Αν ο Καρλ Μαρξ κατέθεσε την πρώτη επιστημονική ανάλυση του καπιταλισμού ως συστήματος παραγωγής και συνέλαβε την επιστημονική μέθοδο για την καταστροφή του και επομένως την εξάλειψη της εκμετάλλευσης, ο Λένιν (95 χρόνια από τον θάνατο του) χρησιμοποιώντας το μαρξισμό ως εργαλείο καθόρισε και ανέλυσε την νέα εποχή, την εποχή του Ιμπεριαλισμού και της προλεταριακής επανάστασης. Είναι ανεκδιήγητη ανιστορικότητα να κατατάσσεται από τη μια ο Μαρξ ως θεωρητικός και από την άλλη ο Λένιν ως πρακτικός. Στον Λένιν οφείλει η προοδευτική ανθρωπότητα τη θαυμαστή αντίληψη και επιστημονική περιγραφή της μονοπωλιακής φάσης του καπιταλισμού, δηλαδή του ιμπεριαλισμού, σε κατάσταση παρακμής, όπου το χρηματιστικό κεφάλαιο κατέκτησε και κυριάρχησε σε ολόκληρο ουσιαστικά τον κόσμο και όπου οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί εμφανίζονται να πολεμούν και να φιλονικούν για το ξαναμοίρασμα του κόσμου.
Σημαντικά γιατί ισχύουν και σήμερα, καθοδηγητικά γιατί είναι αληθινά για τους κομμουνιστές και τους τίμιους αναλυτές του καπιταλισμού, είναι τα πέντε βασικά χαρακτηριστικά του περάσματος στον μονοπωλιακό καπιταλισμό:
- Η συγκέντρωση του κεφαλαίου και της παραγωγής δημιουργεί μονοπώλια, που καθορίζουν αποφασιστικά την οικονομική ζωή.
- Δημιουργείται το χρηματιστικό κεφάλαιο με τη συγχώνευση του τραπεζιτικού με το βιομηχανικό κεφάλαιο που έχει ως αποτέλεσμα και δημιουργία μιας ολιγαρχίας που στηρίζει την εξουσία της πάνω στη συνένωση των δύο μερών.
- Εξαιρετικά σπουδαία σημασία αποκτά η εξαγωγή κεφαλαίου σε διάκριση με την εξαγωγή εμπορευμάτων που έχει ως αποτέλεσμα τη λειτουργία κρατών τοκογλύφων.
- Συγκροτούνται διεθνείς ενώσεις των καπιταλιστών, που μοιράζουν τον κόσμο. Σύγχρονο παράδειγμα η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και άλλα.
- Τελείωσε το εδαφικό μοίρασμα της Γης ανάμεσα στις ισχυρές καπιταλιστικές δυνάμεις, οι οποίες ανταγωνίζονται με βάση τα συμφέροντα τους.
Στη θεώρηση του Λένιν για την προλεταριακή επανάσταση δεσπόζουν τρεις αντιθέσεις στον καπιταλισμό, ο οποίος κρύβει μέσα του τα σπέρματα της κρίσης και της επανάστασης. Η αντίθεση μεταξύ της εργασίας και του κεφαλαίου στις αναπτυγμένες βιομηχανικές χώρες. Η αντίθεση αναμεταξύ των ιμπεριαλιστικών καρτέλ και συμφερόντων που οδηγεί στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο για τα πλούτη των λαών. Την αντίθεση ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και τους εξαρτημένους φτωχούς λαούς και έθνη (αποικιοποίηση κ.τ.λ.).
Βαριά τιμή για την ανθρωπότητα και τεράστια ευθύνη για τους κομμουνιστές, αποτελεί η τέταρτη αντίθεση, αυτή ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και στο σοσιαλισμό. Η λενινιστική θεώρηση και διδασκαλία για την προλεταριακή επανάσταση, δεν είναι θεόσταλτο ευαγγέλιο, αλλά αντικειμενική ανάλυση των δεδομένων και των αντιθέσεων στον καπιταλισμό. Επιβεβαίωση αποτελεί η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, όπου ο Λένιν ως ηγέτης της πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης στη Ρωσία, οδήγησε στην πρώτη ιστορικά επιτυχημένη εκθρόνηση του βάρβαρου καπιταλισμού.
Στη σημερινή εποχή, όπου η συζήτηση για το δέσιμο της Κύπρου στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα των τοκογλυφικών κρατών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ατλαντιστών, αποτελεί αναγκαιότητα. Όπου η οργάνωση των εργαζομένων και η διδασκαλία της υπεραξίας, που όπως έλεγε ο Λένιν, αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της οικονομικής θεωρίας του Μαρξ, έχει εξευτελιστεί από χρησιμοθήρες και τυχοδιώκτες με αποτέλεσμα η εργατική τάξη να μην οραματίζεται την κοινωνική αλλαγή. Στην εποχή όπου καταργούνται και εκφυλίζονται από το βάρος της μοιρολατρίας και του οπορτουνισμού, δομές ενός προλεταριακού κόμματος νέου τύπου. Στην εποχή όπου τα διεθνή καρτέλ και μονοπώλια με τις τοπικές αστικές τάξεις εξαναγκάζουν το νέο και τη νέα, το συνταξιούχο σε ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αλλά κάποιοι ακόμα ονειρεύονται δήθεν φιλολαϊκές κυβερνήσεις και διαχείριση του καπιταλισμού σε συνθήκες ιμπεριαλισμού.
Είναι τώρα ακριβώς η ανάγκη να τερματιστεί η μοιρολατρία της εργατικής τάξης και των εν δυνάμει συμμάχων της. Να δημιουργηθούν εκείνες οι συνθήκες για αντίσταση και αντίδραση στις ορέξεις της αστικής τάξης, στους νόμους της εκμετάλλευσης και της κατάσχεσης. Να δημιουργηθούν εκείνες οι προϋποθέσεις, όπου η εργατική τάξη θα παλεύει για την κατάργηση της βαρβαρότητας, για την κοινωνική δικαιοσύνη, για την κατάργηση των τάξεων, για το σοσιαλισμό.
