«Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια,/ ωραία παιδιά, δικά μας, με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων,/ αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα,/ έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι, – πώς μεγαλώνει/ το μπόι, το βήμα κι η παλάμη του ανθρώπου»
(Γ. Ρίτσος, Ημερολόγιο μιας Εβδομάδας, 16 Νοεμβρίου 1973).
«Το Πολυτεχνείο ζει». Το μήνυμα το στέλνει ο λαός και η νεολαία που τιμά με τους καθημερινούς αγώνες τους την εξέγερση του Νοέμβρη. Ο μεγάλος ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου με τη συμμετοχή εργαζομένων και φοιτητών, στις 17 Νοέμβρη 1973, αποτελεί μια ακόμη χρυσή σελίδα στους αγώνες των ελληνικού λαού ενάντια στους ιμπεριαλιστές. Σελίδα που γράφτηκε με αίμα και αποτελεί συνέχεια των αγωνιστικών παραδόσεων του ελληνικού λαού. Αγώνας αντιιμπεριαλιστικός, ενάντια και στην ξενοκίνητη, τότε, χούντα.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι έκτοτε έχει γίνει μια τεράστια προσπάθεια να αλλοιωθεί το πραγματικό νόημα, οι αιτίες και τα αιτήματα της εξέγερσης. Στόχος είναι να διαστρεβλώσουν την ιστορία, όπως επιχειρούν οι φασίστες της Χρυσής Αυγής και του ΕΛΑΜ ή να μετατρέψουν το Πολυτεχνείο σε μουσειακό είδος.
Προσπαθούν να αποτινάξουν από πάνω του κάθε τι το αγωνιστικό, κάθε τι που μπορεί να ριζοσπαστικοποιήσει σήμερα τμήματα του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας. Επιχειρούν να βάλουν και αυτήν την εξέγερση στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, χρησιμοποιώντας κάθε λογής επιχειρήματα.
Σαράντα πέντε χρόνια πέρασαν από εκείνες τις μέρες. Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου συνεχίζει να αποτελεί πηγή έμπνευσης και αγώνα για το λαό. Η μαζική συμμετοχή εργατών, αλλά και η ανάπτυξη των αγώνων της εργατικής τάξης, έγινε κάτι παραπάνω από φανερή ακόμα και στα συνθήματα που κυριάρχησαν τις μέρες του Πολυτεχνείου: «Έξω οι Αμερικάνοι», «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», «Λαϊκή Κυριαρχία».
Συνθήματα αντιιμπεριαλιστικά, πάλη που ξεπερνούσε κατά πολύ την προοπτική εναλλαγής της χούντας με καθεστώς αστικο-κοινοβουλευτικό.
Αυτά τα πιο πάνω αιτήματα περιμένουν ακόμη την εκπλήρωσή τους. Οι σημερινοί αγώνες, οι αγώνες των εργαζομένων, των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, που είναι ταξικά προσανατολισμένοι, διατρανώνουν την ίδια ανάγκη. Την ανάγκη δημιουργίας ενός μεγάλου, αντιμονοπωλιακού, αντιιμπεριαλιστικού μετώπου πάλης, που θα τα διεκδικήσει μέσα από τους αγώνες του σήμερα…
