Το Κυπριακό, δεν δημιουργήθηκε τον Ιούλιο του 1974, ούτε και προέκυψε ως αποτέλεσμα εκείνων των ημερών, μόνο. Η άγνωστη ιστορία του Κυπριακού ίσως να είναι περισσότερη σε όγκο και γεγονότα από ότι η γνωστή. Οι στρατηγικοί στόχοι των Άγγλων και στη συνέχεια και των Αμερικανών, έθεσαν το νησί, σε περίοπτη θέση στη λίστα των Νατοϊκών σχεδιασμών.
Η Κύπρος και η γεωγραφική της θέση, είναι πολύτιμα στοιχεία για τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ελέγχου της ευρύτερης περιοχής. Ο στόχος για ανεξαρτησία της Κύπρου και οι στόχοι των δυτικών, ουδέποτε συμβάδισαν, όσο κι αν κάποιοι εναγωνίως εναποθέτουν τις ελπίδες τους, σε ξένα δυτικά κέντρα.
Οι σχεδιασμοί πάνε πολύ πίσω απ’ το 1960 και έχουν σχέση με το κίνημα που αναπτύχθηκε αμέσως μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ευνόησε την από-αποικιοκρατικοποίηση ανά το παγκόσμιο. Η Κύπρος θα αποτελούσε μια θλιβερή εξαίρεση και καθόλου άσχετο δεν είναι που αναπτύχθηκαν οι πόθοι του λαού για ένωση με την Ελλάδα. Ενώ ήταν ένας γνήσιος και ιστορικά δικαιολογημένος πόθος, δεν εξυπηρετούσε τα σχέδια των δυτικών για δημιουργία ενός αδύναμου κρατιδίου, με την παρουσία δικών τους στρατευμάτων, μα τελικά ευνοούσε το διαχωρισμό του λαού σε δυο Κοινότητες, αντιμέτωπες η μια με την άλλη.
Πριν τη λήξη του αγώνα της ΕΟΚΑ, οι Αμερικανοί, με εγκέφαλο το Henry Kissinger, είχαν ήδη εξυφάνει το στρατηγικό τους στόχο για το νησί: Διχοτόμηση και μόνιμη παρουσία Νατοϊκών στρατευμάτων ως απάντηση στις βλέψεις της ΕΣΣΔ στην περιοχή.
Η υπόθαλψη του εθνικισμού και στις δυο κοινότητες, οδήγησε σε ένα νέο σκηνικό, όπου η μέχρι τότε αδιάφορη και εκτός παιχνιδιού, Τουρκία, να αποκτήσει «έννομο συμφέρον» στο νησί. Σωρεία εγγράφων που έχουν ήδη αποκαλυφτεί ή δημοσιευτεί, αποκαλύπτουν πως οι Αμερικανοί έβαλαν έντεχνα την Τουρκία στο παιχνίδι, με στόχο τη σταδιακή διχοτόμηση της νήσου. Και προγραμμάτισαν κάθε της βήμα, διασφαλίζοντας και την επιτυχία του.
Η ανεξαρτησία του 1960 και οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, επικύρωσαν το πρώτο στόχο των δυτικών: Δυσλειτουργικό κράτος, πλήρης εξάρτηση από εγγυήτριες δυνάμεις και παρουσία στρατευμάτων, μέσω των Αγγλικών Βάσεων και των μόνιμων αποσπασμάτων των δυο άλλων εγγυητριών δυνάμεων, της Ελλάδας και της Τουρκίας. Από κει και πέρα, η δράση των εθνικιστικών στοιχείων και στις δυο κοινότητες, με ενορχηστρωτές τους Αμερικανούς και βασικούς παίκτες τη Χούντα των Αθηνών και την Τουρκία από την άλλη, οδήγησαν σε ένα χάος το νησί και πλήρη αποσταθεροποίηση.
Το πόρισμα της κυπριακής Βουλής για το Φάκελο της Κύπρου, είναι πλέον διαθέσιμο και σε μεγάλο βαθμό τεκμηριώνει από τη μια την προδοσία της ΕΟΚΑ Β’ και της Χούντας των Αθηνών, μα ταυτόχρονα ξεκαθαρίζεται οριστικά, πως αυτά αποτελούσαν μέρος του γενικού σχεδίου για εισβολή της Τουρκίας στο νησί και σταδιακή διχοτόμηση.
Τόσο οι Άγγλοι, όσο και ιδιαίτερα οι Αμερικανοί μέσω του Kissinger, μεθόδευσαν και καθοδήγησαν τα πράγματα και τις εξελίξεις. Ακόμα και πολιτικούς από τις δυο κοινότητες, αφού τους επέλεγαν στη βάση των δικών τους κριτηρίων, τους προωθούσαν σε ανέλιξη με στόχο την ολοκλήρωση του σχεδιασμού. Αυτά περιέχονται σε έρευνες και αρχεία και είναι δύσκολο να τα απορρίψει κανείς, όσο καλά και αν υποστηρίζεται από διάφορους.
Οι σχεδιασμοί των Αγγλοαμερικάνων, εντάθηκαν μετά το 1974 και πήραν τη μορφή της προσφοράς «καλών υπηρεσιών» ή «διαμεσολαβήσεων» ανάμεσα στις δυο κοινότητες, οι οποίες, ενώ δεν είχαν κανένα ρόλο στο στήσιμο του σκηνικού, αίφνης βαφτίστηκαν ως η αιτία του προβλήματος και έπρεπε να τα βρουν μεταξύ τους, σε σχέδια λύσης που διαχώριζαν το πληθυσμό του νησιού σε εθνοτική βάση.
Η τέλεια συνθήκη για οριστική διχοτόμηση επιβλήθηκε, με τις δυο κοινότητες να στέκουν πλέον, η μια απέναντι από την άλλη και τους αίτιους να παίζουν το ρόλο του διαμεσολαβητή. Σε κανένα σχέδιο από το 1974 και ένθεν, για επίλυση του Κυπριακού, δεν περιλαμβανόταν η επαναφορά της προ του 1974 κατάστασης πραγμάτων και ιδιαίτερα, της ανάμειξης του πληθυσμού. Ο Kissinger – σύμφωνα με τους πολιτικούς ερευνητές – σχεδίασε το μελλοντικό χάρτη της Κύπρου και όσοι τον ακολούθησαν, συνεχίζουν στη βάση των δικών του σχεδιασμών.
Η βάση της ανεξαρτησίας ενός κράτους, είναι η ενότητα του λαού και του χώρου. Χωρίς αυτή τη συνθήκη, η ιστορική εμπειρία δείχνει πως το επόμενο στάδιο είναι ο οριστικός διαχωρισμός και η διχοτόμηση. Το ζήτημα για τους Δυτικούς, είναι να αποκτήσει αυτή η διχοτόμηση, νομιμοποίηση και μάλιστα να αποτελέσει «το αποτέλεσμα των διακοινοτικών διαπραγματεύσεων». Η ανεξαρτησία της Κύπρου, μπορεί να επιτευχτεί μόνον με την ανάμειξη του πληθυσμού, το αδιαίρετο του χώρου και την αποτελεσματική συμμετοχή των δυο κοινοτήτων στη διακυβέρνηση του τόπου. Σε μιας τέτοιας μορφής λύση, η παρουσία ξένων στρατευμάτων, εγγυήσεων και βάσεων, δεν θα έχει νόημα.
Το Κυπριακό λοιπόν είναι ένα ζήτημα εβδομήντα και πλέον χρόνων και ο λόγος που δεν επιλύθηκε στη βάση του πλαισίου που χάραξαν ο Kissinger και οι δυτικοί, είναι η μέχρι στιγμής άρνηση του Κυπριακού λαού να υποταχτεί σε αυτούς τους σχεδιασμούς. Είτε το 2004 με το σχέδιο Ανάν, είτε μέσα από τις πιέσεις που ασκεί στους εκπροσώπους του, που διαπραγματεύονται εκ μέρους του, κατά καιρούς. Η άποψη και το συναίσθημα των Κυπριών αποτελεί πρόβλημα για τους Νατοϊκούς σχεδιασμούς.
Η ανεξαρτησία της Κύπρου, εξαρτάται από την κοινή και χωρίς διαχωρισμούς συμβίωση των κοινοτήτων που αποτελούν το λαό. Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε σχέδιο και κάθε πλαίσιο που εισήχθηκαν, προνοούν το μόνιμο διαχωρισμό και όχι την επανένωση. Σε διαφορετική περίπτωση και με την υιοθέτηση του ΝΑΤΟικού πλασίου, η οριστική δικαίωση των σχεδιασμών του Kissinger, δεν θα αργήσει.
