Πραγματοποιείται αυτές τις ημέρες (23-25 του Νοέμβρη) στην ελληνική πρωτεύουσα η 20ή Διεθνής Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων (ΔΣΚΕΚ) με θέμα «Η σύγχρονη εργατική τάξη και η συμμαχία της. Τα καθήκοντα της πολιτικής της πρωτοπορίας – των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων – στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για τα δικαιώματα των εργατών και των λαών, για την ειρήνη, το σοσιαλισμό».
Η φετινή ΔΣΚΕΚ φιλοξενείται από το ΚΚ Ελλάδας που συμπληρώνει 100 χρόνια αγωνιστικής δράσης, σε μια αναγνώριση και του ρόλου του ΚΚΕ στην έναρξη και την καθιέρωση των ετήσιων ΔΣΚΕΚ. Στη φετινή ΔΣΚΕΚ δήλωσαν συμμετοχή 91 κόμματα από 73 χώρες από όλο τον κόσμο, ενώ οι αντιπροσωπείες έχουν προσκληθεί στη μεγάλη πολιτική – πολιτιστική εκδήλωση που θα κορυφώσει τις εκδηλώσεις για τα 100χρονά του ΚΚΕ και θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 25 του Νοέμβρη στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
Οι ΔΣΚΕΚ πραγματοποιούνται τα τελευταία 20 χρόνια εν μέσω αντίξοων συνθηκών για το κομμουνιστικό κίνημα, μετά την αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ και την ανατολική Ευρώπη. Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα παραμένει σε κατάσταση υποχώρησης, ενώ πέραν από τον ταξικό εχθρό, έχει να αντιμετωπίσει και τις οπορτουνιστικές – σοσιαλδημοκρατικές επιδράσεις, που κλιμακώνουν την επίθεση τους ενάντια στην ταξική πάλη, με μιας άλλης μορφής αντικομμουνισμού με «αριστερό» προσωπείο.
Εξελίσσεται μια διαπάλη που συνεχίζεται και εντός των ΔΣΚΕΚ, όπου αντιπαρατίθενται οι δυνάμεις που αγωνίζονται για τη δύσκολη υπόθεση της επαναστατικής ανασυγκρότησης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και οι δυνάμεις, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπηρετούν τον οπορτουνισμό ή τη σοσιαλδημοκρατία, προωθώντας δήθεν «μεταρρυθμιστικές» στρατηγικές που περιλαμβάνουν φυσικά τη διαχείριση του καπιταλισμού, αντί τη στρατηγική για ανάδειξη της πάλης για την ανατροπή του. Δυνάμεις που αρνούνται ουσιαστικά ακόμη και την ταξική πάλη και επαγγέλλονται «κοινωνική ειρήνη» και δήθεν «εξανθρωπισμό» του απάνθρωπου καπιταλισμού. Μιλάμε για δυνάμεις που ουσιαστικά έχουν πάρει «διαζύγιο» από το μαρξισμό-λενινισμό και είτε τον έχουν αποκηρύξει, είτε το διατηρούν απλά ως «διακοσμητικό» στοιχείο που κρατά δέσμιους πραγματικούς κομμουνιστές που πιστεύουν στην πάλη για σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Μιλάμε για δυνάμεις του οπορτουνιστικού ρεύματος του «ευρωκομμουνισμού», δυνάμεις που διολίσθησαν στην οπορτουνιστική αριστερά ή στη σοσιαλδημοκρατία. Υπάρχουν κόμματα που αποτελεί πραγματικά ντροπή το γεγονός ότι συνεχίζουν να φέρουν στην ονομασία τους τη λέξη «κομμουνιστικό». Υπάρχουν κόμματα που συμμετέχουν στο οπορτουνιστικό σοσιαλδημοκρατικό έκτρωμα του «Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς» που πρωτοστατεί και στο λεγόμενο «ήπιο» αντικομμουνισμό.
Υπάρχουν κόμματα που έχουν απαρνηθεί το σφυροδρέπανο και την ταξική πάλη, πόσο μάλλον το σοσιαλισμό και τη δικτατορία του προλεταριάτου. Υπάρχουν κόμματα που συμμετέχουν στην ευρω-ομάδα που έχει «καπελώσει» το οπορτουνιστικό ΚΕΑ και η οποία πρωτοστατεί στη σοσιαλδημοκρατικοποίηση κομμάτων, στον αντικομμουνισμό, στην άρνηση της ταξικής πάλης, στην αποδοχή του ευρωενωσιακού κεκτημένου και στην ψευδαίσθηση ότι η ΕΕ των μονοπωλίων μπορεί να αλλάξει υπέρ των λαών. Κόμματα που μέσω αυτής της ευρωμάδας, ισχυρίζονται προκλητικά ότι αποτελούν τη «μόνη εναλλακτική στο νεοφιλελευθερισμό» ως δήθεν «ριζοσπαστική αριστερά». Δεν αναγνωρίζουν δηλαδή ότι η ΕΕ είναι ΕΕ των μονοπωλίων και ιμπεριαλιστικό όργανο προωθημένης μορφής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης. Υποβιβάζουν το καρκίνωμα της ΕΕ σε μια «απλή γρίπη» των «νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας που ξηλώνουν το κοινωνικό κράτος». Ο καπιταλισμός και η βαρβαρότητα του, πάνε περίπατο! O σοσιαλισμός-κομμουνισμός ως η μόνη πραγματική εναλλακτική υπέρ των λαϊκών μαζών, ανύπαρκτη στο συλλογισμό τους. Το μόνο που αντιπαλεύουν είναι ο νεοφιλελευθερισμός με στοχοποίηση των χριστιανοδημοκρατών και εκφράσεις λύπης για τους σοσιαλδημοκράτες που συρρικνώνονται, αφού υιοθέτησαν τις ίδιες πολιτικές! Είναι μια ευρωoμάδα, στην οποία πρωταγωνιστικές δυνάμεις (που δεν μετέχουν στις ΔΣΚΕΚ), ανάλογα της περίπτωσης, συντάχθηκαν ακόμη και με ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ή με το κατοχικό Ισραήλ, εις βάρος του αγωνιζόμενου παλαιστινιακού λαού!
Υπάρχει κόμμα που ορθά σχίζει τα ιμάτια του για εγγυήσεις του ΝΑΤΟ στο Κυπριακό, αλλά δεν μας λέει πόσο διαφορετικές θα είναι οι εγγυήσεις μια πολυεθνικής αποστολής με στρατιώτες από μέλη του ΝΑΤΟ υπό άλλη ταμπέλα ή υπό την ιμπεριαλιστική ΕΕ, όπου όλα τα μέλη (πλην της Κύπρου) είναι μέλη του ΝΑΤΟ ή του Νατοϊκού «Συνεταιρισμού για την Ειρήνη»; Υπάρχουν κόμματα που οι ηγέτες τους προσκαλούνται ως ομιλητές σε τουρκικά think tank που διοργανώνει η κεφαλαιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός και είναι συνδεδεμένα με τις οργανώσεις των εργοδοτών-βιομηχάνων και τους G20 κι αντί να ντρέπονται, υπερηφανεύονται για αυτό. Υπάρχουν κόμματα που πιστεύουν στη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση του καπιταλισμού με την ψευδαίσθηση του εξανθρωπισμού του πιο απάνθρωπου συστήματος. Υπάρχουν κόμματα που όχι μόνο ασπάζονται τη στρέβλωση του «σοσιαλισμού με αγορά», αλλά την έχουν αναγάγει σε επιστήμη, εφαρμόζοντας ουσιαστικά στυγνό καπιταλισμό με ταμπέλα «σοσιαλισμού» υπό την καθοδήγηση ενός κόμματος που φέρει τον τίτλο «κομμουνιστικό». Υπάρχουν κόμματα που γίνονται ορτινάντζες ηγετών που εκπροσωπούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, στο όνομα του δήθεν «λιγότερου κακού», έστω κι αν το «λιγότερο κακό» της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης οδηγεί στο μεγαλύτερο κακό (βλ. π.χ. Βραζιλία όπου η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση έριξε τον κόσμο στην αγκάλη της φασιστικής ακροδεξιάς).
Έτσι λοιπόν αυτή η διαπάλη εντός των ΔΣΚΕΚ μπορεί να σχηματοποιηθεί στο ερώτημα επανάσταση ή μεταρρύθμιση. Από τη μια συντάσσονται οι μαρξιστικές-λενινιστικές δυνάμεις κι από την άλλη οι σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις-ψευδαισθήσεις και οι οπορτουνιστικές μανούβρες. Από τη μια είναι η πάλη για ανατροπή του απάνθρωπου καπιταλισμού κι από την άλλη όσοι επαγγέλλονται το ανεφάρμοστο, τον «εξανθρωπισμό» του καπιταλισμού. Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να διατηρηθεί ο κομμουνιστικός χαρακτήρας των ΔΣΚΕΚ και να ενδυναμωθεί ένας διακριτός μαρξιστικός-λενινιστικός πόλος στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα που θα αντιπαλέψει αυτές τις οπορτουνιστικές-σοσιαλδημοκρατικές διολισθήσεις. Φυσικά τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Η διαπάλη αυτή είναι σκληρή.
