που είμαι αθώρητη
κανένας μια μικρή νεκρή δεν μπορεί να δει.
Εδώ και δέκα χρόνια εδώ καθόμουνα
στη Χιροσίμα ο θάνατος με βρήκε
κι είμαι παιδί, τα εφτά δεν τα καλόκλεισα,
μα τα νεκρά παιδιά δε μεγαλώνουν.
Πήραν πρώτα φωτιά οι μακριές πλεξούδες μου
μου καήκανε τα χέρια και τα μάτια
όλη-όλη μια φουχτίτσα στάχτη απόμεινα
την πήρε ο άνεμος κι αυτή σ’ ένα ουρανό συννεφιασμένο.
Ω, μη θαρρείτε πως ζητάω για μένα τίποτα,
κανείς εμένα δε μπορεί να με γλυκάνει
τι το παιδί που σαν κομμάτι εφημερίδα κάηκε
δε μπορεί πια τις καραμέλες σας να φάει.
Εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας, ακούστε με,
φιλέψτε με μονάχα την υπογραφή σας
έτσι που τα παιδάκια πια να μη σκοτώνονται
και να μπορούν να τρώνε καραμέλες.
Ναζίμ Χικμέτ
(απόδοση Γιάννη Ρίτσου)
