Με αφορμή τη διεθνή μέρα για την ειρήνη που είναι σήμερα 21 Σεπτεμβρίου, δεν θα ξεκινήσω να αναφέρομαι σε αυτή με τα τετριμμένα ευχολόγια και συνθήματα. Αν θέλουμε να μιλούμε για την ειρήνη, πρέπει να επισημαίνουμε πρώτιστα το γεγονός ότι ο ιμπεριαλισμός γεννά και αναπαράγει τους άδικους, τυχοδιωκτικούς και εγκληματικούς πολέμους, προκαλεί συγκρούσεις, εσωτερικές και διεθνικές αναταράξεις και διαμάχες και αποτελεί το μεγαλύτερο εχθρό της ειρήνης.
Ως αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών πολιτικών, σχεδιασμών και επεμβάσεων, εκατομμύρια έχουν προσφυγοποιηθεί, είτε στη χώρα τους είτε αλλού και δύο δισεκατομμύρια ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Κάθε 3 δευτερόλεπτα κάπου στη Γη ένα παιδί πεθαίνει από την πείνα, 30 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από ασιτία και 11 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν πριν συμπληρώσουν 5 χρόνια ζωής, λόγω ασθενειών που στο λεγόμενο ανεπτυγμένο κόσμο είναι ιάσιμες.
Την ίδια στιγμή οι τρεις πλουσιότεροι του πλανήτη, έχουν περισσότερα εισοδήματα απ’ όσα έχουν 600 εκατομμύρια άνθρωποι στις χώρες του λεγομένου Τρίτου Κόσμου! Στις ΗΠΑ το εισοδηματικά ανώτερο 1% του πληθυσμού κατέχει το 16% του εθνικού πλούτου και στη Ρωσία, με πληθυσμό 200 εκατομμύρια περίπου, 400 καπιταλιστές ελέγχουν το 50% του άλλοτε παλλαϊκού εθνικού πλούτου.
Η ανθρωπότητα σήμερα συγκλονίζεται από αστάθεια, αβεβαιότητα, ανασφάλεια, συνταράσσεται από αδιάκοπους αιματοβαμμένους πολέμους, απρόκλητες εγκληματικές επεμβάσεις κατά λαών, ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, χτύπημα των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Επίσης χαρακτηριστικό της σημερινής κατάστασης είναι η συνεχιζόμενη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, που εκτόξευσε ψηλότερα τη φτώχεια στον πλανήτη και έφερε ένα άνευ προηγουμένου κύμα ανεργίας, το οποίο συνεχίζει να οδηγεί σε αυτοκτονίες εργαζομένων και θύελλα άλλων τραγικών κοινωνικών προβλημάτων.
Διανύουμε ένεκα της φάσης του συστήματος μια περίοδο έντονων κοινωνικών αντιθέσεων και αντιφάσεων. Αυτά είναι κάποια βασικά απ’ όσα συνθέτουν τη σημερινή τραγική πραγματικότητα στον κόσμο.
Όπως λέει ο Λένιν χαρακτηριστικά: «Αν δεν κατανοηθούν οι οικονομικές ρίζες αυτού του φαινομένου (δηλαδή του ιμπεριαλισμού), αν δεν εκτιμηθεί η πολιτική και κοινωνική του σημασία, δεν μπορεί να γίνει ούτε βήμα στον αγώνα για ειρήνη».
Η λενινιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό βοηθά να κατανοηθεί η διαλεκτική σχέση οικονομίας – πολιτικής και έτσι να κατανοείται ολοκληρωμένα η δράση του ιμπεριαλισμού. Να συνειδητοποιείται ταυτόχρονα ότι η επιθετικότητά του ιμπεριαλισμού δεν είναι μόνο στρατιωτικό – πολιτική με την έννοια των επεμβάσεων, αλλά και ενάντια στην εργατική τάξη και τ’ άλλα λαϊκά στρώματα, με μορφές έντασης της εκμετάλλευσης, σ’ όλους τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Αν και πιθανόν όχι απόλυτο, αλλά μπορούμε να πούμε ότι τα χαρακτηριστικά και οι αντιφάσεις του ιμπεριαλισμού έχουν συγκεντρωθεί δια του πλέον αποκαλυπτικού τρόπου στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου, της περιοχής μας δηλαδή.
Δεν είναι φρόνιμο λοιπόν να προσεγγίζουμε τα προβλήματα της περιοχής μας, μεταξύ αυτών και το Κυπριακό, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη κάποια δεδομένα. Το Κυπριακό δεν ανάγεται στη σφαίρα ενός ψυχολογικού προβλήματος που δημιούργησε η απόσταση και ο διαχωρισμός, ούτε και στο ότι δεν καταλαβαίνει ο ένας τον άλλο ή φοβάται ο ένας τον άλλο (παρόλο που έχουν βάση αυτά), αλλά εδράζεται κύρια στα συμφέροντα των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών (κύρια των Αγγλοαμερικάνων και της Τουρκίας) στην περιοχή και ειδικότερα στην Κύπρο.
Δεν γίνεται να προσεγγίζεται το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά με ατάκες του τύπου να κάτσουμε να φάμε μαζί στην Κερύνεια, το Αιγαίο ή το Βόσπορο και να μιλήσουμε ρε παιδί μου και να εξηγηθεί ο ένας με τον άλλο, αγνοώντας παντελώς το ρόλο που διαδραματίζουν τα συμφέροντα και τα θέλω των πολυεθνικών στην περιοχή, αλλά και των αστικών τάξεων της Τουρκίας, αλλά και της Ελλάδας, και της Κύπρου.
Η ευρύτερη αυτή περιοχή μας είναι μεγάλης στρατηγικής σημασίας, λόγω των ενεργειακών περασμάτων και των τεράστιων ενεργειακών αποθεμάτων σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας, διά της ισχύς του ΝΑΤΟ στήθηκε ένα δίκτυο διείσδυσης αρχικά, και έπειτα προφύλαξης των πολυεθνικών της ενέργειας στη χρυσοφόρα τεράστια περιφέρεια. Και μιλούμε για τον έλεγχο μιας περιοχής που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και τα διεθνή θαλάσσια περάσματα της Μαύρης Θάλασσας, της Μεσογείου, της Διώρυγας του Σουέζ, της Ερυθράς Θάλασσας και των στενών του Κόλπου. Αυτό εξυπακούει την εμπλοκή της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής.
Την ίδια στιγμή, αυξάνονται οι ανταγωνισμοί μεταξύ ΗΠΑ και χωρών μελών της ΕΕ που απαιτούν μεγαλύτερο μερίδιο στη μοιρασιά των αγορών, ενώ νέο ρόλο διεκδικούν τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα και η Ινδία. Ρόλο και λόγο διεκδικούν και Τουρκία, Ιράν και Σαουδική Αραβία.
Επιπρόσθετα, συνεχίζεται η επιχείρηση επιβολής από ΗΠΑ και ΝΑΤΟ ενός ασφυκτικού κλοιού γύρω από τη Ρωσία, με την εγκαθίδρυση της αντιπυραυλικής ασπίδας στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη. Στόχος φυσικά τα ενεργειακά περάσματα, τα τεράστια υδατικά αποθέματα των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών, ο στρατιωτικός και οικονομικός έλεγχος της ευρύτερης αχανούς περιοχής. Αυτό δημιουργεί τρομακτικά σενάρια ενός γενικευμένου πολέμου.
Όλα αυτά μας κτυπούν καμπανάκι και μας καλούν σε ανάταση, αντίσταση και πάλη. Πάλη για την ειρήνη, για να μην είμαστε οι τελευταίοι της ανθρώπινης ιστορίας.
Πρέπει να οργανωθούμε, να βγούμε στους δρόμους, να ματώσουν τα χείλη μας, να σφίξει η γροθιά μας και να μην κάνουμε ούτε ένα βήμα πίσω, αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.
Να παλέψουμε για την ειρήνη και τη ζωή, ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Δεν φτάνει να λέμε ναι στην ειρήνη αν δεν αγωνιζόμαστε κατά του εχθρού της. Δεν μπορούμε να τους σταματήσουμε αν δεν συγκρουστούμε μαζί τους και δεν μπορούμε να νικήσουμε αν δεν τους ανατρέψουμε.
Όσοι μιλούν για συμβιβασμούς και συμμόρφωση, όσοι ισχυρίζονται πως είναι ουτοπία η νίκη των λαών, όχι μόνο είναι ανιστόρητοι, αλλά άμεσα ή έμμεσα καλούν σε υποταγή.
Τέως ΓΓ Παγκύπριου Συμβουλίου Ειρήνης
