Tέρμα πια στις αυταπάτες ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες. Aυτή πρέπει να είναι η πυξίδα μας, όταν το σύστημα με το δικό του τρόπο, βρίσκει στους πρωταγωνιστές της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, αποκούμπι για να μην αγγίξει η λαϊκή αγανάκτηση την πηγή αυτής της οργής: Το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα.
Ο Τσίπρας, ο Κόρμπιν κι ο Ανιέλι
Σχεδόν ένα χρόνο προηγουμένως, το φθινόπωρο του 2017 ο Έλληνας πρωθυπουργός είχε μεταβεί στην Ουάσινγκτον, σε μια επίσκεψη που ξεσκέπασε ακόμη περισσότερο τις σοσιαλδημοκρατικές ψευδαισθήσεις και όσους τις ασπάζονται (ανοικτά ή συγκεκαλυμμένα). Ήταν η γνωστή επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στις ΗΠΑ όπου εξύμνησε τον Ντόναλτ Τραμπ και «ξέπλυνε» τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και τα εγκλήματα του. Από εκεί ο Τσίπρας μετέβει, τότε, στις Βρυξέλλες. Για τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, της οποίας τα εγκλήματα «ξεπλένει» από την πρώτη στιγμή που ανήλθε στην εξουσία. Με μια μάσκα δήθεν «αριστεροσύνης», που όχι απλά δημιουργεί ψευδαισθήσεις, αλλά μάλιστα ενώ προωθεί δεξιές σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές, δίνει το έναυσμα στη δικτατορία των μονοπωλίων να περνά στο υποσυνείδητο των λαών, ότι δήθεν δεν υπάρχει εναλλακτική…
Εκεί, ως είθισται τα τελευταία χρόνια, ο Τσίπρας ως παρατηρητής συμμετείχε στη σοσιαλδημοκρατική σύναξη του «Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος». Και λοιπόν θα μου πείτε… Πόσες διαφορές έχουν με τους οπορτουνιστές και σοσιαλδημοκράτες εντός του «Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς»; Δεν είναι για αυτό το ζήτημα που θυμήθηκα την παρουσία του Τσίπρα σε αυτή τη σύναξη, ένα χρόνο αργότερα.
Διάβασα στις 25/9/2018 ένα ρεπορτάζ στα ελληνικά ΜΜΕ με τίτλο «O Κόρμπιν ζητά την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ –Τζανακόπουλος: Να κάνουμε μέτωπο». Ένα ρεπορτάζ που αφορούσε τη συμμετοχή του κυβερνώντος ελληνικού κόμματος σε πάνελ συζήτησης που διοργάνωσαν οι Βρετανοί «Εργατικοί» για την εμπειρία διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα πάνελ που διοργανώθηκε στο περιθώριο του ετήσιου συνεδρίου των «Εργατικών» (23-26 του Σεπτέμβρη) στο Λίβερπουλ. Σε αυτό συμμετείχε και ο Έλληνας κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος που επιχείρησε να δώσει τα «φώτα» του ΣΥΡΙΖΑ στους «Εργατικούς» του Κόρμπιν, σε περίπτωση που αναλάβουν την εξουσία. Σε περίπτωση δηλαδή που αναλάβουν κι αυτοί το «καθήκον» να υπηρετήσουν το εκμεταλλευτικό σύστημα με δήθεν «αριστερό» πρόσημο. Από το Λίβερπουλ ο Τζανακόπουλος δεν παρέλειψε τις θρασύτατες αναφορές σε «Εργατικούς και ΣΥΡΙΖΑ που αποτελούν βασικές δυνάμεις που έχουν μέτωπο απέναντι στη λιτότητα της Ευρώπης»! Δεν παρέλειψε να ισχυριστεί ότι είναι κόμματα που «δεν έχουν τη στήριξη της οικονομικής ελίτ»… Στην πράξη όμως την έχουν, όπως την εξέφρασε κυνικά στο παρελθόν ο Ιταλός μεγαλοκαπιταλιστής Τζ. Ανιέλι!
Ακολουθώντας το παράδειγμα…
Aυτή η είδηση για την παρουσία στο φετινό συνέδριο των «Εργατικών», μου θύμισε λοιπόν την περσινή συμμετοχή του Τσίπρα στη σύναξη των σοσιαλδημοκρατών στις Βρυξέλλες. Εκεί τον Οκτώβρη του 2017, ερχόμενος από τις ΗΠΑ, ο Έλληνας πρωθυπουργός τα είπε με τον Κόρμπιν στη σύνοδο του «Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος». Τότε ο Τσίπρας φέρεται να είπε στον Βρετανό σοσιαλδημοκράτη: «Είμαστε περήφανοι για όσα καταφέρατε». Η απάντηση του Κόρμπιν στον Τσίπρα, σύμφωνα με τα όσα μεταδόθηκαν; «Ακολουθούμε το παράδειγμα σας. Πιστεύω σύντομα θα το πετύχουμε»…
Εγκλωβισμός σε σοσιαλδημοκρατικές ψευδαισθήσεις
Ο ηγέτης των «Εργατικών» είναι εδώ και καιρό ο άσσος στο μανίκι των αστών για την πρόταξη ψευδαισθήσεων. Με κεϋνσιανές μανούβρες θα κάνει τη δουλειά του συστήματος κι αυτός. Και δεν είναι οι προσωπικές θέσεις και απόψεις που μετρούν σε αυτά. Όπως η κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας δεν σχετίζεται με τις ιδιαιτερότητες του Τραμπ, αλλά με τον ίδιο τον ιμπεριαλισμό. Οι προσωπικές αντιλήψεις του όποιου Κόρμπιν κονιορτοποιούνται από το σύστημα που υπηρετούν κόμματα όπως το δικό του. O Kόρμπιν είναι ανελλιπώς βουλευτής των «Εργατικών» από το 1983. Ήταν βουλευτής δηλαδή και επί των «Νέων Εργατικών» των Τόνι Μπλερ και Γκόρντον Μπράουν, όταν ήταν στο συνασπισμό Stop the War Coalition, που εξέφραζε ταξική αντίθεση στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που εξαπόλυε κι ο Μπλερ… Ακόμη και μόνο ως βουλευτής, εγκλώβιζε ταξικές δυνάμεις στις ψευδαισθήσεις των «Εργατικών». Και ήδη ως ηγέτης του κόμματος έχει αρχίσει να «προσαρμόζεται», όπως έδειξε η στάση του στο δημοψήφισμα για την ΕΕ. Εξάλλου, αν ήταν προσωπικό το ζήτημα κι αν όντως ήταν πραγματικά ταξικές οι θέσεις του Κόρμπιν, γιατί να μην ήταν σε ένα κομμουνιστικό κόμμα ή τουλάχιστον εκτός των «Εργατικών»; Και όπως αποδεικνύει και το παράδειγμα της Ελλάδας, ο εγκλωβισμός σε σοσιαλδημοκρατικές ψευδαισθήσεις υπό αριστερή ταμπέλα, έφερε ένα σημαντικό πισωγύρισμα σκορπώντας μοιρολατρία, όταν το σκίσιμο των μνημονίων έγινε τρίτο και τέταρτο μνημόνιο.
Οι διαδικασίες μπορεί να είναι πολυσύνθετες, μέσα σε ένα κουβάρι αντιπαραθέσεων και αντιθέσεων και ενδοϊμπεριαλιστικών και ενδοαστικών, ανταγωνισμών. Τα πράγματα ποτέ δεν είναι άσπρο – μαύρο, αλλά ότι χρωματισμό, αποχρωματισμό ή φωτοσύνθεση κι αν κάνεις μια πραγματικότητα παραμένει αναλλοίωτη. Ότι από την πλευρά των συμφερόντων των εργαζομένων το βασικό ερώτημα που πρέπει να τίθεται είναι: Ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες. Το να επιλέγεις αυτόν που είναι λιγότερο με το κεφάλαιο, δεν αλλάζει την ουσία: Ότι και πάλι είναι με το κεφάλαιο… Είτε τον λένε Αλέξη, είτε τον λένε Τζέρεμι, είτε, είτε, είτε…
Μόνη λαϊκή εναλλακτική η ταξική πάλη
Και εδώ είναι που μπαίνει η πραγματική εναλλακτική, απέναντι στην ψευδεπίγραφη TINA (There Is No Alternative), σύνθημα των Βρετανών Συντηρητικών Τόρις που έχουν υιοθετήσει όλες οι πολιτικές δυνάμεις των αστών, περιλαμβανομένων των σοσιαλδημοκρατών, οι οποίοι με παραδείγματα όπως αυτό του ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζουν την TINA ως «ατράνταχτη πραγματικότητα». Για να μην διαφανεί ενώπιον των λαών ότι υπάρχει πραγματική εναλλακτική. Η μοναδική υπέρ των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών. Ο δύσκολος δρόμος της ταξικής πάλης για ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος. Για ανατροπή του καπιταλισμού, αυτής της δικτατορίας των μονοπωλίων. Για οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.
Τα λοιπά «αριστερά» συνονθυλεύματα (άσχετα αν κάποια εξ αυτών έχουν ιστορική πορεία ταξικών αγώνων που στην πορεία χάθηκε και μετατράπηκε απλά σε καπηλεία κομμουνιστικών και ταξικών συμβόλων και λαϊκών αγώνων του παρελθόντος) που αρνούνται τα βασικά (από την ταξική πάλη μέχρι τον ίδιο τον πραγματικό σοσιαλισμό), έχουν απλά δυο χρήσεις υπέρ του συστήματος: α) Της ψευδαίσθησης που αποκλιμακώνει τη λαϊκή οργή κατά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, χωρίς πραγματική δράση ενάντια στο κυρίαρχο σύστημα, β) Της αξιοποίησης για καλύτερη εφαρμογή των αντιλαϊκών δεξιών πολιτικών μέσα από «αριστερό» μανδύα. Όπως είχε παραστατικά παραδεχθεί ο ίδιος ο Ανιέλι, υπάρχει «αριστερά» που είναι χρησιμότερη από τη δεξιά, αφού μπορεί να κάνει (δεξιά-υπέρ του καπιταλισμού) πράγματα που ποτέ δεν θα μπορούσε να τα κάνει η δεξιά…
