Χωρίς να θέλω να προκαλέσω ούτε και να φανώ απόλυτη, φυσικά και με απεριόριστη αγάπη και σεβασμό για τους συμπατριώτες μου Τουρκοκύπριους, όμως έχω την εντύπωση και θεωρώ, ότι κάποιες φορές οι συμπατριώτες μας Τουρκοκύπριοι αντιμετωπίζονται από διάφορες ομάδες σαν υπερπροστατευόμενο είδος και χωρίς να θεωρώ ότι τους αγαπούν περισσότερο αυτοί μάλιστα. Κατά την άποψη μου είναι ένας προστατευτισμός, χωρίς ιδεολογικό και ταξικό περιεχόμενο. Χωρίς εκείνα τα στοιχεία που είναι καθοριστικά για τις αναγκαίες ζυμώσεις από τον ίδιο τον κυπριακό λαό, που θα ωριμάσουν την εσωτερική αντίληψη για το τι κράτος μας πρέπει, έξω από φυλετικές διαφορές.
Αγνοώντας το ιστορικό υπόβαθρο και τις προσπάθειες των Αγγλοαμερικανών που βούτηξαν στο αίμα το λαό, προκειμένου να μετατραπεί η Κύπρος σε Νατοϊκό προτεκτοράτο, παραβλέποντας ή και αποκρύβοντας το διαίρει και βασίλευε και τους υποκινούμενους από έξω φασιστικούς κύκλους Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, παρουσιάζουν τα εγκλήματα ως εγκλήματα κοινοτήτων και όχι ως εγκλήματα φασιστών, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Όλα αυτά για να πετύχουν μια υποτιθέμενη συμφιλίωση μεταξύ κοινοτήτων στη σφαίρα του ψυχολογικού, αθωώνοντας εν μέρει τον ιμπεριαλισμό.
Και έτσι ξεκινούν έπειτα το αφήγημα τους κάποιοι, από μια χρονική στιγμή της ιστορίας. Από την εισβολή και μετά, δηλαδή όπου το Κυπριακό κινείται αυστηρά μέσα στο ασφυκτικό ΝΑΤΟϊκό πλαίσιο.
Στηρίζουν τις ελπίδες για δήθεν δίκαιη λύση, ακριβώς σ’ αυτούς που προκάλεσαν την καταστροφή. Αυτό το πλαίσιο λύσης όμως έχει συνέχεια ως προς το κυπριακό ζήτημα και την κατάληξη του.
Το 1974 δεν ήταν μια τυχαία παρενέργεια έξω από τον καθορισμένο σχεδιασμό των ιμπεριαλιστών. Ήταν στιγμή κορύφωσης, όπου η στρατιωτική παρέμβαση της Τουρκίας μετέτρεψε το ζήτημα από υπόθεση “εθνικιστικών συγκρούσεων” δύο κοινοτήτων της Κυπριακής Δημοκρατίας τυπικά, σε πολιτική διαφορά “δύο κρατών”. Ότι έχει μεσολαβήσει από τη βάρβαρη εισβολή και μετά προοδευτικά και μεθοδικά, ενισχύει αυτή την εντύπωση.
Η ιστορία δεν είναι αφήγημα σε τεύχη, ούτε διακόπτεται. Παράγει καθοριστικά αποτελέσματα που και αυτά με τη σειρά τους διαμορφώνουν μιαν αντίληψη σε σχέση με το μέλλον. Αν δούμε όλα αυτά που έγιναν σαν μια νομοτελειακά καθορισμένη ροή, όπου ξεκινά κάπου και υποχρεωτικά καταλήγει κάπου αλλού, χωρίς δυνατότητα παρέμβασης, τότε έχουμε χάσει το μέλλον.
Και το μέλλον δεν μπορεί να είναι αυτό που σχεδιάζουν άλλοι για μας.
