Με την επίσκεψη του προέδρου του Ισραήλ Ρίβλιν, να αποτελεί ένα ακόμα επιστέγασμα της τραγικής συμμαχίας μιας χώρας υπό κατοχή και μιας άλλης που κατέχει παράνομα την Παλαιστίνη, ήταν αναμενόμενες οι πομπώδεις δηλώσεις προς τέρψιν των πολιτικών ηγεσιών των δύο χωρών και στάχτης στα ματιά των λαών τους.
Ο πρόεδρος του Ισραήλ, επιβεβαίωσε τα γνωστά: Ότι η Κύπρος έχει καταντήσει τα τελευταία χρόνια προκεχωρημένο φυλάκιο κατασκοπίας, πληροφοριών και ασφάλειας για τη χώρα του, ενώ υπογράμμισε τον «κοινό αγώνα των δύο μερών κατά της τρομοκρατίας». Τα συμφέροντα που αναπτύσσονται πλέον αφορούν όχι μόνο το φυσικό αέριο και τη στρατιωτική συνεργασία, αλλά και εμπόριο της τάξης των 650 εκατομμυρίων δολαρίων. Από κοινού με την Ελλάδα οι τρείς χώρες, σύμμαχοι της περιφερειακής ιμπεριαλιστικής δύναμης και του ΝΑΤΟ, σκοπεύουν όπως είπε να σχηματίσουν μια κοινή οικονομία που βασίζεται στην ενέργεια, τις πληροφορίες και τον ηλεκτρισμό με πρωταρχικής σημασίας την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού.
Η τραγική ειρωνεία, είναι η δήλωση Ρίβλιν ότι με τη στενή συνεργασία των δύο, η Μεσόγειος έχει καταστεί πολύ πιο ασφαλής. Χαστούκι στη στρατηγική συνεργασία και το φαρισαϊσμό των δύο πλευρών, αποτελεί ο παλαιστινιακός λαός που πνιγμένος από την κατοχή και τον αποκλεισμό της Γάζας ανασηκώνει το ανάστημα του χωρίς να απογοητεύεται ή να «εξαγοράζεται». Την ώρα που το θύμα της τουρκικής εισβολής και κατοχής συνεργάζεται με τον κατοχικό θύτη που ασελγεί κατά βασικών δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού, δεν είναι παράξενο που την επίκληση των αρχών του διεθνούς δικαίου για την ελευθερία της Κύπρου την προσπερνούν ολοένα και περισσότεροι, ενώ παράλληλα η παραδοσιακή φιλική σχέση με τους λαούς και τα κράτη της περιοχής της Μέσης Ανατολής έχει υποβαθμιστεί δραματικά.
Άμοιροι ευθυνών δεν είναι όσες δυνάμεις στήριξαν εδώ και χρόνια τη μεταστροφή της εξωτερικής πολιτικής της Κύπρου αγοράζοντας ακριβά για την ανεξαρτησία της χώρας τις ελπίδες για φυσικό αέριο, το οποίο όμως, όπως και η παραγωγή του, δεσμεύεται από τις πιο μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του κόσμου, τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, τη Γαλλία και άλλες.
Αυτή η μεταστροφή οδηγεί σε πρόσκαιρα και φαινομενικά κέρδη αλλά και σε μακροπρόθεσμη στήριξη των επεκτατικών στόχων ΗΠΑ, Βρετανίας και Ισραήλ στα πλαίσια του αιμοσταγούς ανταγωνισμού για Νέα Μέση Ανατολή, νέα κράτη και διάλυση Συρίας, Ιράν και άλλων εμποδίων στην ηγεμονία τους για πετρέλαιο και φυσικό αέριο.
