26/12/1991. Η υποστολή της κόκκινης σημαίας με το σφυροδρέπανο από το Κρεμλίνο. Η Σοβιετική Ένωση παύει και τυπικά να υπάρχει. Η αποστολή του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και της παρέας του έχει στεφθεί με απόλυτη επιτυχία. Ήταν η μέρα κατά την οποία οι όπου γης κομμουνιστές πάγωσαν κυριολεκτικά κοιτάζοντας στο κενό και νιώθοντας το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια τους. Τι πήγε λάθος; Ήταν το ερώτημα που στριφογύριζε στα μυαλά όλων.
Ήταν η στιγμή που τα περισσότερα κομμουνιστικά (; είναι και αυτό ένα ερώτημα που πρέπει κάποτε να απαντηθεί) κόμματα απαρνιούνταν τα ιδανικά τους, την ίδια τους την ιστορία, η οποία είχε γραφτεί με το αίμα χιλιάδων συντρόφων, απαρνιούνταν ουσιαστικά τον εαυτό τους και είτε αυτοδιαλύονταν είτε μετονομάζονταν σε εργατικά, σοσιαλιστικά, κόμματα δημοκρατικού σοσιαλισμού (λες και υπάρχει και μη δημοκρατικός σοσιαλισμός). Άλλα επεξεργάζονταν δικές τους αντιλήψεις για το σοσιαλισμό… Τα αποτελέσματα τα βλέπει ο καθένας γύρω του και στο ερώτημα αν έχει γίνει ο κόσμος καλύτερος μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης η απάντηση είναι σαφώς αρνητική.
Μέσα σε όλη αυτή την καταχνιά και την απογοήτευση ο Ριζοσπάστης, όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, στις 28 Δεκεμβρίου 1991, είχε την τόλμη να κυκλοφορήσει με ένα πρωτοσέλιδο που έμεινε στην ιστορία. Ψηλά τη σημαία έγραφε περισώζοντας την τιμή και την αξιοπρέπεια ολόκληρου του κομμουνιστικού κινήματος και των όπου γης τίμιων κομμουνιστών, αναπτερώνοντας το ηθικό τους και δίνοντας το έναυσμα για νέους αγώνες. Αγώνες οι οποίοι συνεχίζονται αδιάκοπα μέχρι σήμερα, παρόλο τον εξαιρετικά αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων.
Για τη σημερινή κατάσταση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, την κύρια ευθύνη φέρουν τα κόμματα τα οποία διαβρώθηκαν από τον οπορτουνισμό. Αν και κάποια από αυτά διατηρούν τον τίτλο κομμουνιστικό, είναι φορείς διαφόρων αντιδραστικών απόψεων και επιλογών. Το παράδειγμα του ΚΚ Κίνας όπου επικρατεί άκρατος καπιταλισμός και ανθεί η παιδική εργασία είναι χαρακτηριστικό, όπως και το παράδειγμα του Γαλλικού ΚΚ το οποίο συμμετείχε σε αστική κυβέρνηση κατά τον βομβαρδισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας και όχι μόνο. Συνεπώς καθοριστική σημασία δεν έχει το πώς ονομάζεται ένα κόμμα (εργατικό, σοσιαλιστικό, αριστερό ή κομμουνιστικό) – αν και έχει και αυτό το συμβολισμό του – αλλά ο τρόπος ζωής και δράσης του. Αν δηλαδή βλέπει τα πάντα μέσα από ταξικό φακό και είναι μπροστάρης στους αγώνες της εργατικής τάξης.
Με το ΚΚΕ μπορεί κάποιος να διαφωνεί σε επιμέρους ή ακόμα και σε ουσιώδη ζητήματα. Σε ένα πράγμα όμως πιστεύω συμφωνούμε όλοι. Το ΚΚΕ δεν έκανε βήμα πίσω από τις αρχές του και αγωνίζεται με όλες του τις δυνάμεις, δίνοντας παρών σε όλους τους αγώνες μικρούς και μεγάλους τα τελευταία 100 χρόνια. Ενάντια στο ρατσισμό, την ξενοφοβία, τον εθνικισμό, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ενάντια στη φτωχοποίηση της εργατικής τάξης, για το σοσιαλισμό.
Απλά και μόνο για αυτό – θα έπρεπε να- αξίζει του σεβασμού όλων όσων αγωνίζονται για μια καλύτερη κοινωνία.
