Η κοινωνία με Μαρξιστικούς όρους, είναι κτισμένη σε ταξικές αντιθέσεις, η βάση της εξέλιξης είναι η πάλη των τάξεων και σε ότι άφορα το υπάρχων κοινωνικοοικονομικό σύστημα, αυτό είναι δομημένο στην αστική καταπίεση. Οι σχέσεις ανάμεσα στο κεφάλαιο και τη μισθωτή εργασία μπορούν να αλλάξουν μόνο με επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού.
Με την εμφάνιση της καπιταλιστικής κοινωνίας και στην πορεία της βιομηχανικής επανάστασης, άρχισαν να εμφανίζονται αρχικά διάφορες ουτοπικές σοσιαλιστικές διδασκαλίες και αργότερα αστικό-ρεφορμιστικες διδασκαλίες του σοσιαλισμού, ονειροπολώντας ένα καλύτερο καθεστώς πραγμάτων, με ηθική και υγιή εκμετάλλευση, αγνοώντας δηλαδή τους νόμους και τρόπους εξέλιξης του καπιταλιστικού συστήματος. Ο Μαρξ συμπέρανε και αποτύπωσε ολοκληρωμένα τις έννοιες της ταξικής πάλης και σοσιαλιστικής προλεταριακής επανάστασης και ήταν ο πρώτος πολέμιος του φαινομένου του ουτοπικού ή προ-μαρξιστικού σοσιαλισμού καθώς και του ρεφορμισμού.
Ο Λένιν στο έργο του είχε αναδείξει με μεγάλη επιμέλεια τα ζητήματα της παραποίησης του Μαρξισμού, συμπεραίνοντας ότι αν και διαφορετικές φαινομενικά, οι διάφορες σχόλες, κόμματα και πολιτικοί, έντυπα και φυλλάδες, ομάδες σκέψης κ.τ.λ., είχαν την ιδία βάση, ερμήνευαν λανθασμένα, κοντόφθαλμα και παραπλανητικά το Μαρξισμό. Οι δυο κατευθύνσεις, ο αριστερισμός, όπως επικράτησε να λέγεται, που είναι ο αριστερός ή από τα αριστερά οπορτουνισμός, και ο δεξιός οπορτουνισμός που επικράτησε τελικά να λέγεται οπορτουνισμός. Υπάρχει φυσικά και η λενινιστική παρακαταθήκη. Ο Λένιν δηλαδή που έδωσε τις μάχες με τους οπορτουνιστές, κύρια τον δεξιό, αναδεικνύοντας τον ως τον κύριο εχθρό της επαναστατικής θεωρίας, της ταξικής συνείδησης και πάλης.
Ο οπορτουνισμός, είναι η στρέβλωση του Μαρξισμού από όσους αυτοαποκαλούνται ως Μαρξιστές, όπως ο ίδιος ο Λένιν έχει αναδείξει, αλλά ευνουχίζοντας την επαναστατικότητα του, διαγράφοντας του την επαναστατική θεωρία.
Παρατηρείται το φαινόμενο να δηλώνουν κάποιοι ότι είναι Μαρξιστές (και χωρίς να το λεν να εννοούν όχι Λενινιστές)! Αυτό, πρέπει να δημιουργεί ερωτηματικά και χρήζει επεξήγησης. Λόγω του ανελέητου θεωρητικού πολέμου που ως γνωστό έκανε ο Λένιν στους οπορτουνιστές, κάθε λογής μη Μαρξιστές, ενδεδυμένοι ένα αριστερό μανδύα, σκεφτήκαν, ότι αν δηλώσουν μόνο Μαρξιστές και έξω, καθάρισαν. Αυτό φυσικά είναι προσβλητικό κύρια προς τον πιο μεγάλο πολέμιο της οπορτουνιστικής σκέψης που είναι ο ίδιος ο Μαρξισμός. Αυτόν είναι που υπερασπίστηκε ο Λένιν προτάσσοντας τον. Ένα είναι να αγνοείς τη Λενινιστική παρακαταθήκη στη Μαρξιστική θεωρία, που στην ουσία της συζήτησης μας είναι η Μαρξιστική πρόταξη του Μαρξισμού και άλλο να μην την υιοθετείς, που είναι σαν να την απορρίπτεις, και κατ’ επέκταση και το Μαρξισμό. Γιατί ο Μαρξισμός απλά, (και επίσης αυτό δεν είναι δικό μου επιχείρημα,) δεν είναι μπουφέ να πάρεις και να βάλεις στο πιάτο σου ότι θέλεις, όχι γιατί είναι θεολογία φυσικά, αλλά γιατί κάτι τέτοιο οδηγεί σε αντίθετες κατευθύνσεις. Κοντολογίς, ο Μαρξισμός είναι επαναστατική θεωρία και η απόρριψη της είναι τόσο αντιδιαλεκτική και αντι-υλιστική, όσο αν κάποιος υποστήριζε ότι η φύση παράκαμπτε από την καρποφορία την ανθοφορία.
Ιστορικά υπήρχαν και σαφώς θα υπάρχουν όσοι επικαλούνται τον Μαρξ αλλά δεν έκαμαν τον κόπο να τον καταλάβουν, οι οποίοι είναι άλλοτε απλά ανέντιμοι με τους ίδιους τους εαυτούς τους, άλλοτε γραφικοί, άλλοτε πολύ επικίνδυνοι. Αυτοί και πόσο μάλλον όσοι συνειδητά στρεβλώνουν τη Μαρξιστική θεωρία, την καταλαβαίνουν και την παραποιούν και δεν είναι τίποτε λιγότερο από τους εχθρούς του λάου, για τους οποίους ο Λένιν έγραφε με ονόματα και διευθύνσεις, αναφορές, κείμενα έως και τόμους.
Αφού η οικονομία είναι η βάση και η πολιτική το εποικοδόμημα, τα κάθε λογής οπορτουνιστικά επιχειρήματα, τα οποία άλλωστε απαντήθηκαν από την ιστορία και τον Μαρξ. Μέχρι την επαναστατική-σοσιαλιστική ανατροπή της βάσης.
Στις μέρες μας, χειρότερα από τότε, ο οπορτουνισμός υιοθετεί και υπερασπίζεται, διάφορες λογικές προσαρμογής «στους καιρούς και στην πραγματικότητα», «καλών» ιμπεριαλιστών συμμάχων, ρητορείες παραμονής στην ΕΕ γιατί δεν είναι όλοι το ίδιο (οι ιμπεριαλιστές). Μιλούν για συνεργασία με το κεφάλαιο γιατί δεν είναι όλοι το ίδιο (οι κεφαλαιοκράτες), για το ανέφικτο της πάλης για σοσιαλισμό, αξιώνουν τον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού μέσω μεταρρύθμισης του συστήματος, πισωγυρίσματα σε θέσεις για προοδευτικές μεταρρυθμίσεις και απουσία αντίστασης στην αποδόμηση κεκτημένων του λαού και της εργατικής τάξης, γενικότερη μετατόπιση από θέματα αρχής κ.τ.λ., κ.τ.λ. Η αντιπρόταση, (του οπορτουνισμού) όποια και αν είναι, είναι στην ουσία η ενυπόγραφη αποδοχή της διαιώνισης της αδικίας, της εκμετάλλευσης, του ιμπεριαλισμού. Είναι ο συμβιβασμός και η συνθηκολόγηση με τον ταξικό εχθρό.
Ο οπορτουνισμός είναι ο καλοθελητής, ο διαμεσολαβητής ο οποίος άθελα του ή μη (και αν υπάρχει κάτι τέτοιο άθελα, είναι μεγάλη συζήτηση) ενεργεί προς όφελος της αστικής τάξης. Είναι όμως και θεμελιωτής της σύγχυσης και καθυστέρησης της ανάπτυξης ταξικής συνείδησης, της συνέχισης της μισθωτής δουλείας. Δεν είναι Μαρξισμός και οι Μαρξιστές που μόνιμα ή προσωρινά δήθεν τολμούν να υποστηρίζουν κάτι τέτοιο, είναι εχθροί του λαού (μόνιμα ή προσωρινά, επίσης μεγάλη συζήτηση).
Ποτέ μα ποτέ κανένας από τους Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν δεν μείωσαν ούτε για τόσο δα, τη σημασία της επαναστατικής θεωρίας. Ο Λένιν έγραψε ότι δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό κίνημα χωρίς επαναστατική θεωρία. Ο Μαρξ τόνισε, χωρίς παραχωρήσεις σε ζητήματα θεωρίας. Ο Ένγκελς έγραψε για τις τρεις μεγάλες μορφές αγώνα, τον πολιτικό, τον πρακτικο-οικονομικό και το θεωρητικό. Δηλαδή, χωρίς επαναστατική θεωρία δεν στέκει επαναστατική θέση, κίνημα, αγώνας, πάλη, συνείδηση ή καθήκον.
