Το κλείσιμο της Cobalt και οι απεργίες στην Ευρώπη για την Ryanair δείχνουν ότι ο ελεύθερος ανταγωνισμός και η στρατηγική ιδιωτικοποιήσεων με προσέλκυση επενδυτικών ταμείων, απλώς εντάσσουν την Κύπρο στην επώδυνη σκακιέρα των διεθνών μονοπωλίων. Πρόκειται για μια πορεία που αποδεικνύει ότι ο σκοπός είναι πρώτιστα η μεγιστοποίηση του κέρδους, με το ανάλογο όφελος για το ντόπιο κεφάλαιο.
Στην περίπτωση της Κύπρου, η πορεία διάλυσης των Κυπριακών Αερογραμμών συνοδεύτηκε με οικονομικά ανταλλάγματα, κίνητρα τα ονομάζουν, απαλλαγές και μειώσεις φόρων σε σειρά ιδιωτικών αερογραμμών. Ο ανά μεταξύ τους πόλεμος για τις κρατήσεις στην τουριστικά πλούσια Κύπρο, οδηγεί σε μείωση των ωφελημάτων των εργαζομένων σε αυτές, ενώ η πλειοψηφία των εταιρειών παίζουν το παιχνίδι του ολιγοπωλίου, που εξελίσσεται σταδιακά σε καρτέλ και μονοπώλιο. Αφού βγάλουν πρώτα από τη μέση τους περισσότερους ανταγωνιστές, θα ρυθμίσουν έπειτα τις τιμές σε υψηλά επίπεδα.
Η περίπτωση της COBALT προσφέρεται επίσης για κάποια διδάγματα:
Τα ξένα επενδυτικά ταμεία όπως τη δημιούργησαν, με την ίδια ευκολία έκλεισαν την εταιρεία αδιαφορώντας για τους πάντες. Ήρθαν, κέρδισαν και έφυγαν.
Το κράτος για ακόμα μια φορά ξελασπώνει την εταιρία. Πρώτα, ενώ γνώριζαν τα προβλήματα, στήριζαν την εταιρεία. Έπειτα, την ξεχρεώνουν (προς το παρών) με λεφτά του δημοσίου για την πληρωμή των ταξιδιωτών.
Ακούγοντας το διευθυντή του Υπουργείου Μεταφορών να μιλά, η αίσθηση ήταν ότι το Υπουργείο του διαδραματίζει ρόλο Επιτροπείας των καπιταλιστών. Σχεδιάζουν με τους Κύπριους επιχειρηματίες ποιοι επενδυτές να προσελκυστούν και πως θα «διευκολυνθούν» νομότυπα. Τα πάντα για το κεφάλαιο.
Τα ίδια και χειρότερα θα γίνουν με την πορεία «ελευθεροποίησης» των Τηλεπικοινωνιών και της Ενέργειας, της CYTA και της ΑΗΚ, οι οποίες θα βρεθούν σύντομα στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου, αφού πραγματική λαϊκή καθοδήγηση-ενημέρωση και αντίδραση δεν υπάρχει.
Παρά το γεγονός ότι το «πάθος» του ανοίγματος των αγορών, των διευκολύνσεων στο κεφάλαιο και των ιδιωτικοποιήσεων είναι παλαιό φαινόμενο στην Κύπρο, η κυβέρνηση με την εμφανή ή αφανή στήριξη πολιτικών δυνάμεων, συνεχίζει να ξοδεύει εις βάρος της εργατικής τάξης. Δεν αποκλείεται να τίθεται θέμα ασφάλειας, αφού με τη μνημονιακή πορεία της Κύπρου και την καπιταλιστική κρίση ως όχημα για το χρηματιστικό κεφάλαιο, οι ιδιωτικοποιήσεις από τη μια και οι περικοπές δημόσιων δαπανών από την άλλη, θέτουν υπό αμφισβήτηση την υγεία, την παιδεία και τις αερομεταφορές.
