Είναι Χριστούγεννα και καμία οικογένεια δεν πρέπει να μείνει χωρίς φαγητό και κανένα παιδί δεν πρέπει να μείνει χωρίς παιχνίδια… Αυτή την προτροπή την ακούμε βέβαια από διάφορες οργανώσεις – κυβερνητικές και μη – όχι μόνο όταν είναι οι γιορτές των Χριστουγέννων, αλλά και κατά την περίοδο των γιορτών του Πάσχα! Οφείλω να ομολογήσω ότι αυτό με ενοχλεί! Και με ενοχλεί γιατί δείχνει την υποκρισία και την αναλγησία τόσο του κράτους, όσο και των διαφόρων οργανώσεων, αλλά και στο τέλος εμάς των πολιτών που έχουμε την ψευδαίσθηση ότι οι άνθρωποι που ζουν στη φτώχεια, μπορούν να επιβιώσουν με ένα πιάτο φαγητό μόνο κατά την διάρκεια των γιορτών. Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό και θυμώνω!
Δεν είναι με τις περιστασιακές φιλανθρωπίες που καταπολεμάται η φτώχεια ή με τέτοιου είδους επικοινωνιακές κινήσεις. Και μάλιστα όλοι αυτοί που το παίζουν «φιλάνθρωποι», να νοιώθουν και ήσυχοι με τη συνείδηση τους γιατί έκαναν θεάρεστο έργο, αφού βοήθησαν τους φτωχούς να κάνουν Χριστούγεννα ή Πάσχα. Να πάρει η ευχή, οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη να φάνε μόνο κατά τη διάρκεια των γιορτών! Τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου ποιος νοιάζεται τι γίνεται πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών; Ποιός ξέρει αν όλοι έχουν να φάνε; Και αυτό βέβαια να το ξεκαθαρίσουμε ότι είναι ευθύνη του κράτους και όχι των πολιτών.
Με κυριεύει η αγανάκτηση γιατί δεν μπορούν όλα τα παιδιά της γης να χαίρονται το ίδιο. Είτε είναι γιορτές, είτε όχι. Τα δικά μου παιδιά και ίσως και τα δικά σας, που διαβάζετε τώρα αυτές τις γραμμές, μπορούν να γελάνε! Ξέρουν ότι θα πάρουν δώρα, ξέρουν ότι έχουν ζεστό φαγητό στο τραπέζι, ξέρουν ότι είναι ασφαλή στο σπίτι τους… Γιατί λοιπόν να μην νοιώθουν το ίδιο όλα τα παιδιά του κόσμου; Γιατί να μην μπορούν να χαίρονται την παιδική τους ηλικία όλοι οι ανήλικοι του κόσμου; Γιατί να μην έχουν στέγη και φαγητό όλα τα παιδιά του κόσμου; Γιατί κάπου δίπλα μας ή μακριά μας, να σκοτώνονται παιδιά;
Ο Ρίτσος έγραψε: «Τόσο χορτάτα, τόσο χαρούμενα, τόσο ανέμελα θέλει ο άνθρωπος τα παιδιά, τα παιδιά τα δικά του, τα παιδιά του διπλανού του, τα παιδιά του κόσμου… και αναρωτιέται κανείς, αν υπάρχει ντροπή για όσα παθαίνουν τα παιδιά». Διάβασα πρόσφατα στον ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟ ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της Σοφίας Χουδαλάκη και παραθέτω ένα απόσπασμα:
«Αν συγκεντρώναμε σε μια χώρα όλα τα παιδιά, που υποχρεώνονται σε αναγκαστική εργασία, θα δημιουργούσαμε την 9η μεγαλύτερη χώρα του κόσμου, με 151 εκατομμύρια πληθυσμό. Θα ήταν μια χώρα με 64 εκατομμύρια κορίτσια και 88 εκατομμύρια αγόρια. Αγόρια και κορίτσια σαν αυτά που αναθρέφουμε, σαν αυτά που φιλάμε κάθε βράδυ, σαν αυτά που κοιτάμε με κρυφό καμάρι και αγωνία. Τα παιδιά αυτά είναι διασκορπισμένα σε όλες τις χώρες, από την Αφρική ως την Ασία και από τις Η.Π.Α, μέχρι την Γηραιά Ήπειρο. Αυτός ο βασανισμένος λαός των ανήλικων, παλεύει ώρα την ώρα για να καταφέρει να ζήσει. Από τα 151 εκατομμύρια παιδιά, σχεδόν τα μισά (73 εκατομμύρια), εξαναγκάζονται σε δουλειές που θέτουν σε άμεσο κίνδυνο την υγεία, την ασφάλεια, ακόμα και την ίδια τους την ύπαρξή. Παιδιά που σακατεύονται χωμένα μέσα σε ορυχεία, σε στοές που δεν χωράει ολόκληρος άνθρωπος. Παιδιά κλειδωμένα σε δωμάτια πίσω από τοίχους που κρύβουν τις πιο βαθιές σεξουαλικές διαστροφές των ενηλίκων. Παιδιά σε βιομηχανικές καλλιέργειες αγκαλιά με επικίνδυνα χημικά. Παιδιά “στρατιώτες”, παιδιά “εραστές”, παιδιά “βαποράκια”, παιδιά “σκλάβοι”… εν τέλει, παιδιά αναλώσιμα».
Γνωρίζοντας λοιπόν αυτά σίγουρα δεν μπορώ να νοιώθω περήφανη ή ήσυχη με τη συνείδηση μου, αν εγώ ή ο διπλανός μου, δώσουμε φαγητό και παιχνίδια σε μια οικογένεια κατά την περίοδο των γιορτών. Θα νοιώσω χαρά και περηφάνια μόνο όταν δω να καταρρέει το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα – ο καπιταλισμός! Και τη θέση του να πάρει ο Σοσιαλισμός!
