Λίγες μέρες μετά την επέτειο ίδρυσης της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών ΕΣΣΔ – 30 Δεκέμβρη 1922 – και τη δημοσιοποίηση μιας έρευνας ανάμεσα στους Ρώσους πολίτες που καταδείκνυε το αυτονόητο – ότι δηλαδή ζούσαν καλύτερα στην ΕΣΣΔ, ακόμα και 3 δεκαετίες μετά τις ανατροπές, είναι χρήσιμο να θυμηθούμε κάποια πράγματα και να πούμε κάποιες αλήθειες. Αλήθειες που δεν λέγονται στην Κύπρο πλέον, εκτός και αν είναι 7 του Νοέμβρη όπου γίνεται μια εθιμοτυπική εκδήλωση για την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Η Σοβιετική Ένωση ανατράπηκε, δεν κατάρρευσε, η καπιταλιστική παλινόρθωση και η αστική δημοκρατία με ξένα δεκανίκια προέλασαν και όλοι αυτοί που πανηγύρισαν την πτώση των Σοσιαλιστικών χωρών και ιδιαίτερα της Σοβιετικής Ένωσης, πασκίζουν τώρα να ρίξουν λάσπη και να αποκρύψουν από την ανθρωπότητα την πραγματική κατάσταση που επικρατούσε στην ΕΣΣΔ. Βλέπετε κάποιοι δούλεψαν πολύ για να ανοίξουν νέες αγορές, να αποκτήσουν πρόσβαση σε τόσο πλούσια εδάφη, να βάλουν χέρι και σε άλλους λαούς.
Ήταν πολλά τα χρήματα που ρίχτηκαν στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, όχι μόνο για την ανατροπή της ΕΣΣΔ, αλλά και για τη μετέπειτα πολιτική υποδούλωση των χωρών αυτών. Ήταν μεγαλεπήβολο το σχέδιο που στήθηκε από τη Δύση σε συνεργασία με κάποιους από μέσα, όταν το Σοβιετικό Κράτος κλονιζόταν ένεκα αδυναμιών του λόγω παρεκκλίσεων από μαρξιστικές – λενινιστικές αρχές. Αδυναμιών που οξύνονταν από αναπτυγμένες οπορτουνιστικές, ρεβιζιονιστικές και ρεφορμιστικές τάσεις μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης. Και η Δύση μαζί με τα πιστά της σκυλιά εκ των έσω, δεν έχασε την ευκαιρία.
Η διάλυση της ΕΣΣΔ ήταν ένα έγκλημα με κύριους ενόχους τους ιμπεριαλιστές και αρκετούς συμβιβασμένους υψηλόβαθμους πρώην «κομμουνιστές». Έγκλημα, ναι, γιατί η ζωή για τους λαούς της πρώην ΕΣΣΔ τριάντα χρόνια μετά, είναι μακράν χειρότερη από ότι τους έταξαν ή ονειρεύτηκαν, η δε υφήλιος στάζει αίμα από παντού.
Η ΕΣΣΔ αποτελείτο από πέραν των 100 εθνών και λαοτήτων. Δίπλα στους μεγαλύτερους λαούς της ΕΣΣΔ, όπως το ρωσικό με 129 εκατομμύρια ανθρώπους και τον ουκρανικό με 40 εκατομμύρια, ζούσαν ισότιμα και λαοί πολύ μικροί, όπως για παράδειγμα οι Ορότσοι με λιγότερα από 1000 άτομα. Κανένας ανταγωνισμός όμως δεν υπήρχε ανάμεσα στους πολίτες των διαφόρων εθνών και λαοτήτων. Όλοι οι Σοβιετικοί πολίτες είχαν εξασφαλισμένη την ισοτιμία σε όλους τους τομείς της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής. Η ισοτιμία των Δημοκρατιών εξασφαλιζόταν διαμέσου της συμμετοχής όλων των Δημοκρατιών στη διοίκηση της χώρας. Οι Σοβιετικές Δημοκρατίες αντιπροσωπεύονταν εξίσου στο Υπουργικό Συμβούλιο, στο Προεδρείο του Ανωτάτου Σοβιέτ, στο Συμβούλιο των Εθνοτήτων του Ανωτάτου Σοβιέτ και στο Ανώτατο Δικαστήριο. Καμιά Δημοκρατία όσο μεγάλη και να ήταν, δεν είχε προνόμια ή έκτακτα δικαιώματα έναντι οποιασδήποτε άλλης!
Η σοβιετική κοινωνία παρόλο το τεράστιο και περίπλοκο σύμπλεγμα διαφορετικών εθνών, ήταν απελευθερωμένη από εθνικιστικές εξάρσεις, γιατί είχε έντονα καλλιεργημένο τον προλεταριακό διεθνισμό, τη φιλία, την αλληλεγγύη, το όραμα της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας χωρίς ταξικούς φραγμούς και ταξικές αντιπαραθέσεις, αφού η προσπάθεια οικοδόμησης του Σοσιαλισμού είχε ελαχιστοποιήσει τις ταξικές αντιθέσεις. Και αυτό ήταν εκ των τεράστιων επιτευγμάτων του Σοσιαλισμού στα χρόνια της ΕΣΣΔ – η επίλυση δηλαδή του εθνικού ζητήματος.
Στα τελευταία χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης, όταν κλιμακωνόταν η προσπάθεια διάλυσης της, άρχισαν όσοι σκόπευαν στο διαμελισμό της να σπέρνουν την εθνική διχόνοια. Στην τελική φάση διάλυσης υψηλόβαθμα κρατικά στελέχη, ρεφορμιστές και ιμπεριαλιστές ήταν σε κοινό μέτωπο. Και όταν συντελείτο η τελευταία πράξη του εγκλήματος, συνθήματα όπως περισσότερη ελευθερία, αυτοδιάθεση, απορωσσικοποίηση, ρίχνονταν έντονα στις πλατιές μάζες του σοβιετικού λαού. Τότε το εθνικό ζήτημα ξεπρόβαλε ως ένα θαυμάσιο όπλο διαμελισμού της χώρας και αντιπαράθεσης των λαών, αφού κάτι τέτοιο θα διασφάλιζε και τη μονιμότητα του εγκλήματος.
Αμέσως με τη διάλυση της ΕΣΣΔ, η νεογέννητη αστική τάξη των πρώην πλέον Σοβιετικών Δημοκρατιών χρησιμοποίησε ακόμα πιο έντονα το εθνικό ζήτημα, στην προσπάθεια καταλήστευσης του μέχρι πρότινος τεράστιου λαϊκού σοβιετικού πλούτου. Αυτό όμως οδήγησε σε αλληλοεξόντωση των άλλοτε αδελφών λαών. Σε αυτή την συνεχιζόμενη, όπως εξελίχθηκε αιματοχυσία, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουν κυρίαρχο ρόλο, αφού προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, ενθαρρύνουν και υποβοηθούν πότε υπόγεια και πότε απροκάλυπτα τις συγκρούσεις. Στην προσπάθεια τους να αποκτήσουν δικαιώματα και λόγο στην περιοχή, για να μπορούν να ελέγχουν ενεργειακούς πόρους και στρατηγικά περάσματα, παρέχουν πολιτική, ηθική, οικονομική και στρατιωτική στήριξη σε Κυβερνήσεις μαριονέτες τους, όπως της Ουκρανίας.
Ιμπεριαλιστές και αντιδραστική ολιγαρχία των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών, οδηγούμενοι από τα καπιταλιστικά τους συμφέροντα, είναι η μόνη αιτία για τις αιματοβαμμένες συγκρούσεις σε Τσετσενία, Ν. Οσετία, Αμπχαζία, Ναγκόρνο Καραμπάχ, Υπερδνειστερία, Ουκρανία…
