Σύμφωνα με πρόσφατη Έκθεση της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου, η αύξηση των τιμών ακινήτων και δη διαμερισμάτων, στην επαρχία Λεμεσού, αποδίδεται σε τέσσερις βασικούς παράγοντες. Κατ΄ αρχάς, στην παρουσία του ΤΕΠΑΚ στο κέντρο της πόλης, που ενισχύει την ζήτηση για διαμονή λόγω των φοιτητών. Κατά δεύτερο, σημαντικό ρόλο διαδραματίζει και η αυξημένη ζήτηση που παρατηρείται για την περιοχή μέσω της πλατφόρμας Airbnb, ενώ η τάση των τιμών επηρεάζεται και από τη λειτουργία της μαρίνας, αλλά και από την απόφαση για δημιουργία του καζίνο. Πρόκειται για παράγοντες οι οποίοι οδηγούν στην αύξηση των τιμών στην παραλιακή Λεμεσό, σε σχέση με την υπόλοιπη Λεμεσό, αλλά και την υπόλοιπη Κύπρο.
Ταυτόχρονα με τα πιο πάνω που εντοπίζει στην Έκθεση της η Κεντρική Τράπεζα, η ανέγερση ουρανοξυστών και το μοσχοπούλημα των διαμερισμάτων σε πελάτες τρίτων χωρών, με «κέρδος» για τους μεν επιχειρηματίες και την κυβέρνηση τα εκατομμύρια λόγω διαβατηρίων και για τους πελάτες την ευρωπαϊκή υπηκοότητα, συντείνει στην εκτόξευση των τιμών των ακινήτων και κατ’ επέκταση των ενοικίων.
Οι ιθαγενείς έζησαν τα τελευταία χρόνια την καπιταλιστική κρίση, με τη χαρακτηριστική τους ιώβειο υπομονή και πειθαρχία. Χειροκρότησαν την αποκοπή στους μισθούς και στις συντάξεις, την κλοπή των καταθέσεων, την περικοπή των στεγαστικών προγραμμάτων και του όποιου κοινωνικού κράτους απέμεινε. Πείστηκαν από όλους όσους είχαν δημόσιο λόγο και δύναμη, πως έπρεπε να δεχτούν τη σφαγή για να κατευναστεί το θηρίο, ο αιμοβόρος καπιταλισμός. Παρακολούθησαν με αξιοσημείωτη στωικότητα και παθητικότητα, κάθε ξήλωμα του κοινωνικού κράτους και των εργατικών τους κατακτήσεων, με αποκορύφωμα την πρόσφατη δημόσια κλοπή του δικού τους Συνεργατικού Κινήματος. Δεν καταγράφηκε καμιά οργή από καμιά πολιτική δύναμη, κι αυτό διότι είχαν όλοι συμμετοχή στο έργο των τελευταίων δέκα τουλάχιστον χρόνων, αλλά και πιο παλιά. Για ακόμα μια φορά στη σύγχρονη ιστορία της νήσου, ο λαός θα σφαγιαζόταν και ο ένοχος δεν θα δαχτυλοδειχνόταν από κανένα. Το τραπεζικό κεφάλαιο, φαίνεται πως ελέγχει τα πάντα. Πλέον, εκτός των άλλων, το συγκεκριμένο κεφάλαιο, ανήκει πλήρως σε αμερικάνικα χέρια, με ότι αυτό εξυπακούει. Η υπακοή, υπακοή όμως…
Το κυρίαρχο σύνθημα από όλες τις πολιτικές δυνάμεις στα χρόνια πριν τη κρίση του συστήματος και στα χρόνια που ακολούθησαν, ήταν η «ανάπτυξη», δηλαδή η επανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου σε συνθήκες αυστηρής λιτότητας και περικοπών για το λαό. Με τον ασαφή όρο του τι εννοούσαν ως ανάπτυξη, μάθαμε τελικά πως εννοούσαν, επενδύσεις του κεφαλαίου, με τη μορφή μαρίνων, ξενοδοχειακών συγκροτημάτων, ουρανοξυστών και άλλων παρόμοιων κατασκευών. Για την επίτευξη τούτου, δόθηκαν σωρεία κινήτρων, όπως φοροαπαλλαγές, κρατική γη ως μπαξίσι, αύξηση πολεοδομικών κινήτρων, όπως συντελεστές σε εμβαδό και ύψος κ.ο.κ. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, παραβιάστηκαν σωρεία περιβαλλοντικών νομοθεσιών και εκτός από το λαό, θυσιάστηκε και το περιβάλλον των επόμενων γενεών, ώστε να επανεκκινήσει η κερδοφορία του κεφαλαίου. Ο λαός, μη έχοντας άλλες προτάσεις μπροστά του, δελεάστηκε με την ανάπτυξη που του έταζαν και έκαμνε περισσότερη υπομονή και έδειχνε περισσότερη ανοχή, στα πάντα. Στήθηκαν οι συμμορίες και οι κλίκες, λαδώθηκαν όσοι είχαν λόγο, είτε τεχνοκρατικό, είτε θεσμικό και ο τροχός γύρισε. Τα έργα γίνονται, τα εκατομμύρια ρέουν, οι μίζες δίνουν και παίρνουν, η ανάπτυξη μας βρήκε. Δόλωμα για όλα αυτά ήταν «η δημιουργία θέσεων εργασίας» και μπροστά στην ανεργία, κανένας δεν μίλησε. Κανένας δεν είπε το προφανές: Με τι μισθούς και τι ωφελήματα θα δουλέψουν αυτές οι θέσεις;
Οι τιμές των ακινήτων, εκεί που ο αφελής λαουτζίκος ανέμενε πως θα μειώνονταν, αυτές αυξήθηκαν ώστε να εγγυώνται τα κέρδη των επιχειρηματιών. Οι τράπεζες σταμάτησαν να δίνουν δάνεια για ιδιοκατοίκηση, μα χορηγούν δάνεια για πύργους και καζίνα, χωρίς έλεος. Με χρυσά φτυάρια γίνονται τα εγκαίνια και σε αυτά εκτός από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, συνωστίζονται μπροστά στις κάμερες, Βουλευτές, Δήμαρχοι και Τραπεζίτες. Ο λαός όχι μόνο απουσιάζει, αλλά αγωνιά πότε οι τραπεζίτες θα του πάρουν το σπίτι που δεν μπορεί να πληρώσει δόση, πότε θα βγάλει ο σπιτονοικοκύρης το παιδί τους από το φοιτητικό διαμέρισμα, γιατί δεν έχουν να πληρώσουν ενοίκιο.
Το παράδειγμα της Λεμεσού δεν έγινε μάθημα και σειρά παίρνει η Λάρνακα, όπου λυτοί και δεμένοι, δήμαρχοι και τραπεζίτες, βουλευτές και δικηγόροι, πιέζουν τους πάντες να συναινέσουν στη μετατροπή της πόλης σε πόλη ουρανοξυστών. Με τον κίνδυνο, εμφανή πλέον, να αποκλειστεί ο λαός από την πρόσβαση στη στέγη, να του υποβαθμιστεί το περιβάλλον και να δημιουργηθούν σοβαρά προβλήματα ασφάλειας.
Οι λογής – λογής «υπηρέτες του λαού», μοιάζουν προσκυνημένοι στο κεφάλαιο και ενώ κανένα έργο για τους μισθωτούς και την ευημερία τους δεν έχουν να επιδείξουν, αφιερώνουν την ψυχή τους στο χρήμα των εχόντων και των κατεχόντων. Οι 350 χιλιάδες Κύπριοι που ζουν στα όρια της φτώχειας, έχουν μπροστά τους ακόμη πιο δύσκολες μέρες να παλέψουν. Έχουν να παλέψουν με την ανεργία, με την ανύπαρκτη κρατική προσφορά παιδείας και υγείας, έχουν να παλέψουν με τις τράπεζες που τους έκλεψαν το Συνεργατισμό και τώρα τους κλέβουν και τα σπίτια, ενώ ανεβάζουν και τις τιμές των ενοικίων.
Κυρίως όμως, οι μισθωτοί, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι και οι νέοι, έχουν να παλέψουν με την ανυπαρξία αντίστασης από το πολιτικό σύστημα. Ένα σύστημα που τάχτηκε στην υπηρεσία του κεφαλαίου, ο καθένας με τον τρόπο του. Δεν έχουν πολλές επιλογές σήμερα, αυτή είναι η αλήθεια, μα στο χέρι τους και κυρίως στη συνείδηση τους, είναι να δημιουργήσουν. Έξω από τα δοσμένα και προσκυνημένα πλαίσια. Μακριά από την υποταγή στο μονόδρομο του καπιταλισμού και των παρατρεχάμενων του, κάθε λογής. Μόνο έτσι μπορεί η ανάπτυξη να αγγίξει το λαό και κυρίως να επιτρέψει στους νέους να υλοποιήσουν τα όνειρα τους. Σε διαφορετική περίπτωση, η αθλιότητα και η εξαθλίωση θα συνεχίσουν να οργιάζουν.
