Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις, πως βρισκόμαστε στο τελικό στάδιο του μακροχρόνιου σχεδιασμού για την οριστική και νομιμοποιημένη διχοτόμηση. Οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές ενός σχεδίου Ανάν που απορρίφθηκε από την τεράστια πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων και κυρίως του λαού, μετατράπηκαν ξανά σε φορείς μιας άλλης λύσης. Μιας λύσης που θα χωρίζει σε μόνιμη βάση το λαό, που θα αποτρέπει οποιεσδήποτε ρυθμίσεις ή αρμοδιότητες του νέου μορφώματος, που θα επιτρέπουν στο λαό, Ε/κ και Τ/κ να αγωνιούν για τα ίδια θέματα και να αγωνίζονται από κοινού.
Η σταδιακή αύξηση του αριθμού χωριστών αρμοδιοτήτων των δυο νέων κρατών που θα συγκροτούν το νέο μόρφωμα, πήρε μορφή χιονοστιβάδας μετά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν από το λαό. Όλες αυτές οι εξελίξεις στηρίζονται στη βασική ρύθμιση του πλαισίου συνομιλιών, που διαχωρίζει θεσμικά το λαό, μέσω της Διζωνικότητας του νέου μορφώματος. Πάει καιρός που εγκαταλείφθηκε η πολιτική για κοινό αγώνα Ε/κ και Τ/κ, γιατί αυτό δεν θα γινόταν αποδεκτό από τους ίδιους εκείνους ξένους παράγοντες που ευθύνονται και βαρύνονται για τη δημιουργία και τη συντήρηση του κυπριακού προβλήματος.
Πλέον, το πλαίσιο επιτρέπει στις δυο κοινότητες να στέκουν η μια έναντι της άλλης και να λογομαχούν, να φυγομαχούν και να καμώνονται πως εχθρός είναι ο άλλος, αυτός που θα πρέπει να χωρίσει και να ζήσει ξεχωριστά σε ένα νέο μόρφωμα. Δεν τίθεται θέμα λύσης, ούτε δικαιοσύνης, ούτε ανεξαρτησίας και κυριαρχίας του ενός και μόνου λαού του τόπου.
Όσοι υπερασπίστηκαν με πάθος και γνησιότητα, το στόχο για κοινό αγώνα και κοινή συμβίωση των δυο κοινοτήτων, αισθάνθηκαν από καιρό προδομένοι. Όσοι διατηρούσαν την αντίληψη πως ο ιμπεριαλισμός οργάνωσε το έγκλημα, το συντηρεί και το οδηγεί στην κατάληξη του, είχαν σε πολλές φάσεις της εξέλιξης των συνομιλιών του Κυπριακού, αισθανθεί πως πολλά είχαν ξεπουληθεί σε κλειστές αίθουσες.
Προ δυο μόλις ετών, ο λαός της αριστεράς οδηγήθηκε με έντεχνους χειρισμούς, σε σημείο να πιστέψει και να εξωραΐσει την εικόνα του Ν. Αναστασιάδη. Είχε υποβληθεί στο συνειδητό και στο υποσυνείδητο των στρωμάτων εκείνων του λαού που αντιστάθηκαν στο σωβινισμό για δεκαετίες, πως για ακόμα μια φορά «μοιράζονταν το ίδιο όραμα με τη δεξιά». Όσοι τόλμησαν να αμφισβητήσουν την πορεία και τις συμμαχίες των προηγούμενων ετών, λιθοβολήθηκαν με διάφορους τρόπους.
Οι υγιείς συνειδήσεις οφείλουν τώρα να αφυπνιστούν. Οι απευθείας συνομιλίες με την Τουρκία, θα μπορούσαν να διεξάγονται και να ήταν θετικές, νοουμένου πως ο λαός έχει ένα και κοινό στόχο: Την οριστική απαλλαγή από την κατοχή, τους ξένους στρατούς και το διαχωρισμό. Αντί αυτού, αυτόκλητοι εκπρόσωποι του, συνομιλούν σε διάφορα φόρα με την Τουρκία και εκλιπαρούν για μια λύση που θα χωρίσει μια για πάντα το λαό. Και έχουν το θράσος να την ονομάζουν «επίλυση» του προβλήματος, υποβαθμίζοντας τόσο την εσωτερική όσο και την εξωτερική πτυχή.
Η δεξιά σε πολλές φάσεις στα χρόνια που προηγήθηκαν, συμπεριφέρθηκε με τρόπο που ικανοποιούσε όλους. Και τους εθνικιστές και τους εραστές της λύσης και πάντοτε τους ξένους. Το ζήτημα δεν είναι τι έκανε ή τι κάνει η δεξιά. Το ζήτημα πάντα είναι το τι εμείς κάνουμε και ιδιαίτερα αν «εμείς» είμαστε οι δυνάμεις που πιστεύουν στον κοινό αγώνα και στην κοινή πάλη και συμβίωση. Αντί αυτού, εμείς εγκλωβιστήκαμε άπειρες φορές στις κελεύσεις των ξένων που έντεχνα μας ανέδειχναν σε δυνάμεις του ρεαλισμού και μας υποδείκνυαν πως μαζί με τη δεξιά μπορούμε να οδηγήσουμε το τόπο σε ένα νέο Διζωνικό κράτος. Οι Τουρκοκύπριοι που ήταν σε αυτή την εξίσωση; Με ποια κοινά οράματα συνεργαστήκαμε ή στηρίξαμε Κληρίδη ή Αναστασιάδη όταν διαπραγματεύονταν;
Βρισκόμαστε στο τελικό στάδιο οριστικής διευθέτησης του Κυπριακού και υπάρχουν οι λόγοι για να γίνει αυτό. Ο τόπος εδώ και πολλά χρόνια καθοδηγείται από τη Δύση. Εσχάτως ελέγχεται και πολιτεύεται με βάση τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των πολυεθνικών εταιρειών. Σαράντα χρόνια πριν σε σχετικά ανύποπτο χρόνο ο αείμνηστος ηγέτης της κυπριακής αριστεράς, Εζεκίας Παπαϊωάννου, εξέφρασε το προβληματισμό του κατά πόσο ο φυσικός πλούτος του νησιού θα είναι προς όφελος του τόπου. Αναλύοντας μαρξιστικά τα δεδομένα, προειδοποίησε πως με τόσο φυσικό πλούτο στο νησί, ο ιμπεριαλισμός θα έκανε τα πάντα για να καθυποτάξει το λαό και να εκμεταλλευτεί τον πλούτο του.
Οι μακροχρόνιοι σχεδιασμοί των Δυτικών, οδήγησαν στο σημείο που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή και τίποτα δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Όλοι όσοι συμμετείχαν γνώριζαν ή ενημερώθηκαν ή όφειλαν να γνωρίζουν. Και αναλόγως των συμφερόντων που ο καθείς ισχυρίζεται πως υπηρετεί, όφειλε ή έστω και τώρα οφείλει να λάβει την ανάλογη θέση. Η δεξιά το κάνει με επιτυχία, χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση. Οι γνήσιοι αριστεροί πατριώτες δεν καταδέχονται να έχουν κοινά συμφέροντα με τον Αναστασιάδη και τον κάθε Αναστασιάδη. Από τη στιγμή που θα επιλέξεις την ταξική προσέγγιση των ζητημάτων, ο σύμμαχος σου είναι ο εργαζόμενος, είτε Ελληνοκύπριος, είτε Τουρκοκύπριος. Εκτός αν έχεις οριστικά παραδοθεί στους όρους και στο πλαίσιο που έχει θέσει και επιβάλει ο ιμπεριαλισμός. Τα λόγια και οι άνευ περιεχομένου «εκκλήσεις» προς τον Ελληνοκύπριο διαπραγματευτή, μόνο θυμό προκαλούν. Ο αγώνας μόνο στους δρόμους με μαζικότητα μπορεί να κερδηθεί. Οι εργαζόμενοι μπορούν με την κατάλληλη πολιτική καθοδήγηση να ανατρέψουν το ισοζύγιο δυνάμεων και όσοι δεν μπορούν να ακολουθήσουν, ας επιλέξουν άλλο δρόμο.
