Είτε αστική είτε Κομμουνιστική ιδεολογία, μέσος δρόμος δεν υπάρχει!
Με ποιού το μέρος είσαι;
Αυτό το άρθρο το είχα γράψει πριν ακριβώς ένα χρόνο και είχε δημοσιευθεί σε δύο ηλεκτρονικές εφημερίδες. Εκτιμώ, ότι σήμερα το άρθρο αυτό είναι ακόμα πιο επίκαιρο και έτσι παρατίθεται ξανά στη νεογέννητη μαρξιστική – λενινιστική ιστοσελίδα που όχι τυχαία φέρει το όνομα Νέα Σκέψη. Το άρθρο παρατίθεται πιο κάτω αναλλοίωτο επί της ουσίας και της αυστηρότητας των θέσεων, εντούτοις λίγο τροποποιημένο, ούτως ώστε να μην ξεκινήσουν διάφοροι σοσιαλδημοκράτες ή νεοαριστεροί να διαστρεβλώνουν, να κάνουν κατά παραγγελία αυθαίρετες εκτιμήσεις και ουσιαστικά να ασελγούν πάνω στην πιο ανθρώπινη ιδεολογία, την κομμουνιστική.
Η συνένωση του επιστημονικού σοσιαλισμού με το μαζικό εργατικό κίνημα στη Ρωσία στα τέλη του προπερασμένου αιώνα ήταν ένα έργο σύνθετο και γεμάτο εμπόδια. Ήταν όμως η προϋπόθεση της δημιουργίας του Προλεταριακού Κόμματος Νέου Τύπου. Η δημιουργία του Κόμματος έγινε χάρις στη πίστη, την αφοσίωση και την αγωνιστικότητα των πρώτων μαρξιστών, ιδιαίτερα του Λένιν, του οποίου η επαναστατική ευφυΐα και η ιδεολογική πειθαρχημένη προσήλωση διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο. Το Κόμμα του Λένιν, το Κομμουνιστικό Κόμμα, υπήρξε η φωτεινή καθοδήγηση και η πρωτοπορία των δισεκατομμυρίων καταπιεσμένων εργατών και αγροτών στο διάβα του χρόνου.
Το Κόμμα Νέου Τύπου δεν είναι μια ιστορική ανάγνωση, μια ξεπερασμένη ή απλά επετειακή ιδεολογική αναφορά. Είναι το σπίτι του λαού, που απαντά και στεγάζει τις ανάγκες και τα οράματα και των σημερινών φτωχών και καταπιεσμένων εργαζομένων και του σημερινού βασανισμένου και καταπονημένου αγρότη, της σημερινής προοδευτικής διανόησης, που συνθλίβεται στις μυλόπετρες του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού. Ξεπερασμένος είναι ο Καπιταλισμός, το σύστημα των εκατομμυρίων νεκρών και ξεσπιτωμένων από τους πολέμους, των χιλιάδων ανθρώπινων κορμιών που επιπλέουν στα παγωμένα νερά μιας μακρινής θάλασσας, των στρατιών των ανέργων, των αστέγων και πεινασμένων.
Στον ένα αιώνα από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, η ιστορία μας ουρλιάζει, μας λέει να κοιτάξουμε πίσω, να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και μετά να γυρίσουμε το βλέμμα στα παιδιά μας. Να γυρίσουμε πίσω, να διδαχτούμε και πάλι, να μελετήσουμε την ιστορία και την ιδεολογία σε συνάρτηση με την κοινωνική και οικονομική εξέλιξη, να καθαρίσουμε τη συνείδηση μας, να προπαγανδίσουμε και να οργανώσουμε την πάλη. Αυτό είναι το καθήκον του Κομμουνιστή, το καθήκον του Κόμματος Νέου Τύπου.
Οφείλουμε να σημειώσουμε ότι στην ανάπτυξη του Κομμουνιστικού Κόμματος και της ταξικής επαναστατικής συνείδησης διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο τότε η εφημερίδα Ίσκρα, αφυπνίζοντας, οργώνοντας και οργανώνοντας τη σκέψη και τη συνείδηση. Η Ίσκρα συνδύασε επιδέξια την προπαγάνδα με την επεξεργασία της θεωρίας.
Η Ίσκρα όπως σημειώνει ο Λένιν στα Άπαντα του «… επεξεργάστηκε την τακτική και τις μορφές συνένωσης του οικονομικού και πολιτικού αγώνα των εργατών με βάση το συνεπή μαρξισμό». Την περίοδο εκείνη έμπαιναν τα θεμέλια ενός μαζικού επαναστατικού κόμματος. Μαζικό όμως όχι από την άποψη των πολιτικο-ιδεολογικών αποχρώσεων όπως τα διάφορα δήθεν Κομμουνιστικά Κόμματα σήμερα. Οι συνεπείς μαρξιστές, με πρώτο τον Λένιν, διατύπωναν ξεκάθαρα ότι σε ένα Κόμμα στο οποίο θα προσχωρούσαν πλατιά, ξένα από ταξικής άποψης στοιχεία, θα μπορούσε να προκληθεί ανεπανόρθωτη ζημιά.
Στο δε βιβλίο του ο Λένιν «Τι να κάνουμε;», έγραφε ότι «… το ζήτημα μπαίνει μόνο έτσι: είτε αστική, είτε σοσιαλιστική ιδεολογία, μέσος όρος δεν υπάρχει» και ξεκάθαρα τόνιζε ότι « κάθε απομάκρυνση από τη σοσιαλιστική ιδεολογία σημαίνει και δυνάμωμα της αστικής ιδεολογίας». Και είναι μέσα από τις σελίδες της ιστορικής Ίσκρα, που ο Λένιν έγραφε αναφερόμενος στους αναθεωρητές, ότι, «Προτού ενωθούμε και για να ενωθούμε (οι κομμουνιστές) πρέπει πρώτα να χωρίσουμε αποφασιστικά και ξεκάθαρα. Διαφορετικά η ένωση μας θα ήταν πλασματική, θα συγκάλυπτε τις διαφορές που υπάρχουν». Αλήθεια, πόσο επίκαιρη είναι αυτή η τοποθέτηση του Λένιν!
