1η του Οκτώβρη, εθνική ημέρα Ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, αν και άσχετη με την όποια επέτειο ανεξαρτησίας (16 Αυγούστου 1960). Ημέρα υπεράσπισης της Κυπριακής Ανεξαρτησίας, αλλά και ημέρα προβληματισμού και περισυλλογής για τα όσα προηγήθηκαν και όσα ακολούθησαν την Ανεξαρτησία. Σήμερα συμπληρώνονται 58 χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας. Επί 58 έτη το θαλασσοδαρμένο σκαρί της Κυπριακής Δημοκρατίας περνά μέσα από τρικυμίες και φουρτούνες που γίνονται χειρότερες από τις υπονομεύσεις των «αστεράδων» του πληρώματος. Και είναι οι απλοί ναυτικοί που πρέπει να το πάρουν στο λιμάνι του μέσα από κοινή πάλη…
Η κολοβή Ανεξαρτησία
Η Ανεξαρτησία του 1960 ήταν μια ανεξαρτησία κολοβή υπό την κηδεμονία του αποικιοκράτη Βρετανού και των λεγόμενων «μητέρων πατρίδων», Ελλάδας και Τουρκίας, με τη στρατιωτική παρουσία και των τριών Νατοϊκών χωρών στο νησί και τα εγγυητικά-παρεμβατικά δικαιώματα. Στο τέλος της ημέρας, αυτή η Ανεξαρτησία άφηνε όλους τους υπόλοιπους ικανοποιημένους εκτός από τον άμεσο ενδιαφερόμενο, τον κυπριακό λαό.
Οι Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου του 1959 και η Συνθήκη Εγγυήσεως άφηναν ικανοποιημένη τη Βρετανία, αφού εξασφάλιζε τα γεωστρατηγικά της συμφέροντα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου με τις «κυρίαρχες» στρατιωτικές της βάσεις. Μέσα από ένα Νατοϊκό διακανονισμό ικανοποιήθηκαν, επίσης, η Ελλάδα και η Τουρκία. Η αναπνέουσα με ένα βρετανικό και ένα αμερικάνικο πνεύμονα Ελλάδα (κατά τη γνωστή έκφραση του Γεώργιου Παπανδρέου του πρεσβύτερου) εκτέλεσε τον «εθνικό της ρόλο» στο πλαίσιο και του ιμπεριαλιστικού παιχνιδιού διατηρώντας την πρόφαση της λεγόμενης πολιτικής δικαίωσης του «αλύτρωτου ελληνισμού». Διαμέσου της πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε» οι Βρετανοί αποικιοκράτες ενέπλεξαν με την ένοπλη δράση της ΕΟΚΑ την Τουρκία στο παιχνίδι του Κυπριακού από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 με τη συμμετοχή της στην Τριμερή του Λονδίνου με τη σύμφωνο γνώμη και της Ελλάδας.
Οι Βρετανοί αποικιοκράτες, ειδικοί στην πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» (βλ. επίσης Ινδία), αξιοποίησαν πλήρως τον άσο που τους παραχώρησε η ε/κ δεξιά και ακροδεξιά με τις λανθασμένες τους επιλογές που κατέληξαν σε αδιέξοδο, με αποτέλεσμα να αποδεχθούν υπό πίεση μια κολοβή ανεξαρτησία. Αξιοποίησαν πλήρως την αντίστοιχη μερίδα δεξιάς – ακροδεξιάς στην τ/κ πλευρά, η οποία μοιράστηκε με τους Ε/κ ομογάλακτούς της και το αντικομμουνιστικό μένος. Ένα μένος που στοίχισε τη ζωή Ε/κ και Τ/κ κομμουνιστών από τα βόλια φασιστών της ΕΟΚΑ και της ΤΜΤ. Πολιτικές δολοφονίες που κορυφώθηκαν, κυριολεκτικά, ταυτόχρονα.
Ο λαϊκός αντιαποικιακός αγώνας και η διασπαστική πολιτική της Δεξιάς
Υπενθυμίζουμε ότι ο αντιαποικιακός αγώνας του κυπριακού λαού γιγαντώθηκε μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην πρωτοπορία αυτού του αντιαποικιακού αγώνα για αυτοδιάθεση βρέθηκε το ταξικό λαϊκό κίνημα, συνδυάζοντάς τον παράλληλα με τους σκληρούς κοινωνικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες. Σε μια εποχή που η Αριστερά στην Κύπρο έδινε πραγματικούς ταξικούς αγώνες και δεν ήταν απλά μια ταμπέλα, η δεξιά που από την μια συνεργαζόταν με τους αποικιοκράτες (ταξικά, αντικομμουνιστικά και όχι μόνο) για οπορτουνιστικούς λόγους επέλεξε τη λανθασμένη για τις συνθήκες της Κύπρου ένοπλη δράση, που προκάλεσε πολλά δεινά στο λαό μας. Πέραν από τους μύθους που έκτισαν, στην πραγματικότητα ο αγώνας της ΕΟΚΑ στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία, αφού πρώτα απ’ όλα δεν ευωδόθηκε ο στόχος του και κατέληξε σε μια κολοβή ανεξαρτησία. Οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου και η αποδοχή τους για να μην παραδεχθούν το λάθος τους και για να έχουν το πάνω χέρι της εξουσίας την επόμενη μέρα, επίσης αποδεικνύουν την αποτυχία του εγχειρήματος.
Η υπονόμευση της Ανεξαρτησίας
Μέσα στους Ε/κ, μεγάλη μερίδα της δεξιάς και της ακροδεξιάς είδαν την Ανεξαρτησία ως τη δημιουργία ακόμη ενός «ελληνικού» κράτους και απεχθάνονταν τα όντως υπερδικαιώματα που απέκτησε η τ/κ μειονότητα που είχε αναβαθμιστεί σε κοινότητα. Δεξιά και ακροδεξιά άρχισαν άμεσα την υπόσκαψη της Κυπριακής Δημοκρατίας θεωρώντας την ως ένα μεταβατικό στάδιο προς την Ένωση. Από την άλλη η τ/κ ακροδεξιά ακολουθούσε την ίδια πολιτική. Παρά τα κέρδη της από την Ζυρίχη, η σοβινιστική ηγεσία υιοθέτησε ως επίσημή της πολιτική την παρελκυστική προσπάθεια ανατροπής του Συντάγματος και τη δημιουργία τέτοιων συνθηκών που θα οδηγούσαν στη διχοτόμηση.
Μόνο κοινό σημείο της ακροδεξιάς και στις δύο πλευρές παρέμεινε ο αντικομμουνισμός και η υποταγή στα ιμπεριαλιστικά κέντρα (άμεσα και έμμεσα).
Στα πρώτα χρόνια της Δημοκρατίας μέχρι και το δίδυμο Νατοϊκό έγκλημα του 1974 με το προδοτικό πραξικόπημα και τη βάρβαρη τουρκική εισβολή, ε/κ και τ/κ δεξιά μοιράζοντας χρηματοδοτήσεις της CΙΑ καταδίωξαν την Αριστερά και προχώρησαν σε πάμπολλα εγκλήματα κατά του Λαϊκού Κινήματος που στην ουσία στρέφονταν ενάντια στο καλό της Κύπρου και του λαού μας, αφού η Αριστερά παρά τις διαφωνίες της με τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου ήταν η μόνη δύναμη που έθεσε ενώπιον του την πάλη για ολοκλήρωση της ανεξαρτησίας. Μιας πραγματικής ανεξαρτησίας χωρίς ιμπεριαλιστικά βαρίδια. Ένας αγώνας που δόθηκε απέναντι στις ιμπεριαλιστικές μεθοδεύσεις που αξιοποίησαν πλήρως τους ακροδεξιούς κύκλους και στις δυο κοινότητες προς υλοποίηση των σχεδίων τους.
Οι συμφωνίες που επήλθαν ως συμβιβασμός με τον ιμπεριαλισμό, δημιούργησαν εκείνους τους επεμβατικούς μηχανισμούς που χρησιμοποιήθηκαν στην πορεία για να καταλύσουν την ήδη ακρωτηριασμένη ανεξαρτησία της Κύπρου.
Οι δυσκολίες που αντιμετώπιζε η νεαρή Κυπριακή Δημοκρατία λόγω των Νατοϊκών μεθοδεύσεων και των εκ έσω πολέμιών της δυστυχώς δεν μπόρεσαν να ανατραπούν. Καπετανάτα, ένοπλες ομάδες, προβοκάτσιες, δολοφονίες, οι διακοινοτικές συγκρούσεις και η Νατοϊκή επιδρομή των Τούρκων το 1964 οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.
Θύμα του Νατοϊκού ιμπεριαλισμού η Κύπρος
Δυστυχώς τα άνομα σχέδια του ιμπεριαλισμού και των ντόπιων πρακτόρων του και στις δύο κοινότητες οδήγησαν την Κύπρο στα τραγικά γεγονότα που κατέληξαν στην ντε φάκτο διχοτόμηση με το προδοτικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή.
44 χρόνια μετά το δίδυμο Νατοϊκό έγκλημα του 1974, ο αγώνας του κυπριακού λαού για τερματισμό της κατοχής και απελευθέρωση συνεχίζεται. Και επιβάλλεται μαθαίνοντας από το παρελθόν να αντλήσουμε διδάγματα. Ότι αυτή η πάλη πρέπει να είναι κοινή ανάμεσα στους Κύπριους εργαζόμενους ενάντια στην κατοχή και όσους υπηρετούν τις μεθοδεύσεις για ακόμη ένα «κλείσιμο» του Κυπριακού. «Κλείσιμο» ιμπεριαλιστικής διευθέτησης, που όπως και με τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, δεν αφορά τα συμφέροντα των λαϊκών μαζών της Κύπρου, αλλά τα σημερινά ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ).
Αυτή η αντικατοχική πάλη των Κυπρίων πρέπει να στρέφεται ενάντια στους ιμπεριαλιστές και στο θύτη που λέγεται ΝΑΤΟ. Πρέπει να επανενώνει πραγματικά τον τόπο και το λαό μας.
