Είναι άραγε επιλογή για το λαό και λύση στα αδιέξοδα του, να κερδηθεί η εξουσία στα πλαίσια ενός συστήματος με προοπτική μια άλλη διαχείριση του ίδιου του συστήματος; Ενός συστήματος που θα τον υποτάξει έτσι και αλλιώς με τη συγκατάθεση του. Ή είναι επιλογή να είσαι αντιπολίτευση και να εκδίδεις ανακοινώσεις ακίνδυνες, ανέξοδα καταδικαστικές;
Η πρώτη επιλογή ξεκίνησε σαν υποχρεωτική συμμετοχή στο καπιταλιστικό μοντέλο που επικράτησε με τη νέα τάξη πραγμάτων, αλλά κατέληξε σαν αυτοσκοπός.
Για το λαό τρίτη επιλογή δεν υπάρχει, δεν συζητείται άλλος δρόμος. Μια άλλη διαχείριση του καπιταλισμού έγινε η εναλλακτική πρόταση, λες και υπάρχει καπιταλιστική διαχείριση ανθρώπινη και φιλολαϊκή. Η αστική δημοκρατία υπηρετεί με συνέπεια τα συμφέροντα της άρχουσας οικονομικά τάξης, της αστικής δηλαδή, και είναι ουτοπία να αναμένεις να λειτουργεί υπέρ του λαού.
Είναι επίσης παραπλάνηση του λαού να δίδεται η εντύπωση πως το αστικό κοινοβούλιο – που οφείλουν και οι κομμουνιστές να συμμετέχουν – μπορεί να καταστεί η απόλυτη τροχοπέδη στους σχεδιασμούς των ισχυρών που κινούν τα νήματα. Είναι ναι, ενσωμάτωση, να συμμετέχεις σε δήθεν ανεξάρτητους αστικούς θεσμούς της κρατικής μηχανής που τους διόρισε το ίδιο το «βαθύ κράτος» που δήθεν στέκεσαι απέναντι του. Είναι ναι, εξαγορά σιωπών, οι διορισμοί σε θέσεις κλειδιά, που μετατρέπονται σε εργαλείο συγκάλυψης μέσα από την συμμετοχή σε Διοικητικά Συμβούλια και Επιτροπές.
Η συμμετοχή σε θεσμούς με αλληλεξαρτήσεις, έχει αποδειχθεί πως δεν προστατεύει, αλλά ούτε καν ξεσκεπάζει τη βρωμιά που κρύβεται κάτω από ακριβά χαλιά. Υπήρχε κάποτε ο αντίλογος, να είμαστε εκεί να μαθαίνουμε τι γίνεται, να προειδοποιούμε, να αντιδρούμε. Καταρρίφθηκε και αυτός ο μύθος. Οι διορισμένοι ναι μεν συμμετέχουν – και αμειβόμενοι – αλλά ούτε καταγγέλλουν, ούτε προειδοποιούν, όπως προσφάτως αποδείχθηκε. Μιλούν μόνο εκ των υστέρων και μόνο όταν οι σχεδιασμοί εναντίων του λαού έχουν ολοκληρωθεί και πάντα, αφού έχουν πληρωθεί αδρά για τις «υπηρεσίες τους».
Και τι είδους ριζοσπαστική αντιπολίτευση είσαι όταν έχεις ρόλο μόνο μέσα στα δομημένα όργανα της αστικής δημοκρατίας, όταν αποποιήθηκες την ευθύνη της αντίδρασης και της αντίστασης; Τι είδους ριζοσπαστική αντιπολίτευση είσαι όταν αποδέχθηκες και συμβιβάστηκες με την εξασθένιση της αντίστασης στο δρόμο ή στο χώρο εργασίας; Πως νιώθεις που προστατεύεις την οικονομική ανάπτυξη του κεφαλαίου με την «υπεύθυνη αντιπολίτευση» που ασκείς. Πως νιώθεις που ευνουχίστηκαν αργά και βασανιστικά συνειδήσεις μετατρέποντας τη δύναμη της οργάνωσης σε φιέστες, συναυλίες και πορείες χωρίς συγκεκριμένα ταξικά αιτήματα, χωρίς κοινωνικές διεκδικήσεις και κυρίως χωρίς ανατρεπτικό όραμα. Μια αντιπολίτευση ακίνδυνη, που μετατράπηκε σε κίνημα εκδηλώσεων.
Όμως η ευημερία του λαού και η ανακοπή της εξαθλίωσης του δεν κερδίζεται μέσω συναυλιών και πασιφιστικών συναπαντημάτων, ούτε μέσω των κοινοβουλευτικών ποσοστώσεων, ούτε μέσα από συνεργασίες του πάρε δώσε. Κερδίζεται με αγώνες, με τη γροθιά ψηλά, με θράσος, με τον τσαμπουκά που σου δίνει το δίκαιο. Κερδίζεται δημιουργώντας οικονομικό κόστος στο κεφάλαιο. Κερδίζεται όταν έχεις στόχους, αιτήματα, προοπτική, εναλλακτική πρόταση.
Οι «υπεύθυνες στάσεις» που υιοθετήθηκαν από κάποιους κατά κόρον την περίοδο της κρίσης, ήταν εντελώς ανέξοδες για τους ρεαλιστές μέσα και έξω από τη βουλή, αλλά εξοντωτικές για το λαό, που η μόνη επιλογή που του δόθηκε ήταν να σκύψει το κεφάλι σαν υπεύθυνος πολίτης και να υποταχθεί στη δύναμη του ισχυρού.
Φυσικά ο λαός, αφού δέχθηκε όλες τις τακτικές του δόγματος του σοκ, από κάθε πλευρά, προφανώς κατέληξε στο συμπέρασμα πως μέσα σε αυτό το σύστημα έμεινε μόνος του. Κανέναν δεν περιμένει πια να μιλήσει εκ μέρους του. Δεν περιμένει προστασία από τα νύχια του κεφαλαίου. Έμαθε πως ο ρεαλισμός τους, επιβάλει σε αυτόν να δώσει μόνος τη μάχη για την επιβίωση.
Απαξιώθηκε τόσο πολύ το όνειρο για ένα καλύτερο κόσμο. Από τότε που η πάλη για ένα καλύτερο κόσμο ξεκινάει και σταματάει μέσα στη βουλή, δεν απαιτούμε, εκλιπαρούμε. Δεν διεκδικούμε, διαπραγματευόμαστε το δίκαιο μας. Δεν συγκρουόμαστε, συμβιβαζόμαστε με τα εφικτά.
Κάπως έτσι χάθηκε η πίστη σε ένα άλλο, καλύτερο κόσμο… και έμεινε η αντιπολίτευση. Για αυτό ποτέ δεν είναι αρκετή, για αυτό δεν είναι ποτέ αποτελεσματική, για αυτό δεν λύνει προβλήματα, για αυτό οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, επειδή έμεινε μόνο η αντιπολίτευση, που αντικατάστησε την αντίσταση.
