Η χρονιά που μας πέρασε, το 2018, άφησε γλυκιά γεύση στην οικονομική και πολιτική άρχουσα τάξη και ψίχουλα για την εργατική τάξη. Μέσα στο κλουβί της νέας καπιταλιστικής ανάπτυξης που κτίστηκε στα ερείπια των μνημονίων, νέοι πύργοι προσέλκυσης ξένων επενδύσεων, σύμβολο πολιτισμικής παρακμής ειρωνεύονται την νέα και τον νέο που πουλούν την εργατική τους δύναμη τόσο-όσο για να επιβιώσουν. Ένας στους τέσσερις στην Κύπρο διαβιώνει σε συνθήκες που η αστική στατιστική θεωρεί «φτώχεια», ενώ το 10% των οικογενειών δεν έχει ούτε και ένα μέλος της να εργάζεται. Οι κοινωνικές δαπάνες του κράτους ολοένα και συρρικνώνονται και στοχεύουν μόνο εκείνους που δεν έχουν από τον ήλιο μοίρα, αφήνοντας πίσω όσες χιλιάδες έχουν ένα κομμάτι ψωμί.
Γύρω από τη νεόπλουτη εικονική πραγματικότητα, την οποία η κυβέρνηση και όσοι συμπλέουν με το εκμεταλλευτικό σύστημα χαιρετίζουν, μια άλλη κρυμμένη πραγματικότητα υφέρπει: του κινδύνου της στέγης, της διατροφικής φτώχειας, των διακρίσεων. Το «τέρας» της ένδειας κρύβεται πίσω από τις πλαστικές εγχειρήσεις του «ωραίου» χρηματοπιστωτικού συστήματος που τόσο πολύ πάσκισαν οι μεν και οι δε να αναστήσουν και να το καταστήσουν ξανά σε θέση μονοπωλίου. Τα κέρδη των δύο τραπεζικών κολοσσών στο Α’ εξάμηνο του 2018 έφτασε λίγο πιο κάτω από τα 100 εκατομμύρια, σε συνθήκες όπου οι δαπάνες κοινωνικής πρόνοιας στην Κύπρο είναι κατά 10% περίπου πιο κάτω ακόμα και από τον μέσο όρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Για το 2019, οι ευχές αφορούν τον ίδιο τον λαό, την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα που ξέρουν τι πάει να πει κίνδυνος και αβεβαιότητα: Να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ενός γνήσιου αγώνα με στρατηγικό στόχο να τερματιστεί η εκμετάλλευση, να κερδηθούν δικαιώματα που πωλήθηκαν, να οραματιστεί ξανά ένα χειραφετημένο μέλλον για τον άνθρωπο, με πυξίδα τη δικαιοσύνη, το σοσιαλισμό. Για μια λεύτερη πατρίδα, ενωμένη, χωρίς ξένους και ντόπιους στρατούς και εγγυητές, μια χώρα όπου θα γίνουν τα στιβαρά μπράτσα του λαού, ο αφέντης του τόπου. Όπου Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, όλοι οι άνθρωποι του νησιού, θα μπορούν να αναπτύσσονται αδελφωμένα, σε κοινές δομές μιας ομοσπονδίας, χωρίς τεχνητούς διαχωρισμούς και ψευδοκράτη.
