Αφορμή για το άρθρο έδωσε η συνάντηση με ένα φίλο «αριστερό από τα γεννοφάσκια του», όπως ο ίδιος με περηφάνεια διακηρύσσει. Φόραγε ένα μπλουζάκι με τη φιγούρα του Che και την επιγραφή Amsterdam- viva cannabis και από κάτω peace man!!! Εντελώς σχιζοφρενικό, ο ορισμός της παράνοιας του λέω και αυτός να με κοιτάζει σαν χαζός, αδυνατώντας να κατανοήσει. Ο Che το παγκόσμιο σύμβολο της επανάστασης, ο Che της καρδίας μας, την αφίσα του οποίου είχαμε στον τοίχο πάνω από το προσκέφαλο στα φοιτητικά μας χρόνια, μετατράπηκε σε «άνθρωπο της ειρήνης». Με λίγη κάνναβη όλα τα προβλήματα ξεχνιούνται και τραγουδώντας το Imagine του John Lennon θα είμαστε όλοι ευτυχισμένοι…Έτσι έχουν καταντήσει τα σύμβολα της «αριστεράς» στις μέρες μας. Αντανάκλαση βεβαίως της κατάντιας διεθνώς μιας «αριστεράς», που μετά το 1990 διεκδίκησε τον τίτλο της «δημοκρατικής αριστεράς» και που μιλά για δημοκρατικό σοσιαλισμό, λες και ο Σοσιαλισμός εξ ορισμού δεν είναι δημοκρατικός. Μιας δήθεν σύγχρονης αριστεράς – όχι κομμουνιστικής πλέον φυσικά – που επιζητά την ψήφο του λαού για να αναλάβει την εξουσία του αστικού κράτους και να εξανθρωπίσει τάχαμου τον καπιταλισμό.
Μιας αριστεράς που αρκετά χρόνια πριν, επιζητούσε ένταξη της χώρας της στην ιμπεριαλιστική ΕΕ με την ελπίδα να λύσει το εθνικό της ζήτημα. Μιας αριστεράς που συζητά μέχρι και παρουσία αριθμού κατοχικών στρατευμάτων στο έδαφος της ή παρουσία ξένων πολυεθνικών στρατευμάτων από Νατοϊκές χώρες σαν εγγυητές της λύσης του εθνικού της ζητήματος.
Μιας αριστεράς που ευελπιστεί να μετατρέψει την ΕΕ των μονοπωλίων σε ΕΕ των λαών. Της «αριστεράς» που στέλνει επαναστατικούς χαιρετισμούς στο νησί της επανάστασης, την Κούβα εξαίροντας την μη υποταγή στον ιμπεριαλισμό και την ίδια στιγμή είναι η ίδια έτοιμη για λογής – λογής συμβιβασμούς με αυτόν στη δική της πατρίδα, στα πλαίσια μιας «λύσης» του εθνικού προβλήματος. Φυσικό παρεπόμενο λοιπόν οι «επαναστάτες» του καναπέ και του Facebook, οι οποίοι κάνοντας post διάφορα τσιτάτα του μεγάλου επαναστάτη κάνουν τη δική τους «επανάσταση».
Είναι στη φύση του καπιταλισμού να μπορεί να παράξει χρήμα από τα πάντα. Τα σύμβολα της επανάστασης δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση. Στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες τίθενται προς πώληση στολές του Κόκκινου Στρατού και παράσημα βετεράνων κομμουνιστών, έστω και αν κάθε κομμουνιστικό σύμβολο είναι δια νόμου παράνομο. Οι αξίες της αγοράς, η παραγωγή χρήματος δηλαδή, υπερισχύουν. Ο Che «πουλάει» τόσο πολύ και για αυτό βλέπουμε τη φιγούρα του σε σημαίες, φανελάκια, ακόμα και κούπες του καφέ.
Ένα από τα πράγματα που θαυμάζω στον καπιταλισμό είναι η εξαιρετική προσαρμοστική ικανότητα που έχει. Παλαιότερα με την ύπαρξη των σοσιαλιστικών κρατών, τα καπιταλιστικά έκαναν πολλές παραχωρήσεις στους εργαζόμενους τους υπό την επίδραση των ωφελημάτων που απολάμβαναν οι εργαζόμενοι στις σοσιαλιστικές χώρες, για να αποφύγουν εξεγέρσεις. Παραχωρήσεις που παίρνουν σιγά-σιγά πίσω με ελάχιστες αντιδράσεις από τους εργαζομένους, τόσο στην Κύπρο όσο και διεθνώς, λόγω της απουσίας αντίπαλου δέους. Η δυσανάλογη αντίδραση των εργαζομένων οφείλεται βεβαίως στις συμβιβασμένες ηγεσίες της «αριστεράς», η οποία μπορεί μεν να ανεμίζει τις κόκκινες σημαίες με τον Che, στην πράξη όμως κάνει αυτό που ο ίδιος ο Che σιχαινόταν και θα πολεμούσε με όλες του τις δυνάμεις μέχρι τέλους…
