Σε μια εποχή που η κομμουνιστική ιδεολογία παρουσιάζεται από τους κύκλους της δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας ως ιστορικό απολίθωμα, οι ίδιοι κύκλοι επιτίθενται στην πρωτοπόρα ιδεολογία και στους κομμουνιστές με αμείωτη ένταση. Με μπροστάρη την Ευρωπαϊκή Ένωση ως ιμπεριαλιστικό οργανισμό και σειρά από πρώην σοσιαλιστικές χώρες, που σήμερα είναι μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, η επίθεση που εξαπολύεται σε κομμουνιστικά κόμματα, αντιφασίστες, ταξικά εργατικά συνδικάτα, κομμουνιστικά σύμβολα, αλλά και στην ίδια την ανθρώπινη ιστορία, χαρακτηρίζεται με τέτοιο τρόπο που παραπέμπει σε περιόδους που προηγήθηκαν της φασιστικής περιόδου.
Ειδικότερα τώρα που ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για τις ευρωεκλογές, οι αντικομμουνιστικές επιθέσεις της ΕΕ και των διαφόρων κυβερνήσεων εντείνονται. Τρανταχτό πρόσφατο παράδειγμα η φασιστική επίθεση της αντιδραστικής κυβέρνησης της Ουκρανίας κατά του ΚΚ Ουκρανίας.
Δεν μας ξενίζει φυσικά η αντικομμουνιστική επίθεση και υστερία. Μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες την περίοδο 1989 – 1991 η αντικομμουνιστική επίθεση πέρασε σε νέα φάση. Και όσο οξύνονται οι αντιφάσεις και οι αντιθέσεις του συστήματος και ο καπιταλισμός γίνεται ολοένα και πιο αντιδραστικός και αδιέξοδος, η αντικομμουνιστική επίθεση θα οξύνεται.
Οι λαοί άρχισαν να αντιδρούν πιο έντονα, γιατί ξεκάθαρα συγκρίνουν πλέον και ειδικά οι λαοί των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, που έστω με τα προβλήματα, τις αδυναμίες, τα λάθη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ζούσαν όπως δηλώνουν οι ίδιοι μέσα από δημοσκοπήσεις, πολύ καλύτερα. Τώρα βιώνουν την εκμετάλλευση, την καταπίεση, την εξαθλίωση και ξέρουν πλέον ότι αντί για τον καπιταλιστικό παράδεισο, τελικά τους προέκυψε η επίγεια βαρβαρότητα.
Η νοσταλγία της ζωής στις χώρες που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό γίνεται ολοένα και πιο έντονη όταν η τότε ασφάλεια, το δικαίωμα στην εργασία, η σύνταξη, η εκπαίδευση, η υγεία, η στέγη, ο πολιτισμός και ο αθλητισμός, συγκρίνονται με τη σημερινή ανασφάλεια, την ανεργία, τις ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων, την ιδιωτικοποιημένη εκπαίδευση και την υγεία εμπόρευμα, την ακρίβεια, τους ζητιάνους, τους άστεγους και πολλά άλλα. Και επειδή η νοσταλγία αυτή μπορεί να πυροδοτήσει τη σκέψη, και να φωτίσει με καλύτερο τρόπο το μέλλον, αλλά και να ανάψει σπίθες για τη νέα σοσιαλιστική έφοδο, χωρίς τις αδυναμίες και τα μεγάλα λάθη της πρώτης εμπειρίας, η κυρίαρχη σήμερα αστική τάξη, φοβάται μήπως απειληθούν τα συμφέροντα και τα προνόμιά της και κάνει ότι περνάει από το χέρι της με τη νέα αντικομμουνιστική εκστρατεία, ώστε να θωρακίσει την εξουσία της.
Για αυτό η προώθηση των αντικομμουνιστικών μνημονίων, οι προσπάθειες εξίσωσης κομμουνισμού – φασισμού, η ποινικοποίηση της δράσης των κομμουνιστικών κομμάτων και νεολαιών, οι απαγορεύσεις των κομμουνιστικών συμβόλων. Για αυτό τα αντικομμουνιστικά μουσεία σε Ουγγαρία, Τσεχία, Λετονία και αλλού, για αυτό οι διώξεις αντιφασίστων και ηγετικών στελεχών των κομμουνιστικών κομμάτων των πρώην σοσιαλιστικών χωρών.
Ο αντικομμουνισμός σήμερα ως κυρίαρχο στοιχείο της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής ενισχύεται από όλες τις πλευρές. Επιπρόσθετα με τα πιο πάνω είμαστε αντιμέτωποι με μια τεράστια αντικομμουνιστική βιομηχανία, που παράγει εκδόσεις, ντοκιμαντέρ, ταινίες, βιβλία, αφιερώματα, τα οποία αναπαράγονται μέσα από τα αστικά ΜΜΕ. Στο στόχαστρο της αντικομμουνιστικής εκστρατείας, βρίσκονται ιδιαίτερα οι νέοι και οι νέες που δεν έχουν την ανάλογη ιστορική, κοινωνική και πολιτική πείρα, ώστε να μπορούν να κρίνουν και να απορρίψουν τα ψέματα και τις διαστρεβλώσεις.
Η πάλη λοιπόν για την υπεράσπιση της Ιστορίας του επαναστατικού εργατικού κινήματος, του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και της προσφοράς των σοσιαλιστικών χωρών στον 20ο αιώνα δεν είναι απλά πάλη για την αποκατάσταση της Ιστορίας. Είναι πάλη για το παρόν και το μέλλον, για την ανάδειξη και τη συνειδητοποίηση της επικαιρότητας του σοσιαλισμού.
Γιατί όσες αυθαίρετες απαγορεύσεις και αν επιβάλουν στα σύμβολα μας, εμείς δεν αφαιρούμε από την καρδιά μας το σφυροδρέπανο και το κόκκινο αστέρι της νίκης!
