Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε σε παγκόσμιο επίπεδο την κυκλική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και της ελεύθερης αγοράς, όπως εξελίχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες. Το αχόρταγο τέρας του κεφαλαίου κατάφερε μέσα σε μερικές μόνο δεκαετίες από το μεγάλο κραχ του 1930 να επαναλάβει και να επιβάλει τις ίδιες αδιέξοδες και καταστροφικές για τους λαούς αποτυχημένες πολιτικές συνταγές που εφάρμοσε τότε. Η ακόρεστη πείνα του για αύξηση των κερδών εις βάρος ολόκληρων λαών οδηγεί στη βάναυση εκμετάλλευση των λαών, σημαίνοντας ταυτόχρονα την ανάγκη κινητοποίησης των λαών, να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους.
Ένα ολόκληρο σύστημα κτισμένο στη θεωρεία της αγοράς και της λεγόμενης «αυτορρύθμισης», εγκληματεί με συνταγές ξαναδοκιμασμένες επιβάλλοντας σε τακτά χρονικά διαστήματα θεραπείες ΣΟΚ με διαφορετική ένταση, για να ελέγξει την ανεξέλεγκτη κατρακύλα της δήθεν ελεύθερης οικονομίας.
Παρόλο που η παγκόσμια οικονομική κρίση είχε ως αφετηρία την κρίση στο αμερικάνικο τραπεζικό σύστημα, το γεγονός αυτό δεν ήταν η αιτία, παρά μόνο η αφορμή. Ξεκίνησε ένα ντόμινο γεγονότων με στόχο τη μεταβίβαση κρατικού/δημόσιου χρήματος ή και περιουσίας για στήριξη των χρεοκοπημένων ιδιωτικών τραπεζών με μια βίαιη ανακατανομή του πλούτου.
Η πίττα ξαναμοιράστηκε μέσω κρατικού δανεισμού, όπου το χρήμα διαμοιράστηκε στους λίγους με τους πολλούς να πληρώνουν τη ζημιά και τις δόσεις. Μνημόνια, ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών, λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις, φόροι! Όλα τα εργαλεία του καπιταλιστικού συστήματος στη διάθεση των «θεσμών» για να ανακάμψει η οικονομία των ολιγαρχιών. Κρατικοποίηση και κοινωνικοποίηση των ζημιών και ιδιωτικοποίηση των κερδών.
Η εκμετάλλευση από πλευράς τραπεζών και η αλόγιστη κερδοσκοπία τους σήμανε την αρχή του τέλους. Η εμμονή σε διατήρηση ενός ξοφλημένου και γερασμένου οικονομικού μοντέλου που εγγενώς αποτυγχάνει να «αυτορυθμιστεί», οδηγεί τους λαούς στη φτώχια και την εξαθλίωση.
Το 2008 ο αρχικός τους εκβιασμός ήταν σαφής. Σώστε τις τράπεζες να σώσουμε στη συνέχεια εσάς και το δικαίωμα σας στην εργασία, στη στέγαση, στη μόρφωση, στην αξιοπρέπεια. Η κυβέρνηση της Αμερικής στήριξε τις τράπεζες ξοδεύοντας δισεκατομμύρια δολάρια και μετέφερε το χρέος στις πλάτες των φορολογούμενων πολιτών της, για να σώσει τάχα την οικονομία της χώρας από μια πιθανή κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Δηλαδή πουλούσε χρήμα που δεν είχε εις βάρος της πραγματικής οικονομίας. Στόχος το εύκολο κέρδος. Η αποπληρωμή δεν ήταν εφικτή και τα δάνεια δεν αποπληρώνονταν, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν οι Τράπεζες με κατάρρευση και οι δανειοδοτημένοι με κατάσχεση των σπιτιών τους. Η λύση που δόθηκε φυσικά δεν έλυσε το πρόβλημα.
Ο Αμερικανός φορολογούμενος πλήρωσε περισσότερα από 400 δις δολάρια για να διασωθούν οι μεγαλοκαρχαρίες της παγκόσμιας ελίτ, αυξάνοντας ταυτόχρονα τα δημοσιονομικά ελλείμματα της χώρας στα ύψη. Τα λεφτά δόθηκαν απευθείας στα τραπεζικά ταμεία, διατηρώντας ταυτόχρονα τα επισφαλή δάνεια, οδηγώντας χιλιάδες οικογένειες στην καταστροφή. Καμιά σκέψη δεν έγινε για αποπληρωμή των δανείων από την κυβέρνηση, βοηθώντας ταυτόχρονα και τη ρευστότητα της αγοράς.
Μόνη έγνοια η διάσωση του συγκεκριμένου χρηματοπιστωτικού μοντέλου. Το φορτίο της ζημίας έχει μετατοπιστεί από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα προς το γενικό πληθυσμό, με μηδενική διασφάλιση των δανειοληπτών, δηλαδή, των νοικοκυριών που είχαν συσσωρεύσει χρέη υποθηκών.
Η πίεση υπήρξε ελάχιστη προς τις τράπεζες για να καλύψουν τις ζημίες που προκάλεσαν οι δράσεις τους, αφού οι αστοί πολιτικοί είχαν ταχθεί ανοιχτά υπέρ της άποψης ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα πρέπει να εξοφλήσει το χρέος που δημιουργήθηκε για τη διάσωση αυτών των ιδρυμάτων.
Έτσι η Αμερική σαν ο μεγαλύτερος εκφραστής της ελεύθερης αγοράς και των αποκρατικοποιήσεων, κρατικοποίησε τις προβληματικές τράπεζες εις βάρος των συμφερόντων των πολιτών της. Το ίδιο σκηνικό είχε παιχτεί από το αιμοσταγές ΔΝΤ με τις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Το ΔΝΤ παρείχε στις κυβερνήσεις τα απαραίτητα κεφάλαια για να πληρωθούν οι ιδιωτικοί πιστωτές τους στο ακέραιο. Αυτή η λύση έχει απλά μετατρέψει το φορτίο του χρέους του ιδιωτικού τομέα σε φορτίο χρέους για το δημόσιο τομέα, μετατοπίζοντας την ευθύνη προς το σύνολο του πληθυσμού.
Στην Ευρώπη τα πράγματα αν και λίγο διαφορετικά (λόγω της εμπλοκής διαφορετικών χωρών με διαφορετικές οικονομίες και συγκρουόμενα συμφέροντα), ο στόχος παραμένει ο ίδιος, η ανακατανομή του χρήματος. Μιας βίαιης ανακατανομής του χρήματος που στόχο έχει να καταστήσει τον πλούσιο πλουσιότερο και το φτωχό φτωχότερο. Για να αναληφθούμε το μέγεθος της εκμετάλλευσης και την τρομακτικά άνιση κατανομή του πλούτου, αρκεί να σκεφτούμε κάτι απλοϊκό…. Ο παγκόσμιος πληθυσμός της Γης είναι 6.92 δισεκατομμύρια και το κόστος στήριξης μόνο των αμερικάνικων τραπεζών ανήλθε συνολικά στα 400 δισεκατομμύρια δολάρια. Αυτό αντιστοιχεί με το ΑΕΠ των 86 φτωχότερων κρατών του πλανήτη, σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του ΟΗΕ για το 2016.
