Αλήθεια σε τι κοινωνία ζούμε όταν φτάνουμε στο σημείο να αναγάγουμε σε σύμβολο του λιμού ένα κοριτσάκι το οποίο λιμοκτονεί; Σε τι κοινωνία ζούμε όταν βλέπουμε άντρες, γυναίκες και παιδιά να θάβονται κάτω από συντρίμμια εξαιτίας βομβαρδισμών; Σε τι κοινωνία ζούμε όταν βλέπουμε άντρες, γυναίκες και παιδιά να πνίγονται στις θάλασσες; Σε τι κοινωνία ζούμε όταν βλέπουμε εκατομμύρια άστεγους, εκατομμύρια άνεργους ή εκατομμύρια να εργάζονται ως σύγχρονοι σκλάβοι;
Επειδή την απάντηση όλοι την ξέρουν, αλλά καμώνονται πως είτε δεν καταλαβαίνουν, είτε απλά συνεχίζουν τη ζωή τους γιατί έτσι τους συμφέρει, να μου επιτραπεί (μέρες που είναι κιόλας) να ξαναθέσω ρητορικά το ερώτημα: Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;
Αυτός που δεν μπορεί να απαντήσει αμέσως σε αυτή την ερώτηση, θα παραθέσω απλώς κάποια δεδομένα! Και μετά ας μιλήσει ο καθείς από εμάς με τον εαυτό του, αφού πρώτα όμως κοιταχτεί στο καθρέφτη.
Πριν λίγα 24ωρα πέθανε ένα επτάχρονο κορίτσι. Τη φωτογραφία του κοριτσιού δημοσίευσαν οι New York Times την προηγούμενη εβδομάδα, ανάγοντας την 7χρονη σε σύμβολο του λιμού στην Υεμένη. Η 7χρονη πέθανε! Προστέθηκε στα εκατομμύρια των νεκρών παγκοσμίως από την πείνα. Προστέθηκε στα εκατομμύρια των νεκρών από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, και από την καταδυνάστευση των καπιταλιστών! Να σημειωθεί ότι στην Υεμένη 5 εκατομμύρια άνθρωποι λιμοκτονούν εξαιτίας του πολέμου που εξαπέλυσε η Σαουδική Αραβία!
Χθες είδα μια πορεία χιλιάδων προσφύγων με κατεύθυνση τις ΗΠΑ. Ένα παιδί πέφτει εξαντλημένο… Όλη η τραγωδία της προσφυγιάς αποτυπωμένη στο πρόσωπο αυτό του παιδιού.
Ο Γιάννης Ρίτσος έγραψε πως αν έστω και ένα παιδί κάπου στον κόσμο κλαίει, τότε σημαίνει ότι έχει αποτύχει ο πολιτισμός μας! Αποτύχαμε οικτρά! Γιατί; Γιατί κάνουμε ησυχία την ώρα που σκοτώνονται παιδιά! Ησυχία πρέπει να κάνει κάποιος μόνο όταν τα παιδιά κοιμούνται!
Από την άλλη τα παιδιά που είναι ζωντανά, είναι δυστυχισμένα. Διαβάστε απλώς τις σκέψεις 2 παιδιών του δημοτικού όταν τους ζήτησαν να γράψουν μια έκθεση με τίτλο: Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Το ένα παιδί έγραψε πως όταν μεγαλώσει δεν θέλει να είναι πολύ φτωχό! Θέλει να έχει ένα μικρό σπίτι και λίγο φαγητό… Το 2ο παιδί έγραψε τα εξής: Εγώ δεν θέλω να γίνω ούτε γιατρός, ούτε δικηγόρος, ούτε δάσκαλος… Θέλω απλώς να γίνω ευτυχισμένος!
Πριν λίγα χρόνια ο Φιντέλ Κάστρο έλεγε: 200 εκατομμύρια άνθρωποι θα κοιμηθούν απόψε στο δρόμο, και κανένας δεν θα είναι από την Κούβα. Καταδικάστε με, η ιστορία θα με δικαιώσει… Λοιπόν αυτό που άλλαξε από τα λόγια του Κάστρο είναι ο αριθμός των εκατομμυρίων που είναι άστεγοι. Αυτός έχει αυξηθεί δραματικά. Αυτό που δεν άλλαξε, είναι ότι δεν υπάρχει άστεγος Κουβανός!
Θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες για την αθλιότητα του καπιταλισμού. Ο καθένας από εμάς ας ανατρέξει για λίγο στις σελίδες της ιστορίας… Ας διαβάσει και ας μάθει για τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού… Ας αφήσουμε τα δεδομένα να μας μιλήσουν… Σίγουρα θα βρούμε την απάντηση… και σίγουρα σε κανέναν λαό δεν αξίζει η βαρβαρότητα!
