Ο λαός τελεί υπό σύγχυση. Η παραπληροφόρηση, η διαπλοκή και ο έλεγχος της ενημέρωσης, έχουν επιφέρει σοβαρά πλήγματα στο επίπεδο αντίληψης, του τι ακριβώς διαδραματίζεται, ποιοι είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές και ποιες είναι ή ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στη ζωή του λαού, των νοικοκυριών, των εργαζομένων, των νέων και των συνταξιούχων.
Βασικός πυλώνας χρηματοδότησης των αναγκών του λαού, για ιδιοκατοίκηση, σπουδές, σύσταση μικροεπιχειρήσεων, ήταν ο Συνεργατισμός. Ένας Συνεργατισμός που αποτελούσε τη σπονδυλική στήλη της οικονομίας και ταυτόχρονα, ένα πολύ ισχυρό κοινωνικό κεφάλαιο. Σε ένα κράτος που είχε σχετικά πρόσφατα βγει από την αποικιοκρατία, οι προοπτικές ανάπτυξης ήταν δεδομένες. Στο επίπεδο των μικρομεσαίων, των εργαζομένων και των νέων, ο Συνεργατισμός, αποτέλεσε τη βασική πηγή χρηματοδότησης για κάθε ανάγκη. Σε ένα κράτος που προσπαθούσε να βρει δρόμο ανάπτυξης, να φτιάξει βασικές υποδομές, χωρίς ολοκληρωμένες πολιτικές στέγασης, παιδείας, στήριξης παραγωγικών ομάδων, ο Συνεργατισμός, διαδραμάτισε τον πιο ουσιώδη ρόλο στήριξης των μικρομεσαίων.
Στο πρόσφατο πόρισμα της Ερευνητικής Επιτροπής για το σκάνδαλο των σκανδάλων, δηλαδή το ξεπούλημα και την προδοσία του Συνεργατισμού, καταγράφεται η διαπλοκή, η κακοδιαχείριση, η ευνοιοκρατία που επικράτησαν στον τρόπο διαχείρισης αυτού του πνεύμονα για την οικονομία και για το λαό. Με τη διαφορά πως, ενώ ο Συνεργατισμός ανήκε στα μέλη του, στον απλό λαό, στους εργάτες και στους αγρότες, το τέλος του επήλθε από χέρια που εξυπηρετούσαν συμφέροντα άλλα. Αυτά του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, της πολιτικής ελίτ, των τζακιών και των υπηρετών μιας πολιτικής που στόχευσε εδώ και δεκαετίες την προσαρμογή με τα δεδομένα και τις απαιτήσεις της ΕΕ.
Όσοι δεν ασπάστηκαν ποτέ τις πολιτικές της διαπλοκής και του μονόδρομου της ΕΕ, προσπαθούσαν να προειδοποιήσουν για τη καταστροφική πορεία που ακολουθήθηκε. Όταν διακηρύχτηκε από πλευράς Δημοκρατικού Συναγερμού, ο στόχος για ριζική τροποποίηση των καταστατικών λειτουργίας του Συνεργατισμού και αλλαγής στο χαρακτήρα και τη δομή του, ήταν ηλίου φαεινότερο πως ο Συνεργατισμός είχε μπει στο στόχαστρο. Μα αυτό έγινε από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και το τέλος επήλθε το Σεπτέμβρη του 2013. Τι αντιστάσεις λειτούργησαν, ποιοι στάθηκαν ανάχωμα, ποιοι προειδοποίησαν το λαό; Θα δυσκολευτείτε να βρείτε απαντήσεις.
Αντίθετα, η ιστορία καταγράφει πως σταδιακά, όλες οι πολιτικές δυνάμεις, μπήκαν στο παιχνίδι των αλλαγών στο χαρακτήρα, στη δομή και στην ουσία του Συνεργατισμού. Αποκορύφωμα ήταν – μετά και τις λεγόμενες ενοποιήσεις Συνεργατικών – η ομόφωνη ψήφιση της θανατικής καταδίκης του, το Σεπτέμβρη του 2013. Πολλοί επικαλέστηκαν τη μη ύπαρξη εναλλακτικής, άλλοι τις απαιτήσεις της ΕΕ, άλλοι τις κρίσιμες στιγμές που περνούσε η οικονομία. Ποια οικονομία όμως και ποια ΕΕ, κανένας δεν μίλησε. Η οικονομική κρίση, ήταν κρίση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, οι τράπεζες που κινδύνευαν, ήταν οι τράπεζες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, τα αδιέξοδα ήταν στις ευρωπαϊκές πολιτικές. Το μόνο που μέχρι τότε δεν ανήκε στο κεφάλαιο, ήταν ο Συνεργατισμός και τον έστησαν στον τοίχο, τον πυροβόλησαν και χάρισαν το πτώμα του, στην κυβέρνηση της δεξιάς. Από κει και πέρα, ήταν όλα προδιαγεγραμμένα. Μα ούτε τότε δεν μίλησαν, δεν είπαν την αλήθεια όσοι διεκδικούν το μονοπώλιο του προστάτη του λαού. Και είναι πολλοί και διάφοροι. Η αλήθεια είναι πως με την πράξη εκείνη, ο λαός ρίχτηκε στον γκρεμό, χωρίς χέρι βοήθειας από κανένα. Καταγράφουμε κραυγές απελπισίας από τότε, για δάνεια που πουλήθηκαν σε Αμερικανούς και τώρα ξεσπιτώνουν κόσμο, κραυγές απελπισίας για ανυπαρξία πηγών χρηματοδότησης των βασικών αναγκών του λαού. Τα γεράκια, πίνουν όσο αίμα έχει απομείνει, ανεμπόδιστα.
Το γεγονός πως από το Σεπτέμβρη του 2013, η ελίτ της δεξιάς, τα τζάκια της διαπλοκής, οι κύκλοι που ποτέ δεν είχαν σχέση με το Συνεργατισμό, απέκτησαν τον πλήρη έλεγχο, θα έπρεπε να ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων και να δημιουργήσει πυρήνες και κινήματα αντίστασης. Τα πολιτικά κόμματα που δεν ανήκαν στην κυβέρνηση θα έπρεπε, όχι μόνο να παρακολουθούν τις εξελίξεις, μα να ξεσηκώσουν το λαό. Φευ! Στην Επιτροπεία που οδήγησε στην οριστική ταφή, συμμετείχαν όλοι. Και κανείς δεν μίλησε, αντίθετα καταγράφηκαν δηλώσεις και εκκλήσεις για «υπομονή και ψυχραιμία, διότι στο Συνεργατισμό, όλα παν μια χαρά…» ακόμη και δυο μήνες πριν το ρίξιμο του στο λάκκο του ενταφιασμού.
Αυτά καταγράφηκαν. Τα υπόλοιπα, είτε πρόκειται για κορώνες αντιπολιτευτικού πατριωτισμού, είτε για επιμνημόσυνους λόγους, είναι για συνέχιση της παραπλάνησης του λαού, μέχρι που να τον ρίξουν κι αυτόν στο δρόμο και στο πεζοδρόμιο. Μια κι έξω.
