Η υπομονή έχει και τα όρια της… Κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε – οφείλουμε να μιλήσουμε – και να λάβουν κάποιες πολιτικές δυνάμεις και ηγεσίες τις απαντήσεις που τους αρμόζουν. Εξ υπαρχής δηλώνω ότι ούτε εθνικιστής είμαι, ούτε απορριπτικός, ούτε αντι-ομοσπονδιακός. Tο αντίθετο! Και δεν μπορούν κάποιοι επειδή δεν είχαν ως σήμερα αριστερό αντίλογο, να αφορίζουν και να ταπελώνουν ανθρώπους – ανθρώπους Κύπριους και πατριώτες – όταν εκφράζουν κριτική άποψη για το πλαίσιο λύσης που διαμορφώνεται στο Κυπριακό τα τελευταία χρόνια.
Ξαναλέω ότι δεν είμαι αντι-ομοσπονδιακός, είμαι υπέρ της ομοσπονδίας! Ομοσπονδία στο κάτω – κάτω ήταν και στη Σοβιετική Ένωση, αλλά φυσικά με εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο από αυτό που θέλουν να δώσουν στη δικιά μας περίπτωση οι ιμπεριαλιστικοί κύκλοι. Ομοσπονδία είναι και στις ΗΠΑ, στη Γερμανία, στη Ρωσία, αλλά έχουν διαφορές. Για αυτό, ας μην υπερ-απλουστεύουν τα πράγματα όσοι θέλουν να περάσουν λύση τώρα και ότι νάναι. Όλοι θέλουμε λύση, σωστή και πατριωτική λύση όμως, για να μπορέσουμε να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας σε μια χώρα ασφαλή, απόλυτα κυρίαρχη, με μια ιθαγένεια, μια διεθνή προσωπικότητα, μια οικονομία, ένα λαό και ένα Κράτος, το οποίο θα διασφαλίζει την ειρηνική συνύπαρξη των δύο Κοινοτήτων, των Αρμενίων, των Μαρωνιτών και των Λατίνων, χωρίς εγγυητές, στρατεύματα, προστάτες και ξένες βάσεις.
Το τελευταίο διάστημα λοιπόν και εν μέσω εξόφθαλμων και εκκωφαντικών τουρκικών απειλών, προκλήσεων, παραβιάσεων και αμερικανό-βρετανικών και νατοϊκών ύποπτων και αντικυπριακών παρεμβάσεων, κάποιοι πιέζουν φορτικά για επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, ουσιαστικά χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Την ίδια στιγμή όμως λένε και ότι «εμείς ξεκαθαρίζουμε ότι αυτό δεν σημαίνει να προβούμε σε απαράδεκτες υποχωρήσεις».
Σε αυτούς που τοποθετούνται έτσι όπως πιο πάνω, λές και απευθύνονται σε κοπάδι προβάτων (που και εκείνα φυσικά καταλαβαίνουν τον κίνδυνο όταν ζυγώνει), θέλω να πω πέντε πράγματα… Κυριολεκτικά πέντε πράγματα, με το δικό μου γλωσσάρι.
►Ένα, δεν ήταν και δεν είναι απαράδεκτη υποχώρηση η πενταμερής;
►Δύο, δεν είναι απαράδεκτη υποχώρηση η συζήτηση παραμονής για άγνωστο χρόνο στρατευμάτων, που για να χρυσώσουν το χάπι τα ονομάζουν αγήματα; Και δεν είναι 950 και 650, αλλά χίλιοι οκτακόσοι οι Τούρκοι στρατιώτες όπως ξεκάθαρα δήλωσε και Τσαβούσογλου. Και είναι γελοίο να λέμε τώρα έχουμε 40.000, ας μείνουν ρε παιδί μου χίλιοι.
►Τρία, δεν είναι απαράδεκτη υποχώρηση η συζήτηση ύπαρξης δύο ξεχωριστών συστημάτων υγείας;
►Τέσσερα, δεν είναι απαράδεκτη υποχώρηση η συζήτηση ύπαρξης δύο ξεχωριστών συστημάτων παιδείας (και δεν μιλώ για μέρος της διδακτέας ύλης που σίγουρα οφείλει να λαμβάνει υπόψην γλώσσα, θρησκεία και ιδαιτερότητες);
►Και πέντε, δεν είναι απαράδεκτη υποχώρηση η συζήτηση ύπαρξης δύο ξεχωριστών συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης και εργασίας;
