Η πρόσφατη έφοδος για κατάσχεση και εκποίηση περιουσιών περιλαμβανομένων πρώτων κατοικιών σε υποθέσεις που κρίθηκαν ως μη εξυπηρετούμενα δάνεια, δεν πρέπει να εκπλήσσει. Το θεσμικό πλαίσιο που εγκρίθηκε από την κυπριακή βουλή με στόχο τη διάσωση και εξυγίανση των τραπεζών και τη μείωση των μη εξυπηρετούμενων δανείων, είναι ταυτόσημο με το νομικό πλαίσιο της Ισπανίας, το οποίο μέχρι το 2015 οδήγησε σε 368,000 δικαστικές αποφάσεις εξώσεων.
Ενώ από τη μια, η Μεταμνημονιακή Εποπτεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιβάλλει (με συναίνεση της κυβέρνησης και του πολιτικο-οικονομικού κατεστημένου) μια μεσοπρόθεσμη σταθερότητα στο τραπεζικό σύστημα (μέσω αναδιατάξεων του μεγάλου κεφαλαίου και πίεση για εκποιήσεις περιουσιών με μαζικές πωλήσεις σε δυναμικά funds) από την άλλη, η διάσωση του τραπεζικού συστήματος της Κύπρου έχει μεταφέρει αυτό το βάρος στα δημόσια οικονομικά και κυρίως στα λαϊκά στρώματα. Ο δημοσιονομικός αντίκτυπος της διάσωσης των τραπεζών έχει κατατάξει την Κύπρο δεύτερη μετά την Ελλάδα στην αύξηση του χρέους σε όλη την Ευρωζώνη. Με στοιχεία του 2015, αυτή έχει στοιχήσει περίπου 21% του πλούτου που παράγει η χώρα μας.
Η εκποίηση περιουσιών και ειδικά των εγγυήσεων σε μη εξυπηρετούμενα δάνεια (κατά τον γνωστό μνημονιακό νόμο), η πορεία ιδιωτικοποιήσεων, η μείωση των δαπανών σε τομείς όπως η υγεία και η παιδεία που καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού, δεν αποτελεί απλά μια επιλογή της δεξιάς και όσων την στηρίζουν. Είναι στρατηγική που έχει προδιαγραφεί στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα πλαίσια της αναδιάταξης και αναδιοργάνωσης του κεφαλαίου μετά την κρίση. Αποτελεί δέσμευση που περιλαμβάνεται στην ενισχυμένη εποπτεία που ασκεί στην οικονομία της Κύπρου η ΕΕ.
Το επόμενο διάστημα σύμφωνα και με τις οδηγίες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου αναμένεται στοχοποίηση στην επίθεση για κατάσχεση των εγγυήσεων στα ΜΕΔ και όξυνση της λιτότητας εις βάρος του λαού. Όπως σημειώνει το ΔΝΤ αυτό θα γίνει «εφαρμόζοντας με συνέπεια τα πρόσφατα τροποποιημένα νομικά εργαλεία για τη μείωση των μη εξυπηρετούμενων δανείων και του ιδιωτικού χρέους, τη διαφύλαξη του “δημοσιονομικού χώρου” (fiscal space) και τη μείωση των κινδύνων για τη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους, διατηρώντας αυστηρή πειθαρχία στις δαπάνες, καθώς και η θέσπιση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, ιδιαίτερα στο δικαστικό σύστημα και στη δημόσια διοίκηση, για την προσέλκυση επενδύσεων και την ενίσχυση της παραγωγικότητας».
Με αυτά ως δεδομένα διαμορφώνονται δύο βασικά ερωτήματα:
Ποιες αληθινές εναλλακτικές υπάρχουν για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα οι οποίες να αμφισβητούν γνήσια (και όχι πολιτικαντικά) το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα;
Ποια η λαϊκή αντίδραση στο συνεχιζόμενο κύμα αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων και επικείμενων εκποιήσεων;
