Πράξη Δεύτερη
Λίγους μήνες μετά την εισαγωγή του Ευρώ ξεσπάει η Παγκόσμια Οικονομική Κρίση. Αργούμε να καταλάβουμε τις συνέπειες, όμως τελικά το 2011 μαθαίνουμε για τοξικά ομόλογα, για ELA και ανακεφαλαιοποιήσεις και πως για όλες αυτές τις άγνωστες λέξεις έπρεπε να θυσιάσω την ευημερία της οικογένειας μου για να σώσω τις Τράπεζες. Βασικά δεν με ρώτησαν, αλλά όλοι συμφώνησαν πως ήταν για το καλό μου. Για άλλη μια φορά δεν υπήρχε εναλλακτική… Ποτέ δεν ήταν δικές μου οι Τράπεζες, αλλά έπρεπε μου είπαν, να πληρώσω για τις ζημίες τους. Έτσι βίωσα στο πετσί μου τη ρήση «τα κέρδη ιδιωτικά, οι ζημιές δημόσιες».
Μου είπαν εκ των υστέρων, αυτό που ξέχασαν να μου πουν τότε, πως με το ευρώ δεν έχω επιλογές, δεν έχω δικό μου νόμισμα σαν χώρα για να ξεπεράσω την κρίση. Ούτε μπορώ να γυρίσω στο παλιό νόμισμα, είναι ανεύθυνο και επικίνδυνο. Τότε 2008 ή 2009 ήταν το δίλλημα. Μέσα σε ένα βράδυ πέρασαν όλα τα μνημονιακά νομοσχέδια πριν καν υπογραφεί το Μνημόνιο με την Τρόικα. Αύξηση του όριου συντάξιμης ηλικίας, μείωση στους μισθούς, λιτότητα στην παιδεία, στην υγεία, στα επιδόματα. Νοικοκύρεμα ονόμασαν την ωμή λιτότητα. Παρόλα αυτά, σαν υπεύθυνοι πολίτες τα δεχθήκαμε όλα με στωική υπευθυνότητα. Ούτε μύτη δεν έσκασε! Το δόγμα του Σοκ λειτούργησε με επιτυχία.
Έμαθα πως μια παναπεργία θα ήταν ανεύθυνη πράξη, έμαθα πως μέσα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης δεν ενοχλείς αυτούς που σου δίνουν ένα κομμάτι ψωμί. Έτσι το καθήκον μου και η οργή μου περιορίστηκαν σε μια – δύο μεγαλειώδεις πορείες έξω από το σπίτι της Ευρώπης.
2013 Μάρτιος, αλλάζει η Κυβέρνηση έρχεται το κούρεμα. Θυμάμαι να φωνάζω τη μια βδομάδα, «Μόνο οι Δειλοί ψηφίζουν αποχή», και την επόμενη βδομάδα έξω από την βουλή να κόβεται απότομα το σύνθημα ακούγοντας τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας. Η αποχή ήταν πολιτική πράξη τελικά, για άλλη μια φορά φώναζα λάθος σύνθημα.
2013 Σεπτέμβριος, μέσα σε ένα κλίμα τρομοκρατίας, λίγους μήνες μετά ήρθε η ώρα του Συνεργατισμού, που δυστυχώς κανένας δεν προασπίστηκε. Υπάρχουν κεφαλαιουχικές ανάγκες μας είπαν οι Ευρωπαίοι φίλοι μας, λόγω των Μη Εξυπηρετούμενων Δανείων. Άσχετα αν αυτοί ήταν που καθόριζαν το ποια δάνεια θεωρούνταν Μη Εξυπηρετούμενα, άσχετα αν το κούρεμα που επέβαλαν έριξε στην ανεργία χιλιάδες, άσχετα αν επέβαλαν οδυνηρές μειώσεις μισθών, άσχετα αν είχε ανατραπεί όλος ο κόσμος μας. Άσχετα αν πληρώσαμε μέχρι τότε ήδη 12 δις για τις τράπεζες τους. Τα δάνεια μας οφείλουμε να τα πληρώνουμε, μας είπαν και πρέπει το κράτος να πληρώσει ξανά για να ικανοποιήσει τους δείκτες τους!
Τότε ήταν που δόθηκε το τελειωτικό κτύπημα στη Συνεργατική ιδέα από όλους όσους τάχθηκαν να την υπηρετούν. Με την ψήφο δυστυχώς όλων, μετατράπηκε επίσημα σε μια εμπορική Τράπεζα με εποπτεία από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Κάθε ανεξαρτησία είχε χαθεί.
Συνεχίζεται
