Το τρίτο μάτι
Τα εγκλήματα εναντίον αμάχων Ε/κ και Τ/κ
Στο παιδί μου
Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκοΜα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.
Μ. Αναγνωστάκης
Η εφημερίδα Πολίτης δημοσίευσε πρόσφατα μία σειρά άρθρων από τους δημοσιογράφους Μιχάλη Θεοδώρου και Σωτήρη Παρούτη για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν εναντίον αμάχων Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων κατά την περίοδο 1963 – 1974.
Παρόλες τις θεμελιώδεις διαφορές μου με την εφημερίδα, κυρίως όσον αφορά την εκ μέρους της στήριξη του ιμπεριαλιστικού και διχοτομικού σχεδίου Ανάν, καθώς και τη στήριξη που παρέχει σε παρόμοιας μορφής επιδιωκόμενη «λύση», εντούτοις δεν μπορώ παρά να σημειώσω ως πολύ σημαντική, εξαιρετικά χρήσιμη και αξιόλογη πρωτοβουλία αυτή την έρευνα. Η διερευνητική δημοσιογραφία – πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για την Κύπρο – έχει τεράστια σημασία για το λαό της κάθε χώρας, την κατάκτηση της αλήθειας, τους αγώνες και τις διεκδικήσεις του.
Των δημοσιευμάτων αξίζει να σημειωθεί ότι ακολούθησε και ένα πολύ καλό άρθρο του κ. Γιώργου Κουκουμά μέλους της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, στην εφημερίδα Χαραυγή. Τόσο το άρθρο όσο και η έρευνα αναδεικνύουν δύο βασικά ζητήματα. Το πρώτο είναι ότι η επίσημη πολιτεία και η δεξιά συγκάλυπταν τα εγκλήματα, πράγμα κατανοητό, αφού αυτά διαπράχθηκαν από φασίστες δεξιούς και παραστρατιωτικές ομάδες που είχαν διασυνδέσεις με το επίσημο Κράτος. Τα εγκλήματα διαπράχθηκαν από φασίστες Ε/κ και Τ/κ, οι οποίοι έχουν ονόματα και διευθύνσεις και δεν ήταν συλλογικά εγκλήματα της μιας κοινότητας εναντίον της άλλης, όπως διάφοροι ισχυρίζονται ή προσπαθούν να αναδείξουν. Το δεύτερο ζήτημα το οποίο επίσης είναι κορυφαίο και αναδεικνύει μια θέση αρχής για εμένα, προκύπτει από την παρακάτω παράγραφο του άρθρου του Γιώργου Κουκουμά:
«Παράλληλα, διαστρέβλωση υπάρχει και από τη σκοπιά της κοσμοπολίτικης φιλελεύθερης αντίληψης για το Κυπριακό, η οποία αποσπά το ζήτημα της εθνοτικής βίας στην Κύπρο από το συνολικό ιστορικοπολιτικό πλαίσιο των ξένων επεμβάσεων και σχεδιασμών στην Κύπρο, παρουσιάζοντας το Κυπριακό ως πρόβλημα μόνο – ή έστω πρωτίστως- αντίπαλων εθνικισμών. Αυτή η αντίληψη προσπερνά το γεγονός ότι το εθνικιστικό μίσος μεταξύ των δύο κοινοτήτων δεν έπεσε από τον ουρανό αλλά υποδαυλίστηκε από τον ιμπεριαλιστικό παράγοντα και τις «μητέρες πατρίδες». Ότι όλα αυτά αποτελούσαν μέρος του Νατοϊκού σχεδίου για να διχοτομηθεί το νησί και να προωθηθεί η «διπλή ένωση» με τις Νατοϊκές μητέρες πατρίδες. Αυτή η θεώρηση συμπληρώνεται με μια πολιτική αντίληψη για τη λύση του Κυπριακού που εστιάζει μόνο στην ψυχολογική συμφιλίωση των δύο κοινοτήτων, χωρίς να αναδεικνύεται ως θεμελιώδης προϋπόθεση η οριστική απαλλαγή της Κύπρου από τους ξένους στρατούς, τους εγγυητές και τους κηδεμόνες».
Αυτή η θέση – με την οποία συμφωνώ – πρέπει να είναι θέση αρχής, για όλους όσους εμπλέκονται στο προσκήνιο ή το παρασκήνιο της διαπραγμάτευσης του Κυπριακού και όχι απλά μια θέση ίσως προσωπική κάποιων κομματικών στελεχών. Επειδή ειλικρινά, πως μπορούν αβασάνιστα και ανυποψίαστα, κάποιοι να αναμένουν απ’ αυτούς που δημιούργησαν το πρόβλημα – εμείς τους λέμε ιμπεριαλιστές – να το λύσουν προς όφελος του Κυπριακού λαού;
Ελπίζω ότι στην πορεία, η διερευνητική δημοσιογραφία θα αγγίξει σε μεγαλύτερο βάθος και έκταση και τα εγκλήματα μελών της ΕΟΚΑ εναντίων αριστερών, Τουρκοκυπρίων ακόμα και συναγωνιστών τους για προσωπικές διαφορές, όπως βεβαίως και τα εγκλήματα Τουρκοκυπρίων εναντίον Ε/κ και της συμμετοχής τους στο κατασταλτικό έργο των Βρετανών. Η ίδρυση της ΕΟΚΑ Β’ και τα εγκλήματα της ακροδεξιάς, πριν και κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος, είναι ένα άλλο κεφάλαιο που επίσης πρέπει να ανοίξει.
Η δημοσιοποίηση των εγκλημάτων και η πρόσωπο με πρόσωπο αντιμετώπιση της ιστορικής αλήθειας, είναι το πρώτο και σημαντικότερο βήμα για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος.
Κανενός είδους γλωσσάρι, ιδιαίτερα αν είναι κατασκευασμένο από τρίτους, δεν μπορεί να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση, μόνο το αντίθετο μπορεί να κάνει. Γι’ αυτό εμείς θα συνεχίσουμε να λέμε τους φασίστες – φασίστες, τους δολοφόνους – δολοφόνους, τους πραξικοπηματίες – πραξικοπηματίες και την τουρκική κατοχή – τουρκική κατοχή!
