Στο προηγούμενο άρθρο αναφέρθηκα στη στρατηγική των κομμουνιστών. Η σωστή ανάλυση της εποχής και ο καθορισμός του στρατηγικού στόχου είναι απαραίτητη και αναντικατάστατη. Αφού λοιπόν καθορίζουμε το στρατηγικό μας στόχο ως τον επαναστατικό μετασχηματισμό της καπιταλιστικής κοινωνίας προς τη σοσιαλιστική – κομμουνιστική, πρέπει να επιλέξουμε τη σωστή τακτική, τα σωστά μέσα, τα σωστά συνθήματα, τα σωστά αιτήματα και τα σωστά μέσα για να προσεγγίσουμε την εργατική τάξη. Η τακτική μας οφείλει να υπηρετεί το στρατηγικό μας στόχο, αλλά ταυτόχρονα να είναι ευέλικτη, να προσαρμόζεται ανάλογα με τις συνθήκες.
Παρόλη την ευελιξία που μπορεί να έχει η τακτική μας, υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά που λίγο – πολύ είναι κοινά και μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Ένα από αυτά τα χαρακτηριστικά είναι η δουλειά των κομμουνιστών στο χώρο εργασίας. Στο χώρο που διεξάγεται πιο άμεσα και ξεκάθαρα η ταξική πάλη, ακόμα και αν αυτή στην Κύπρο είναι κυρίως μονομερής – η εργοδοσία κερδίζει κατά κράτος χωρίς να συναντάει κάποια ουσιαστική και οργανωμένη αντίσταση.
Οι εργαζόμενοι, αυθόρμητα και χωρίς κάποια καθοδήγηση, διεξάγουν οικονομικό αγώνα ενάντια στην εργοδοσία. Τα κύρια αιτήματα είναι αύξηση μισθών, μείωση του εργάσιμου χρόνου και βελτίωση των συνθηκών της εργασίας. Η πάλη αυτή εντείνεται σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης ή ύφεσης και αμβλύνεται στην περίοδο της οικονομικής ανάπτυξης. Η αλήθεια αυτή, φυσικά δεν είναι απόλυτη και εκφράζεται περισσότερο ως τάση.
Η δουλειά των κομμουνιστών στο χώρο εργασίας έχει δύο σκέλη. Το πρώτο είναι να συμβάλουν στο να ενταθεί αυτή η αυθόρμητη και ασυνείδητη πάλη. Πρέπει καταρχάς οι ίδιοι να αποτελούν παράδειγμα στο χώρο εργασίας, να μη σκύβουν το κεφάλι, να έχουν επαφή με τους συναδέλφους τους και να αντιλαμβάνονται ποια είναι τα κύρια προβλήματα που βασανίζουν τους ίδιους και τους υπόλοιπους συναδέλφους τους.
Πρέπει οι ίδιοι να μπαίνουν επικεφαλείς της οργάνωσης της πάλης και της οργάνωσης της. Αυτό μπορεί να εκφράζεται μέσα από τα σωματεία των εργαζομένων εκεί που υπάρχει θετικός συσχετισμός δυνάμεων. Σε χώρους που στα σωματεία κυριαρχούν οι δυνάμεις του κυβερνητικού ή εργοδοτικού συνδικαλισμού, που είναι η μεγάλη πλειοψηφία στην Κύπρο, μπορούν να αξιοποιούνται άλλες μορφές οργάνωσης.
Συσπειρώνοντας εργαζόμενους σε ομάδες, επιτροπές, πυρήνες, συμβούλια εργαζομένων, υπάρχει η δυνατότητα να ξεπερνιούνται οι αρνητικοί συσχετισμοί, να οργανώνονται δράσεις. Μέσα από αυτές τις δράσεις μπορούν περισσότεροι εργαζόμενοι να βγάλουν συμπεράσματα, να αποκτήσουν αγωνιστική εμπειρία και να ξεσκεπάζεται ο ρόλος του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Ωστόσο, δεν μπορεί η δράση των κομμουνιστών στο χώρο εργασίας να εξαντλείται στην καλύτερη οργάνωση του οικονομικού αγώνα. Δουλειά των κομμουνιστών είναι να μπολιάσουν τα μυαλά των εργαζομένων με την επιστημονική θεωρία του Μαρξισμού – Λενινισμού, δουλειά των κομμουνιστών είναι να ανεβάσουν τον οικονομικό αγώνα σε πιο ψηλό επίπεδο, να τον μετατρέψουν σε αγώνα τάξης απέναντι σε τάξη, με μία λέξη να τον μετατρέψουν σε πολιτικό αγώνα.
Η αναγνώριση του κομμουνιστή και της κομμουνίστριας ως αγωνιστές και μπροστάρηδες έχει αξία μόνο αν αυτοί έχουν την ικανότητα να χρησιμοποιούν αυτό το κύρος για να αποκαλύψουν την εκμετάλλευση που υφίσταται ο εργάτης πουλώντας την εργατική του δύναμη, ακόμη και στις καλύτερες συνθήκες, να δείχνουν ότι μια σημερινή αύξηση μισθών, είναι νίκη αλλά δεν καταργεί την εκμετάλλευση. Οι κομμουνιστές πρέπει να δείχνουν ότι υπάρχει άλλος δρόμος μέσα από την οργάνωση των εργαζομένων σε κάθε χώρο εργασίας και με διεκδίκηση της ίδιας της πολιτικής εξουσίας.
Τα παραπάνω θέλουν πολλή δουλειά, καθημερινή συνέπεια, υπομονή και επιμονή. Είναι καθημερινή και κουραστική δουλειά. Χρειάζεται να ανοίγουμε καθημερινά συζητήσεις με τους συναδέλφους, να εκτυπώνουμε άρθρα από τη σελίδα μας και να τα μοιράζουμε, να ξεχωρίζουμε ποιοι είναι οι πιο πρωτοπόροι συνάδελφοι και να επενδύουμε χρόνο για να τους προσεγγίσουμε, να τους γνωρίσουμε, να γνωρίσουμε πραγματικά τα προβλήματα τους και να τους βοηθήσουμε να μάθουν την αλήθεια, όπως ήμασταν τυχεροί και τη μάθαμε κι εμείς.
Είναι δύσκολη και κουραστική δουλειά που μπορεί πολλές φορές να μας απογοητεύει, να μας κάνει να νομίζουμε ότι «δεν καταλαβαίνουν τι τους λέμε», αλλά είναι δουλειά με πολλαπλά οφέλη. Μπορούμε να έχουμε μικρές νίκες οι οποίες άμεσα να βελτιώνουν τη ζωή μας και των συναδέλφων μας, αποκτάμε πρακτική εμπειρία με τους συναδέλφους μας στην πάλη, μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον, καλλιεργούμε τη συλλογικότητα, δημιουργούμε παράδειγμα για τους υπόλοιπους συναδέλφους και χώρους εργασίας, ανεβάζουμε το συνολικό πολιτικό επίπεδο της εργατικής τάξης. Τέλος μέσα από αυτή τη διαδικασία δημιουργούμε συνθήκες για να υιοθετήσουν κι άλλοι την κομμουνιστική ιδεολογία.
