Μια μαρξιστική – λενινιστική θέση, η οποία πρέπει να καθοδηγεί τους κομμουνιστές, είναι ότι για όλα τα κυρίαρχα ζητήματα επιβάλλεται η συνεχής, βαθιά, τολμηρή και ειλικρινής μελέτη της αντικειμενικής κατάστασης, σε σχέση και με τη διάθεση των μαζών. Επίσης, δεν μπορούμε να παίρνουμε αποσπασματικά κάποια μικρά και επιμέρους ζητήματα, αν δεν αγγίζουμε πρώτα το γενικό. Και μακριά από κούφιες ρητορείες να διδασκόμαστε από λάθη, αλλά και παθήματα.
Ας μου επιτραπεί να κάνω μια μικρή, αλλά ιστορική πολιτική αναδρομή, την οποία θεωρώ σημαντική. Η Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, στην Έκθεση Δράσης της το 1986 στο 16ον Συνέδριο, αναφέρει ότι «γενικότερα από πολιτικής άποψης η ΕΟΚ αντιπροσωπεύει το οικονομικό σκέλος του ΝΑΤΟ». Δεν θα μπορούσε να είναι πιο αντιπροσωπευτική αυτή η θέση, αν και από τότε μέχρι σήμερα, με τις ανατροπές και την παλινόρθωση του καπιταλισμού σε χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, η ΕΕ έγινε πιο αντιδραστική και εγκαθιδρύθηκε και μια στρατιωτική σύζευξη με το ΝΑΤΟ.
Η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ από κάποιους αντιμετωπίστηκε πανηγυρικά, από κάποιους άλλους με προβληματισμό, αλλά και τοποθέτηση προϋποθέσεων, που έπρεπε να υλοποιηθούν για συνέχιση της στήριξης παραμονής στην Ένωση, μετά την ένταξη φυσικά. Ανάμεσα στις κύριες προϋποθέσεις που τέθηκαν τη δεκαετία του 1990, από κάποιους που έβλεπαν κριτικά και με προβληματισμό την ένταξη στην ΕΕ μέχρι τότε, ήταν και οι πιο κάτω.
Ένα από τα γαργαλιστικά για στήριξη της ένταξης, αλλά και παραμονή στην ΕΕ, που έμπαινε και ως προϋπόθεση, ήταν να μας δοθεί δυνατότητα άσκησης πίεσης προς την Τουρκία και να μεταφερθεί το πρόβλημα στα κέντρα λήψης αποφάσεων της ΕΕ. Πόση πίεση όμως άσκησε ή ασκεί – επί της ουσίας και όχι σε επίπεδο ανακοινώσεων – η ΕΕ στην Τουρκία όλα αυτά τα χρόνια; Αλλά και πόση πίεση ασκεί για υποχωρήσεις στην Κυπριακή Δημοκρατία;
Δεν είναι η ΕΕ ανάμεσα σε αυτούς που πίεζαν ασφυκτικά για αποδοχή του Σχεδίου Ανάν και έπειτα μας τιμωρησαν για την καταψήφιση του; Δεν βρίσκεται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανάμεσα σε αυτούς που πιέζουν παρασκηνιακά ή και απροκάλυπτα κάποτε για παρουσία ξένων στρατευμάτων, που για λόγους εξωραϊσμού τα ονομάζουν κάποιοι αγήματα; Δεν είναι μήπως τα ίδια κέντρα αποφάσεων που μας καταλήστευσαν με τα μνημόνια και μας κατέστησαν ευάλωτους σε πολιτικές πιέσεις, για λύση του Κυπριακού, αναλόγως των ιμπεριαλιστικών γεωστρατηγικών συμφερόντων;
Δεν είναι τα ευρωενωσιακά κέντρα – που εν αγνοία του λαού – αναμιγνύονται έντονα στα ενεργειακά ζητήματα της Κύπρου και τα συνδέουν με τη λύση, αλλά με τέτοιο τρόπο που θα ωφεληθεί όχι ο λαός, αλλά οι πολυεθνικές που κατέκλυσαν τις θάλασσες μας και αδημονούν για τη λεία τους;
Επίσης, τότε τη δεκαετία του ’90 κάποιοι έλεγαν ότι η ένταξη πιθανόν να καταστήσει την Κύπρο λιγότερο εκτεθειμένη στις τουρκικές μονομερείς ενέργειες. Τηλεγραφικά αναφέρω ότι την ίδια περίοδο που διαπραγματευόμασταν την ένταξη, ο Αττίλας δολοφονούσε τον Ισαάκ και το Σολωμού. Η ΕΕ τι έκανε στην Τουρκία μετά τα γεγονότα του 1996;
Τη δε περιόδο που ήμαστε πλήρες μέλος της λεγόμενης ευρωπαϊκής οικογένειας, το παράνομο καθεστώς των κατεχομένων μετά την αποναρκοθέτηση των τελευταίων χρόνων, έχει προελάσει 1,5 χιλιόμετρο μέσα στη νεκρή ζώνη, χρησιμοποιώντας αγρότες στα κατεχόμενα, καθιστώντας την έκταση εκείνη ως επίσημη γεωργική έκταση των κατεχομένων, μοιράζοντας και λεγόμενους κλήρους μάλιστα σε γεωργούς.
Ενώ επίσης, ακόμα και σήμερα, το Μπαρμπαρός δεσμμεύει ολόκληρη περιοχή στην ΑΟΖ της Κύπρου και προβαίνει σε σειρά προκλητικών ενεργειών. Τι κυρώσεις επιβάλλει η ΕΕ και τι ουσιαστικά μέτρα παίρνει κατά της Τουρκίας;
Στο δε επιχείρημα που προβαλλόταν τότε από φίλους και «εχθρούς» της ΕΕ, σχετικά με το ότι η φύση του ευρωπαϊκού κεκτημένου μπορεί να λειτουργήσει ως στοιχείο ενίσχυσης της βιωσιμότητας της λύσης, ένα να πούμε. Το περιβόητο κεκτημένο δεν μπορεί να εγγυηθεί σε όλα τα παιδιά της Κύπρου του 21 αιώνα ένα ποτήρι γάλα και θα ενισχύσει τη βιωσιμότητα της λύσης;
Λόγια, κινήσεις και δράσεις εντυπωσιασμού, παραμυθιάσματα, αυταπάτες και αρκετή σύγχυση για το λαό. Υπάρχουν προοπτικές σωστής, δίκαιης και λειτουργικής λύσης του Κυπριακού, λόγω της παρουσίας της Κύπρου στην ιμπεριαλιστική ΕΕ; Το κριτήριο της αλήθειας είναι η πράξη, έλεγε ο Μαρξ.
