Ο άνθρωπος ψηλώνει, μόνο όταν να έχει ένα όραμα, μια ελπίδα και δυο χέρια δικά του, για να φτιάξει τον κόσμο του. Σε ένα κόσμο που κυριαρχεί το χρήμα και το κέρδος πάση θυσία, οι στατιστικές δεν βοηθούν στα όνειρα και το όραμα πυροβολείται μέχρι θανάτου. Τα όπλα για όλους τους φόνους, τα κατέχει το κυρίαρχο σύστημα. Την ίδια στιγμή έχει τα χέρια και τα μυαλά μας μισθωμένα και απομονωμένα. Το όραμα με έμμεσους και άμεσους τρόπους, απαγορεύτηκε και αρκετοί το αποδέχτηκαν.
Σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όπου ο καπιταλισμός ως κυρίαρχο σύστημα, οργάνωσε τις κοινωνίες, με τρόπο που να επιβιώνει ο ίδιος, οι άνθρωποι της εργασίας και της βιοπάλης, αποτελούν την ατμομηχανή του συστήματος, μα και το ίδιο το κάρβουνο που τη θρέφει. Τα χέρια του καθενός, δεν αρκούν για να αλλάξει η θλιβερή πραγματικότητα. Τις τελευταίες δεκαετίες, μετά την επικράτηση της νέας τάξης και την προσωρινή ήττα του σοσιαλισμού, αν καταγράφεται κάτι, αυτό είναι η αποδόμηση των εργατικών κατακτήσεων, του όποιου κοινωνικού κράτους και η κυριαρχία ενός αφηγήματος, που δεν αφήνει ελπίδα στον εργαζόμενο.
Τα τελευταία δέκα χρόνια στο τόπο μας, καταγράφονται με σταθερό ρυθμό, υποχωρήσεις των εργαζομένων, πετσόκομμα των κατακτήσεων τους, ξεπούλημα του κοινωνικού κράτους και ληστείες στις κοινωνικές κατακτήσεις γενικότερα. Κοινωνικά οράματα δεν ανθίζουν και όσα υπήρχαν απαξιώθηκαν με αφορμή τη δράση ή την αδράνεια των θεματοφυλάκων τους.
Επί του πρακτικού λοιπόν: Το βρώμικο παιχνίδι ενάντια στο λαό ξεκίνησε με τη διάθεση δισεκατομμυρίων από τα ταμεία του δημοσίου, προς όφελος των τραπεζών. Ακολούθησαν οι παγοποιήσεις μισθών και συντάξεων. Εισήχθηκε χωρίς οποιαδήποτε αντίσταση, η μνημονιακή λογική και η Τρόικα η ίδια, ως ελεγκτής και οργανωτής των ζωών μας. Οι προϋπολογισμοί απέκτησαν αντι-αναπτυξιακή μορφή για το λαό, εκμηδενίζοντας τις όποιες κρατικές επενδύσεις και μεγιστοποιώντας αυτές του κεφαλαίου. Το πετσόκομμα μισθών και συντάξεων, βύθισε στη φτώχεια και στην ανασφάλεια την πλειοψηφία του λαού. Το ιδιωτικό κεφάλαιο, ανέλαβε τα πάντα πλέον. Τα δημόσια οικονομικά φορτώθηκαν με δεκάδες δισεκατομμύρια χρέος, ώστε να ορθοποδήσει το τραπεζικό κεφάλαιο. Μετά την εκχώρηση στο κεφάλαιο των αεροδρομίων, ακολούθησαν τα λιμάνια, έκλεισαν οι Κυπριακές Αερογραμμές, κλάπηκε η μεγαλύτερη κατάκτηση της κοινωνίας, ο Συνεργατισμός. Τα νοσοκομεία και η παιδεία οδηγούνται στο μαρασμό με ξεκάθαρο το στόχο: Να καταλήξουν οριστικά στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου που καραδοκεί, οργανώνει και διοικεί παντού.
Κοινός παρονομαστής σε όλα τα πιο πάνω, είναι η θυσία των πάντων, ώστε να αυξηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου και να ορθοποδήσει ο καπιταλισμός απ τη κρίση του. Κοινή σφραγίδα σε όλα ανεξαιρέτως, η νομιμοποίηση τους από τη Βουλή, μέσω κυβερνητικών νομοσχεδίων. Το κράτος λοιπόν ανήκει στο κεφάλαιο.
Γιατί δεν κατάφεραν οι εργαζόμενοι της Κύπρου να αντισταθούν αποτελεσματικά; Γιατί παρακολουθούν με ένα ανάμεικτο συναίσθημα που ξεκινά από την απάθεια και καταλήγει στην απογοήτευση;
Να θυμίσουμε εδώ, πως στην Κύπρο έγινε και κάτι άλλο. Εντάχθηκε το νησί στην ΕΕ και ακολούθως στην ΟΝΕ, χωρίς αντίσταση και χωρίς καν συζήτηση για τις επιπτώσεις στους εργαζόμενους, στο λαό γενικότερα.
Αναγνωρίζουμε πλέον πως έχει εμπεδωθεί το άριστα στημένο πλαίσιο της ΕΕ, χωρίς αναγνώριση του δικαιώματος να υποστηριχθεί και να προταθεί μια εναλλακτική που θα βάζει το λαό, πάνω από τα καπιταλιστικά συμφέροντα. Στην Κύπρο, ο καπιταλισμός είναι ιδιαίτερα άγριος, καθώς ούτε οι αναγκαίοι θεσμοί για μια έστω υποφερτή κοινωνική ισορροπία, δεν μπόρεσαν ιστορικά να αναπτυχθούν. Οι εργαζόμενοι είναι στο έλεος των διαθέσεων των κρατούντων και της αδυναμίας των υπολοίπων. Ταυτόχρονα με την κατολίσθηση του βιοτικού επιπέδου και το ξήλωμα των όποιων κατακτήσεων, παρατηρείται μια όξυνση της διαπλοκής σε κάθε επίπεδο. Η διαπλοκή ενθαρρύνεται με αποτέλεσμα στα μάτια του λαού, να φαίνεται ως κάτι δεδομένο πλέον. Ένας άγραφος νόμος του καπιταλισμού εμπεδώνεται, ο οποίος είναι και ο πλέον βασικός: Αυτός αγιάζει όλα τα μέσα για οικειοποίηση πλούτου, μέσω παράνομων δοσοληψιών, κεφαλαιοκρατών και αξιωματούχων κάθε λογής.
Ποια είναι η ελπίδα του λαού σε αυτή τη μαεστρικά στημένη εξίσωση; Ποιος θα στήσει αναχώματα πραγματικής μάχης, για την υπεράσπιση του λαού και των κατακτήσεων του; Ποιος θα βάλει στην εξίσωση, αριθμούς που αφορούν στο λαό και τα συμφέροντα του και σε τίποτα άλλο; Δύσκολη η απάντηση, καθώς στο είδος των μαθηματικών αυτών, ο λαός θεωρείται αφαίρεση και όχι πρόσθεση. Στο πλαίσιο που έχει επιβληθεί, δεν επιτρέπεται να ιεραρχηθεί ο λαός, πάνω από τους ισοζυγισμένους προϋπολογισμούς, πάνω από την παραγωγικότητα του κεφαλαίου, πάνω από την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Ο λαός, είναι καταναλωτής, φορολογούμενος και φτηνός εργαζόμενος.
Τίποτα άλλο. Δεν έχει καν φωνή, στο σημερινό πλαίσιο.
Είναι για αυτό που ο απλός κόσμος, οι κάθε λογής εργαζόμενοι νοιώθουν απογοήτευση. Διότι επενδύουν σε κούφια λόγια χωρίς κανένα αντίκρισμα, ελπίζουν εκεί που η δική τους ελπίδα, δεν αναγνωρίζεται, προσεύχονται χωρίς να υπάρχει Θεός για αυτούς. Διότι ο Θεός, είναι το χρήμα και το χρήμα ανήκει σε άλλους, που έχουν πιστοποιητικό ιδιοκτησίας, υπογραμμένο από όλους ανεξαίρετα τους θεσμούς.
Όπως πριν ένα αιώνα κτίστηκε ο Συνεργατισμός που ξεπουλήθηκε σήμερα, όπως πριν εβδομήντα χρόνια κερδήθηκαν οι κατακτήσεις των εργαζομένων, έτσι και σήμερα, ο λαός μπορεί. Μπορεί να απαιτήσει να τεθούν νέοι όροι στο παιχνίδι και τους όρους να τους θέσει ο ίδιος, με την οργάνωση του και την κινητοποίηση του. Απαιτείται ένα νέο ξεκίνημα που θα αμφισβητήσει και θα ανατρέψει ότι και όσα έχουν κυριαρχήσει, ως θέσφατα και δεδομένα. Δεν είναι τέτοια, μπορούν να ανατραπούν και να αλλάξουν οι όροι του παιχνιδιού.
Απαιτείται νέο ξεκίνημα, μακριά από εμπόρους ελπίδων και ψευδαισθήσεων.
Η δύναμη του λαού είναι στο δρόμο, στη μαζική κινητοποίηση, στην ταξική πάλη. Μια πάλη που θα ενώνει τους εργαζόμενους σε κοινά αιτήματα και δεν θα τους διαχωρίζει σε κλαδικά αιτήματα, όπως γίνεται σήμερα. Ταξικός αγώνας συνδυασμένος με την προοπτική για την κοινωνία της εργασίας, όπου το μέτωπο θα είναι κοινό, με αιτήματα που αφορούν στο σύνολο, όχι στον κλάδο. Τα όσα παρατηρούμε σήμερα να διαδραματίζονται και να μονοπωλούν, εμπεδώνουν τη διάσπαση, την απογοήτευση και την πλήρη επικράτηση των λογικών του κεφαλαίου.
Αναφερόμαστε λοιπόν, σε ένα νέο αγώνα, όπου ο ανασφάλιστος και συνδικαλιστικά ανοργάνωτος, θα στέκει δίπλα από τον άνεργο, δίπλα από αυτόν που έχει εργασία. Για να επιτευχθεί αυτό, απαιτείται άρνηση και ανατροπή των λογικών που έχουν επικρατήσει, τόσο ανάμεσα στους εργαζόμενους, όσο και ανάμεσα στις συντεχνίες, στα κόμματα και στους λοιπούς παίκτες του αγώνα της ζωής μας. Απαιτείται όραμα για την κοινωνία της εργασίας και της προόδου, για την κοινωνία που μια μέρα θα καταλήξει στο σοσιαλισμό. Το μόνο εμπόδιο, είναι οι συνειδήσεις των ίδιων των εργαζομένων. Εκεί είναι το πρώτο ζητούμενο, στη ταξική αφύπνιση με στόχο μια κοινωνία χωρίς βία, φόβο και βαρβαρότητα.
