Διερωτήθηκε τις προάλλες ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου «τι κοινωνία θέλουμε να δημιουργήσουμε, της αρπαχτής και της ανευθυνότητας»; Ναι, για τον Πρόεδρο του Δημοκρατικού Συναγερμού, όταν οι εργαζόμενοι και ο απλός κόσμος διεκδικεί και προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από τα αδιέξοδα στα οποία τον έχουν ρίξει οι κυβερνώντες, είναι ανεύθυνος και επιπόλαιος. Τα ελάχιστα που ζητούν για μια αξιοπρεπή ζωή και για την προστασία της κατοικίας τους είναι αυτά – κατά τον πολιτικό εκπρόσωπο του κεφαλαίου – που θα καταβαραθρώσουν την οικονομία της χώρας.
Έκανε λόγο ο κ. Νεοφύτου για αρπαχτή επικρίνοντας ως επί το πλείστον ανθρώπους μεροκαματιάρηδες που πλέον βιώνουν την εργασιακή ζούγκλα και οι καταθέσεις τους δεν μπορούν να ξεπεράσουν τις 10 ή 15 χιλιάδες ευρώ. Τις αποθηκεύουν με νύχια και με δόντια για τις δύσκολες ώρες και για κάποια ξαφνική ασθένεια. Οι μισθοσυντήρητοι δεν έχουν άλλους πόρους, εκτός από ένα ξερό μισθό και ως εκ τούτου, ανάλογες είναι και οι καταθέσεις.
Για τα μεγάλα ψάρια που κερδίζουν εκατομμύρια, αλλά καταβάλουν στο φόρο μηδαμινά, που πολλοί από αυτούς δεν έχουν ούτε φορολογικό φάκελο και τους στρατηγικούς κακοπληρωτές, που οφείλουν πακτωλό χρημάτων, ούτε λόγος. Στο σπίτι του κρεμασμένου, λέει μια παροιμία, δεν πρέπει να μιλάς για σκοινί.
Οι αστοί πολιτικοί και το κεφάλαιο που τους στηρίζει και το στηρίζουν, είναι οι πρώτοι διδάξαντες της αρπαχτής, μια πρακτική από την οποία σχεδόν όλοι απέκτησαν διδακτορικά. Πολιτικοί, δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι, γιατροί, επιχειρηματίες, επώνυμοι, εργοληπτικές εταιρείες, ποδοσφαιρικοί παράγοντες και τόσοι άλλοι χρησιμοποιούσαν για χρόνια την αρπαχτή, προκειμένου να κερδοσκοπήσουν, χωρίς να υπάρχει ίχνος ενοχής που η πιο πάνω πρακτική γίνεται σε βάρος των συμπολιτών τους.
Έτσι για να φρεσκάρουμε τη μνήμη:
- Δεν είναι αυτοί που δημιούργησαν μυστικές εταιρείες – τότε – τη δεκαετία του 1990 για να αγοράζουν μετοχές με ιδιωτική τοποθέτηση και να πλουτίζουν τα κόμματα τους και οι ίδιοι προσωπικά; Στις δηλώσεις τους όμως, κατακεραύνωναν τους πολίτες που ήθελαν και αυτοί λίγο «μέλι» από τους φρενήρεις ρυθμούς του χρηματιστηρίου.
- Δεν είναι αυτοί που όταν έκλειναν μεγάλες συμφωνίες των πολλών εκατομμυρίων με τους δήμους, όπως για παράδειγμα ΣΑΠΑ, ΧΥΤΥ, ΧΥΤΑ που απαιτούσαν και λάμβαναν μίζες;
- Δεν είναι με τη συγκατάθεση τους που οι εργολάβοι καθυστερούσαν την ολοκλήρωση των έργων με βάση τα συμβόλαια και η παράταση που δινόταν είχε ως αποτέλεσμα να διπλασιάζεται το κόστος κατασκευής, ώστε να εξασφαλιστούν τα ποσά για τις μίζες; Που ήταν τότε, να προβούν σε ελέγχους, να προστατεύσουν τους θεσμούς και τους φορολογούμενους και να καθίσουν τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του;
- Δεν είναι αυτοί που ζητούσαν και έπαιρναν διαγραφή των δανείων τους από τις τράπεζες και από τα συνεργατικά πιστωτικά ιδρύματα, γιατί ένοιωθαν ότι όλα τους ανήκουν και ότι το πάρτι της μίζας και της διαφθοράς δεν θα τελείωνε ποτέ; Δεν είναι αυτοί που εφάρμοσαν στην πράξη «σου δίνω, μου δίνεις και όλοι σιωπούμε με το αζημίωτο»;
- Δεν είναι αυτοί – τα γραβατωμένα λαμόγια – που βρίσκονται πρώτοι κάτω από κάθε πέτρα σκανδάλου που θα σηκώσουμε;
- Δεν είναι αυτοί με δικές τους εταιρείες που επιδίδονται στη φοροδιαφυγή και φοροαπαλλαγή διοχετεύοντας εκατομμύρια στο εξωτερικό; Γνωστό το κόλπο της δημιουργίας εταιρειών με τη συνδρομή δικηγορικών και ελεγκτικών γραφείων που με δαιδαλώδεις διαδικασίες εξαφανίζουν τα ίχνη των κερδών που αποκομίζουν. Ιδιαίτερα όταν αυτά τα δικηγορικά γραφεία ανήκουν σε επώνυμους πολιτικούς που μαζί με τις δικές τους βρομιές συγκαλύπτουν και αυτές των πελατών τους.
Η μπόχα και η δυσωδία της ανήθικης συμπεριφοράς ξεκίνησε και γιγαντώθηκε από τα ψηλά. Ας μη φορτώνουν τώρα στον απλό κοσμάκη – που έχασε τη δουλειά του, ή είδε το μισθό του να συρρικνώνεται δραματικά – τις δικές τους άνομες πρακτικές και σφάλματα. Όλοι αυτοί λοιπόν, η παρέα και οι κλίκες τους ήταν οι πρώτοι διδάξαντες, γιατί αυτοί ήταν που κρατούσαν και το μαχαίρι και το κρέας στη διαπλοκή και την αρπαχτή.
