Ο φασισμός μπορεί να γυρίσει τον άνθρωπο πολύ πίσω. Ακόμα πιο πίσω κι από το 1827. Πιο πίσω, δηλαδή, κι από το Σύνταγμα της Τροιζήνας, όταν οι απελευθερωμένοι Έλληνες διακήρυσσαν τον απόλυτο σεβασμό και τη διασφάλιση όλων των δικαιωμάτων κάθε ανθρώπινου όντος, εντός της ελληνικής επικράτειας, διασφαλίζοντας την υπαγωγή του στο καθεστώς παροχής κάθε δικαιώματος και υποχρέωσης που απέρρεε από την έννομη τάξη της Ελλάδας.
Ο φασισμός, όμως, δεν τα αντιλαμβάνεται κάτι τέτοια. Πολύ απλά: Όλα τα ανθρώπινα όντα δεν είναι το ίδιο για το φασισμό. Τους «άλλους», τους «διαφορετικούς», τους ξένους, τους αντιλαμβάνεται, εξ υπαρχής σαν υπανθρώπους, σαν μιάσματα, σαν εξοβελισμένους. Για το φασισμό, δεν αποτελεί κριτήριο το «ποιος είσαι», αλλά το «από πού είσαι».
Για το φασισμό, ο μετανάστης είναι εκ προοιμίου «ένοχος». Όταν γίνεται ένα έγκλημα με δράστη μετανάστη, ο φασισμός δεν κατηγορεί τον «Χασάν» και τον «Άχμετ» που το διέπραξε, κατηγορεί τη «φυλή», την «εθνικότητα», τη «ράτσα» του Χασάν και του Άχμετ. Στο κεφάλι του φασίστα – σε ότι υπάρχει μέσα σ’ αυτό – το πρόβλημα εντοπίζεται στο «γονίδιο», στο DNA, στη «φάρα» του Χασάν και του Άχμετ, του Αμερ και του Μοχάμεντ.
Υπεραμύνεται, ο φασισμός, της νομιμότητας, θεωρώντας εκ προοιμίου τον μετανάστη παραβάτη της νομιμότητας. Αλλά… Είναι αυτή η ίδια η «νομιμότητα», που υπερασπίζεται ο φασίστας που έχει πετάξει τους «Χασάν» στην παρανομία. Οι μετανάστες στην Ευρώπη (όχι αυτοί που βρίσκονται τσουβαλιασμένοι στα διάφορα καταφύγια και άσυλα, αλλά οι στρατιές που βρίσκονται ανάμεσα μας επειδή το ΝΑΤΟ και η ΕΕ επιτέθηκαν στις χώρες τους ή υποδαύλισαν εμφύλιες συρράξεις), κινούνται «εκτός νόμου», επειδή το ίδιο το κράτος – για το οποίο κόπτεται ο φασίστας – τους θέλει εκεί: Στη μαύρη εργασία, ανασφάλιστους, και διπλά εκμεταλλευόμενους, στο περιθώριο, στην παραοικονομία, χωρίς χαρτιά, χωρίς ταυτότητα, χωρίς δικαιώματα, κυνηγημένους, πρώτους στις «επιχειρήσεις – σκούπα», τελευταίους στα δικαιώματα. Είναι το κράτος, είναι η πολιτική των κυβερνήσεων, που, για να διασφαλίζει στα «αφεντικά» φτηνό εργατικό δυναμικό, ρίχνει μια τεράστια μάζα ανθρώπων, τους μετανάστες, στον κοινωνικό αποκλεισμό και, ταυτόχρονα, ανοίγει την πόρτα, είτε στο οργανωμένο έγκλημα, είτε στη μεμονωμένη παραβατικότητα να δράσει.
«Όχι», δε φταίει ο κοινωνικός αποκλεισμός, «φταίει που είναι αράπηδες και μαύροι», ωρύεται ο φασίστας. Έλα, όμως, που η «λογική» του φασισμού, αν έρθει αντιμέτωπη με την ιστορία και με την αλήθεια, κινδυνεύει να καταπιεί τη γλώσσα της. Για αυτό αποφεύγει τέτοιες συναντήσεις. Ο φασίστας, βλέπετε, δεν αντέχει να μάθει ότι, πριν από μερικά χρόνια, κάποιοι άλλοι φασίστες θα έλεγαν τα ίδια με όσα λέει αυτός τώρα για τον Χασάν και τον Άχμετ, το μικρό Αμερ από τη Συρία και το Μοχάμεντ από την Αίγυπτο, και θα του τα έλεγαν επειδή μόνο και μόνο είναι… Έλληνας ή Κύπριος. Γιατί πριν ο Χασάν γίνει εγκληματίας, ήταν εγκληματίας ο «Γιώργος», ο «Γιάννης», ο «Νίκος». Μόνο και μόνο, επειδή τον έλεγαν «Γιώργο», «Γιάννη» ή «Νίκο»…
Ποτέ δε θα περάσει από το μυαλό του φασίστα ότι, τότε, στην Αμερική ή την Αγγλία, ο Έλληνας ήταν κι αυτός Σύριος ή Αιγύπτιος. Και ήταν, επειδή οι όροι της ζωής του (το περιθώριο, η εκμετάλλευση, η μειονεκτική θέση, η ανέχεια, η οικονομική κρίση, ο αποκλεισμός) τον οδηγούσαν στην εγκληματικότητα, στην παραβατική συμπεριφορά. Και ότι γι’ αυτήν τη συμπεριφορά δεν έφταιγε το «γονίδιο» του Κύπριου. Όπως δεν φταίει το «γονίδιο» του Σύριου. Φταίει το «γονίδιο» ενός κοινωνικού και πολιτικού συστήματος, που οδηγεί τάξεις, κοινωνικά στρώματα, εθνικές ομάδες και κατ’ επέκταση άτομα στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό περιθώριο.
