«Είναι λογικός, καθένας τον καταλαβαίνει. Είν’ εύκολος. Μια και δεν είσαι εκμεταλλευτής, μπορείς να τον συλλάβεις. Είναι καλός για σένα, μάθαινε γι’ αυτόν. Οι ηλίθιοι ηλίθιο τον αποκαλούνε, και οι βρoμεροί τον λένε βρoμερό. Αυτός είναι ενάντια στη βρoμιά και την ηλιθιότητα. Οι εκμεταλλευτές έγκλημα τον ονοματίζουν. Αλλά εμείς ξέρουμε: Είναι το τέλος κάθε εγκλήματος. Δεν είναι παραφροσύνη, μα το τέλος της παραφροσύνης.
Δεν είναι χάος μα η τάξη. Είναι το απλό που είναι δύσκολο να γίνει».
Μπέρτολντ Μπρεχτ, Εγκώμιο στον κομμουνισμό
H Οκτωβριανή Επανάσταση αποτελεί κοσμοϊστορικό γεγονός, το μεγαλύτερο στον 20ό αιώνα, που σφράγισε επί δεκαετίες την πορεία της ανθρωπότητας. Το «φάντασμα του Κομμουνισμού», που λίγες δεκαετίες πριν πλανιόταν πάνω από την Ευρώπη, πήρε σάρκα και οστά ως δύναμη εξουσίας. Η νικηφόρα έκβαση της Οκτωβριανής Επανάστασης σήμανε το άνοιγμα του δρόμου για το πέρασμα της ανθρωπότητας «από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας». Η Επανάσταση άναψε ανά το παγκόσμιο τη φλόγα στους απανταχού καταπιεζόμενους φτάνοντας και στην Κύπρο με τους πρώτους σοσιαλιστικούς πυρήνες που κατέληξαν στο ιδρυτικό συνέδριο του ΚΚΚ τον Δεκαπενταύγουστο του 1926.
Στις 25 του Οκτώβρη (7 Νοέμβρη με το νέο ημερολόγιο) του 1917 η Οκτωβριανή Επανάσταση παίρνει σάρκα και οστά οδηγώντας στο πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στον κόσμο.
Επτά δεκαετίες μετά ήρθε η ανατροπή του σοσιαλισμού και η παλινόρθωση του καπιταλισμού μέσα από την αντεπανάσταση από τα «πάνω προς τα κάτω». Τα τεράστια επιτεύγματα και οι κατακτήσεις των λαών της Σοβιετικής Ενωσης καταληστεύτηκαν. Το αποκούμπι των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό χάθηκε. Ο καπιταλισμός στην πιο βάρβαρή του μορφή εξαντλεί τα όρια του οδηγώντας στη μιζέρια και στην εξασθένιση τους εργαζόμενους του κόσμου. Eν μέσω μάλιστα καπιταλιστικής κρίσης εντείνεται τόσο η επιθετικότητα κατά των εργαζομένων, αλλά και η αντικομμουνιστική υστερία με στόχο να κτυπηθούν οι λαϊκοί ταξικοί αγώνες και η προοπτική του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, ως της μόνης πραγματικής εναλλακτικής επιλογής.
Διδάγματα και μηνύματα της Οκτωβριανής Επανάστασης και του σοβιετικού κράτους
Η Οκτωβριανή Επανάσταση και τα μεγάλα επιτεύγματα της σοβιετικής εξουσίας αποτελούν φάρο καθοδήγησης για το μέλλον. Τα λάθη και οι στρεβλώσεις αποτελούν παράδειγμα για την εργατική τάξη για το μέλλον. Η προσπάθεια ανοικοδόμησης του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα διδάσκει τις λαϊκές δυνάμεις για να κατακτήσουν τη θέση τους στην ιστορία. Για τον νέο κόσμο που θα φέρει το τέλος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Την επιλογή του σοσιαλισμού και της εξουσίας των εργαζομένων και των λαϊκών μαζών έναντι της δικτατορίας των μονοπωλίων για να ανοίξει ο δρόμος προς τον κομμουνισμό.
Όπως ακριβώς σημείωνε ο Λένιν στην τέταρτη επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης: «Εμείς αρχίσαμε αυτό το έργο. Πότε ακριβώς, σε πόσο χρονικό διάστημα, οι προλετάριοι ποιανού έθνους θα αποτελειώσουν το έργο αυτό δεν είναι το ουσιαστικό ζήτημα. Το ουσιαστικό είναι ότι ο πάγος έσπασε, ότι ο δρόμος άνοιξε, ότι ο δρόμος χαράχτηκε».
Σήμερα 7/11 συμπληρώνονται 101 χρόνια από την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. 101 χρόνια μετά- και με τη Σοβιετική Ένωση να έχει διαλυθεί- η τιμή σε ένα τόσο κοσμοϊστορικό για τους εργαζομένους γεγονός, δεν μπορεί να περιορίζεται σε «μουσειακές» αναφορές και λογικές «βιτρίνας», ούτε σε τυπικές εκδηλώσεις σε αίθουσες ξενοδοχείων. Δεν μπορεί να γίνεται επίκληση της Οκτωβριανής Επανάστασης, αλλά παράλληλα να απορρίπτεται ή να υποβαθμίζεται η προσφορά του σοσιαλισμού, είτε με υιοθέτηση (μερικώς ή πλήρως) της αστικής προπαγάνδας, είτε με μοιρολατρία για την αντεπανάσταση και την παλινόρθωση του καπιταλισμού. Η μελέτη των λαθών, των παραλείψεων και των εγκλημάτων εις βάρος του σοσιαλισμού (ιδιαίτερα μετά το 1956) αποτελεί προϋπόθεση για ανασύνταξη του ταξικού εργατικού κινήματος, χωρίς να πέφτει σε παγίδες αυταπάτης, οπορτουνισμού και σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης. Με απλά λόγια προϋπόθεση είναι η υπεράσπιση του σοσιαλισμού του 20ού αιώνα παράλληλα με το… «μαθαίνουμε από τα λάθη μας». Φτάνει να μην βαφτίζονται «λάθη» όσα προτάσσει η αστική προπαγάνδα, αλλά όσα πραγματικά έφεραν διαστρέβλωση αρχών και μια «περεστρόικα» που κράτησε δεκαετίες. Φτάνει να μην βαφτίζονται «λάθη» θεμελιώδεις αρχές (όπως για παράδειγμα η δικτατορία του προλεταριάτου που, υπηρετώντας την κοινωνική πλειοψηφία, αποδείχθηκε ανώτερου τύπου δημοκρατία από τη «βιτρίνα» της αστικής δημοκρατίας που επιβάλλει τη δικτατορία των μονοπωλίων) υποσκιάζοντας τα πραγματικά αίτια της αντεπανάστασης που έκτισε στα θεμέλια της στρέβλωσης του σοσιαλισμού. Στρεβλώσεων κυρίως στην οικονομία με το «σοσιαλισμό με αγορά» και στην άρνηση της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό. Μιας πάλης που είναι αυταπόδεικτη γιατί διαφορετικά θα ήταν «απευθείας» κομμουνισμός με πλήρη κατάργηση των τάξεων. Γιατί άλλο είναι ο μηδενισμός με υιοθέτηση μάλιστα ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας κι άλλο η αναγκαία μαχητική υπεράσπιση του σοσιαλισμού του 20ού αιώνα (όχι εξιδανικευμένα αλλά υπό κριτικό φακό), αφού και με τις αδυναμίες του απέδειξε την ανωτερότητά του από τον καπιταλισμό.
