Κυριακή πρωί. Πρωινό ξύπνημα. Καφές με τσιγάρο και ετοιμαζόμαστε για εκδρομή. Στα ορεινά. Μια εκδρομή που φέρνει στο μυαλό θύμισες παλιές. Από τα μαθητικά και παιδικά μου χρόνια.
Στο αυτοκίνητο και πορεία προς τη Σολιά. Στο δρόμο ακόμη κάτι που σχεδόν ξεχάσαμε. Πράσινα κασκόλ ανεμίζουν σε άλλα αυτοκίνητα. Ο πράσινος λαός πάει Κακοπετριά!
Μαζεύεται για φαγητό και ποτό στου Χρυσανθή. Παλιές παρέες, ωραίες κουβέντες και το συναίσθημα το ποδοσφαιρικό γεννιέται ξανά μετά από χρόνια.
Όπως παλιά, όπως έλεγε ένα παλιό σύνθημα.
Όπως άλλωστε βιώνουμε τους τελευταίους μήνες σε αυτή τη δύσκολη, αλλά ωραία, προσπάθεια μας από το λαό για το λαό. Σε εντός και εκτός έδρας παιχνίδια. Φιλικά και μη.
Και οι δυο εκδρομές στην Κακοπετριά για τα εκτός έδρας παιχνίδια του Αθλητικού Λαϊκού Σωματείου ΟΜΟΝΟΙΑ 1948, ξύπνησαν μέσα μου μνήμες. Όταν μικρός ξυπνούσα νωρίς για να κάνουμε με τον μακαρίτη τον πατέρα μου τον ίδιο δρόμο, αλλά αντίστροφα, από το χωριό στο Μακάρειο. Όταν αργότερα σαν μαθητής με το ζόρι ξυπνούσα τα πρωινά της Κυριακής για να προλάβω το λεωφορείο της ΘΥΡΑ 9 από το σωματείο στην Παπανικολή. Αξέχαστα χρόνια… Σε λύπες και χαρές.
Χρόνια με άλλο άρωμα. Ποδοσφαιρικό. Άσχετα από τίτλους και διακρίσεις. Άλλωστε μιλώ για την περίοδο έναρξης των πέτρινων χρόνων. Τα πρώτα επτά χρόνια χωρίς τίτλο και τα υπόλοιπα που ακολούθησαν με μικρά διαλείμματα. Αλλά τα πάντα μύριζαν τότε ΟΜΟΝΟΙΑ. Καπνομπαρουτισμένοι από καπνογόνα και φωτοβολίδες. Εκδρομές, τύμπανα και συνθήματα. Τρέλες και καυγάδες, Πράγματα που δεν γράφονται, αλλά μένουν βαθιά στη μνήμη και στην καρδιά. Δάκρυα χαράς και λύπης, αλλά και δάκρυα από δακρυγόνα. Με μια ισοπαλία δεν πηγαίναμε σχολείο τη Δευτέρα… Στην πορεία καταντήσαμε μόνο ο κόσμος να θυμίζει ΟΜΟΝΟΙΑ. Άρχισε κι αυτό να ξεθωριάζει, αλλά μείναμε εκεί μέχρι το θάνατο αυτού που τόσο πολύ αγαπήσαμε.
Ήρθε η ταφόπλακα στο ποδοσφαιρικό τμήμα όταν κάποιοι αποφάσισαν να το ξεπουλήσουν-ιδιωτικοποιήσουν, χωρίς καν να το βγάλουν στο σφυρί. Αντιδράσαμε… Όμως «το φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα», πήρε μια τρομακτική πραγματική υφή με το ξεπούλημα και την limited.
Δεν είχαμε άλλη επιλογή. Η ψυχή μας θα άδειαζε και τα σαββατοκύριακα μας θα έμεναν ορφανά. Μέσα από τα συντρίμμια μας κτίσαμε κάτι νέο που είναι όμως παλιό. Κάτι που κρατά ζωντανά τα ιδανικά του 1948, όταν οι ιδρυτές του ΑΣΟΛ δεν έσκυψαν το κεφάλι στο φασισμό και δεν υπέγραψαν το χαρτί των μοναρχοφασιστών ενάντια στον ένοπλο αγώνα του ελληνικού λαού για πραγματική ανεξαρτησία μέσα από τις τάξεις του ΔΣΕ που διαδέχθηκε την εποποιία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ενάντια στους ναζί.
Μια ομάδα από το λαό για το λαό. Μια ομάδα που μέσα σε μερικούς μήνες δέχθηκε τόνους λάσπης, αλλά δεν πτοήθηκε. Από το λαό για το λαό. Που περήφανα δεν λυγίζει, που αντιστέκεται. Που παραμένει πιστός σε ιδανικά και αξίες. Και η μεγαλύτερη ικανοποίηση ήρθε όταν άρχισαν οι αγωνιστικές «υποχρεώσεις». Από την πρώτη προπόνηση στα φιλικά, από το πρώτο επίσημο εντός έδρας παιχνίδι μέχρι τις εκδρομές στην Κακοπετριά. Όχι αγωνιστικά. Ικανοποίηση μέσα από τα πρόσωπα του κόσμου. Τα χαμόγελα επέστρεψαν σε χιλιάδες πρόσωπα, έστω κι αν κάποιοι ισχυρίζονται ακόμη ότι «είμαστε 50 αλήτες». «Μαζεύεται πλήθος
χαρούμενες φάτσες» που λέει και το γνωστό άσμα των Πελόμα Μποκιού…
Το ποδόσφαιρο έγινε ξανά γιορτή. Κερκίδες γεμάτες κόσμο και παλμό. Υπό το βλέμμα του Φιντέλ, του Ερνέστο και του Άρη και της κόκκινης σημαίας με το σφυροδρέπανο, που επίσης κοσμεί την κερκίδα μας όπου κι αν πάμε. Με δράσεις αλληλεγγύης.
Το πάθος είναι ξανά εδώ. Το «μπαρούτι» από καπνογόνα και φωτοβολίδες μαζί με την καυτή παρουσία των οργανωμένων, δίνει ζωντάνια σε νεκρά στάδια του αγροτικού, την ίδια ώρα που έχουν νεκρώσει τα γήπεδα της Α’ κατηγορίας ελέω και του φακελώματος της κάρτας οπαδού.
H αγάπη για το ποδόσφαιρο είναι εδώ. Kαι μπορεί τα πάντα να έγιναν πολύ γρήγορα τους τελευταίους μήνες, αλλά προλαβαίνουμε να το ζήσουμε. Ζούμε κάτι πρωτόγνωρο που εύκολα ριζώνει. Άλλωστε οι ρίζες του πάνε πολύ πίσω. Πίσω στο 1948 και απέναντι από όσους ξεπούλησαν τα ιδανικά του. Γιατί εμείς κάναμε την επιλογή μας: ΟΜΟΝΟΙΑ unlimited!
Δεν υπάρχει όμως καθησυχασμός. Ο δρόμος μας είναι πάρα πολύ δύσκολος. Τα εμπόδια πολλά. Θα τον βαδίσουμε όμως και θα αγωνιστούμε να υπερβούμε το όποιο εμπόδιο. Έχουμε 1948 λόγους για να το πράξουμε.
Όλοι όσοι στηρίζουμε αυτή την προσπάθεια δίνουμε το παρών μας σε κάθε δράση του σωματείου και στα γήπεδα και τα πρασινίζουμε. Θα είμαστε και αύριο Κυριακή στο Παλιομέτοχο στον επόμενο εντός έδρα αγώνα του ΑΛΣ ΟΜΟΝΟΙΑ 1948 και στην εκδήλωση του σωματείου για τα 70χρονα από το 1948 την προσεχή Τετάρτη, 12 του Δεκέμβρη στη Δημοσιογραφική Εστία στη Λευκωσία.
