Διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος
Δεν μπορούν να είναι η φωνή σου στην Ευρώπη τα μέλη του «Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος» (ΕΛΚ, EPP) που εκφράζουν την κλασσική δεξιά και υπηρετούν το κεφάλαιο μέσα από σχηματισμούς των οποίων ηγούνται οι κάθε λογής Μέρκελ, Αναστασιάδηδες, Μητσοτάκηδες και Ορμπάν (ναι, ο ακροδεξιός Ούγγρος πρωθυπουργός στο δήθεν «μετριοπαθές» ΕΛΚ είναι μέλος).
Δεν μπορούν να είναι η φωνή σου στην Ευρώπη τα μέλη του «Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος» (PES) και της αντίστοιχης ομάδας στην Ευρωβουλή της «Προοδευτικής Συμμαχίας Σοσιαλιστών και Δημοκρατών» (S&D). Oι επίσημοι δηλαδή, σοσιαλδημοκράτες που είναι συνένοχοι με την κλασσική δεξιά ως υπηρέτες των συμφερόντων των μονοπωλίων. Κι όταν τα πράγματα είναι δύσκολα για το σύστημα, μπαίνουν στην άκρη οι κοκορομαχίες για το θεαθήναι και προέχουν οι πραγματικές συγκλίσεις υπέρ της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, όπως εκφράζονται και μέσα από λεγόμενους «μεγάλους συνασπισμούς» (από τη Γερμανία των συγκυβερνήσεων CDU/CSU με SPD μέχρι την Ελλάδα των συγκυβερνήσεων ΝΔ με ΠΑΣΟΚ).
Δεν μπορούν να είναι η φωνή σου στην Ευρώπη οι «Φιλελεύθεροι» (ALDE), η πραγματική κεντροδεξιά, παρόλο που παρουσιάζεται ως κέντρο, αφού η δεξιά παρουσιάζεται ως κεντροδεξιά.
Εφεδρείες… με υποκριτικό σοκ
Δεν μπορούν να είναι η φωνή σου στην Ευρώπη η κάθε λογής ακροδεξιοί που έχουν δική τους ομάδα, είτε λόγω ενδοαστικών αντιπαραθέσεων, είτε λόγω ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Είτε είναι στην ECR, είτε στην EFDD, είτε στην ENF, είτε σε όποια άλλη ομάδα σχηματίσουν μετεκλογικά, είτε είναι ανένταχτοι φασίστες και νεοναζί. Είναι αυτοί που βαφτίζονται από τα άλλα αστικά κόμμα ως «ευρωσκεπτικιστές», ακριβώς για να λειτουργήσουν ως ασπίδα του συστήματος. Για να μην υπάρχει πραγματική λαϊκή αντίδραση στην αντιλαϊκή φύση της ΕΕ, αλλά μια επιφανειακή ή ανύπαρκτη αντιπαράθεση με την ΕΕ ή τη δομή της, χωρίς όμως να αγγίζουν το θεμελιακό στοιχείο αυτής της Ένωσης: Τον καπιταλιστικό της χαρακτήρα. Γιατί όσοι βαφτίζονται «ευρωσκεπτικιστές» και παρουσιάζονται από άλλους αστούς ως «πολέμιοι της ΕΕ», ποσώς είναι «αντισυστημικοί» (όπως οι ίδιοι επιδιώκουν να παρουσιάζονται), αφού ουδέποτε αγγίζουν το καπιταλιστικό σύστημα. Στην πιο ακραία μορφή τους απλά θέλουν μια διαφορετική διαχείρισή του, εκφράζοντας διαφορετικές ομάδες κεφαλαιοκρατών, στα πλαίσια των αντιθέσεων του εκμεταλλευτικού συστήματος. Και αντίστοιχα, οι αστοί αντιπάλοι τους αναδεικνύουν την υποκρισία τους, ενώ γνωρίζουν ότι αν χρειαστεί θα τα βρούνε ξανά για να υπηρετήσουν το σύστημα. Όπως ανέβασαν στο Μεσοπόλεμο το φασισμό στην εξουσία κι όπως πράττουν από το 2014 με το φιλοναζιστικό καθεστώς που επέβαλαν πραξικοπηματικά στην Ουκρανία.
Οι φασίστες. Ότι πιο νοσηρό γέννησε ο καπιταλισμός ως βραχίονα του. Εφεδρείες με τάχα σοκ από τους αστούς. Αλλά υποκριτικά σοκαρισμένοι ήταν και στο Μεσοπόλεμο για τους ναζί. Τόσο «σοκαρισμένοι» που όταν η θηλιά της λαϊκής αγανάκτησης, ελέω της καπιταλιστικής κρίσης έφθασε στο ζενίθ, τα μονοπώλια ανέβασαν τον Χίτλερ στην εξουσία διά βαΐων και κλάδων και με την ανοχή των σοσιαλδημοκρατών, έχοντας και την προσμονή ότι θα στρεφόταν κατά του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο. Όταν η λαϊκή αγανάκτηση για την ανέχεια στη Γερμανία του Μεσοπολέμου ενίσχυσε τους κομμουνιστές, που εξέφραζαν την πραγματική εναλλακτική λύση, και τους φασίστες, η επιλογή των μονοπωλίων ήταν μονόδρομος. Όσα «σοκ» και εάν υπήρχαν, η εφεδρεία του καπιταλιστικού συστήματος ήταν ακριβώς ο πιο μαύρος βραχίονας που το ίδιο δημιούργησε…
Kι ας μην ξεχνάμε ότι στις Ευρωεκλογές του 2014, οι ίδιοι οι δήθεν «φιλοευρωπαϊστές», έσπρωξαν μεγάλο μέρος ψηφοφόρων στις αγκαλιές των ακροδεξιών, προτάσσοντας την αντικομμουνιστική υστερία, ενώ αυξανόταν η λαϊκή δυσαρέσκεια για τις αντιλαϊκές πολιτικές. Αφήνοντας ανοικτό το δρόμο στο φασισμό να λειτουργήσει εκ νέου ως μια συστημική εφεδρεία προτάσσοντας την αντίθεση αντεργατικών πολιτικών με εθνικό χαρακτήρα έναντι των αντίστοιχων αντιλαϊκών πολιτικών της ΕΕ. Οι εργαζόμενοι φυσικά δεν κερδίζουν τίποτα. Όπως δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από τις όποιες ενδοαστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις.
Δεν εξανθρωπίζεται η ΕΕ
Δεν μπορούν να είναι η φωνή σου στην Ευρώπη οι «Πράσινοι», σοσιαλδημοκρατικής κοπής ή μη, που υπηρετούν το σύστημα παντοιοτρόπως, περιλαμβανομένων των συμφερόντων του «πράσινου» κεφαλαίου.
Δεν μπορούν να είναι η φωνή σου στην Ευρώπη οι άλλοι σοσιαλδημοκράτες που ως γνήσιοι οπορτουνιστές ενδύονται το μανδύα της «αριστεράς» για να υπηρετήσουν το εκμεταλλευτικό σύστημα. Αυτοί που επαγγέλονται τον δήθεν εξανθρωπισμό του καπιταλισμού και που αρκούνται «σε λίο παραπάνω κοινωνικό κράτος τζιαί κανεί»… Είναι οι εκπροσώποι της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης που υπηρετεί την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ασκώντας και κριτική στους επίσημους σοσιαλδημοκράτες για το ότι ολοένα και προσεγγίζουν τις θέσεις της κλασσικής δεξιάς… Eίναι αυτοί που αθωώνουν το καπιταλιστικό σύστημα περιορίζοντας την κριτική τους στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας και όχι στο ίδιο το σύστημα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Eίναι αυτοί που στοχοποιούν τις ελίτ και τις κυρίαρχες ομάδες της ΕΕ, αντί να στοχοποιήσουν την ίδια αυτή την προωθημένη μορφή καπιταλιστικής ολοκλήρωσης και τα ιμπεριαλιστικά της εγκλήματα. Eίναι αυτοί που ενίοτε εναντιώνονται στο ΝΑΤΟ, αλλά δεν έχουν πρόβλημα αν υπό νομικιστικές προϋποθέσεις, τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα διεξαχθούν από την ΕΕ. Κι αν αυτοί δεν εκφράζουν τον πρωτόγονο αντικομμουνισμό που εκφράζουν όλες οι άλλες πολιτικές ομάδες στην Ευρωβουλή, εκφράζουν ένα επίσης επικίνδυνο αντικομμουνισμό. Το γνωστό αντικομμουνισμό των οπορτουνιστών που με «αριστερό» προσωπείο, στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα των λαϊκών μαζών και συνηγορεί στην αστική προπαγάνδα ενάντια στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Είναι αυτοί που οραματίζονται μια άλλη ΕΕ των εργαζομένων, που όμως δεν μπορεί να υπάρξει, ακριβώς λόγω της φύσης της ΕΕ. Eίναι αυτοί που λένε ότι αγωνίζονται για μια ΕΕ με κοινωνική δικαιοσύνη που θα υπηρετεί τους πολλούς, λες και μπορεί να υπάρχει κάτι τέτοιο στην ΕΕ των μονοπωλίων. Eίναι αυτοί που διερωτούνται που είναι οι «αρχές» της ΕΕ σε κάθε αντιλαϊκό και ιμπεριαλιστικό έγκλημα, λες και δεν γνωρίζουν τη φύση της ΕΕ. Λες και μπορούσε να ήταν διαφορετικά… Eίναι αυτοί που τάχα διεκδικούν «θεμελιακές αλλαγές», αλλά ουδέποτε δεν θα διεκδικήσουν πραγματικά τη μόνη θεμελιακή αλλαγή που χρειάζονται οι λαοί: Την πάλη για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Και όσο υπήρχε ακόμη πραγματικά η συνομοσπονδιακή φύση της ΕΕΑ/ΒΠΑ (GUE/NGL), υπήρχε η δυνατότητα διαφοροποίησης. Μια συνομοσπονδιακή φύση που όμως κονιορτιοποιήθηκε από την ποδηγέτηση του «Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΚΕΑ), η οποία θεσμοθετήθηκε προ πενταετίας με την υιοθέτηση υποψηφίου για την προεδρία της Κομισιόν από το ΚΕΑ, που αυτομάτως έγινε υποψήφιος και της GUE/NGL (Αλέξης Τσίπρας). Υπενθυμίζεται ότι υποψηφίο πρόεδρο της Κομισιόν προτείνουν τα πανευρωενωσιακά κόμματα κι όχι οι πολιτικές ομάδες στην Ευρωβουλή. Έκτοτε ο συνομοσπονδιακός χαρακτήρας της GUE/NGL παραμένει και επίσημα μόνο στα χαρτιά, αφού οι οπορτουνιστές και οι σοσιαλδημοκράτες του ΚΕΑ επιβάλλουν γραμμή και στην ομάδα. Το ίδιο το ΚΕΑ, εξωραϊζει την ΕΕ και προβάλλει ομαδοποιημένα τις θέσεις του σαν θέσεις της GUE/NGL, περιλαμβανομένων των αντικομμουνιστικών παραχαράξεων, με κεντρικό πρωταγωνιστή το γερμανικό Die Linke. Σβήνοντας έτσι, την όποια, εάν έχει απομείνει, πραγματικά ταξική φωνή εντός της ομάδας.
Δεν μπορούν να είναι η φωνή σου, γίνε εσύ η φωνή σου
Όλοι αυτοί δεν μπορούν να είναι η φωνή σου στην Ευρώπη. Η φωνή σου στην Ευρώπη και σε κάθε μέρος του πλανήτη, είσαι μόνο εσύ εργαζόμενε. Τη δική σου φωνή, αλλά την οργανωμένη ταξικά στο δρόμο και στους χώρους εργασίας είναι που τρέμουν. Τη δική σου φωνή όταν δυναμώσει στον αγώνα για αποδέσμευση από ιμπεριαλιστικές ενώσεις όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ και για ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος είναι που τρέμουν. Τη δική σου φωνή για λαϊκή εξουσία και κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής είναι που τρέμουν. Τη συνένωση της δικής σου φωνής με την ταξική πάλη είναι που τρέμουν. Το να σπάσει η φωνή σου τις όποιες σοσιαλδημοκρατικές ψευδαισθήσεις κι αυταπάτες και να ταυτιστεί στην πάλη για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό, απαντώντας στο ερώτημα «ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες», είναι που τρέμουν.
Στις σκληρές εποχές που ζούμε, ο αγώνας ξεκινά από το δύσκολο καθήκον αφύπνισης των εργαζομένων. Όσο για τις Ευρωεκλογές, έχουν φροντίσει να μην υπάρχουν πραγματικές επιλογές της δικής σου φωνής. Εκεί και όπου υπάρχουν και κατέρχονται στη μάχη των Ευρωεκλογών, ταξικά κόμματα που μετέχουν στην Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων, όντως ο εργαζόμενος μπορεί να έχει τη δική του φωνή μεταφραζόμενη και σε ψήφο.
