Είναι να διερωτάται κανείς σε ποιο πλανήτη ζουν οι κυβερνώντες, αλλά και ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών, όταν κομπάζουν για τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας, επικαλούμενοι τα εύσημα που δίνουν στην κυπριακή οικονομία, τόσο οι οίκοι αξιολόγησης, όσο και η τρόικα.
Η Κυβέρνηση Αναστασιάδη διανύει τη δεύτερη πενταετία της, αλλά στο άρμα της συνεχίζει να φιλοξενεί μόνο τους επιχειρηματίες για να τρέχουν μαζί της.
Επέβαλε τους όρους της στη διαχείριση της οικονομίας, όμως κανένας δεν αντιδρά αποτελεσματικά, ωσάν και δεν υπάρχει αντιπολίτευση.
Το πιο απογοητευτικό όμως, είναι πως όταν αντιδράσει η αντιπολίτευση το πράττει κατόπιν εορτής και όταν όλα είναι τετελεσμένα, παρόλο που γνωρίζει εκ των προτέρων τις δρομολογούμενες εξελίξεις.
Ο κοσμάκης που είναι και η συντριπτική πλειοψηφία αυτού του δύσμοιρου τόπου, βλέπει να διαλύονται όλα γύρω του και από την οργή πέρασε στην απελπισία.
Η σημερινή κατάσταση των Κύπριων πολιτών μου θύμισε το ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη, «Τείχη», το οποίο λες και γράφτηκε μόλις χθες.
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Είναι αυτή η στιγμή που ο κάθε απλός εργαζόμενος συνειδητοποιεί ότι κάποιοι με τις αποφάσεις τους και κάποιοι με την αδράνεια τους και την υποκρισία τους, τον έχουν εγκλωβίσει σε μια ασφυκτικά περιορισμένη ζωή, συνθλίβοντας τα όνειρά του.
Δυστυχώς όμως, αυτός είναι ο καπιταλισμός και όσοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι θα διορθώσουν τα κακώς έχοντα στο υφιστάμενο σύστημα, είτε πλανώνται πλάνην οικτρά, είτε μας κοροϊδεύουν.
Η κάποια πιο φυσιολογική ζωή που γνώρισαν κάποτε οι παλαιότεροι εργαζόμενοι – πριν από μερικά χρόνια – γράφτηκε στα παλαιότερα των υποδημάτων.
Σε διάστημα σχεδόν 10 χρόνων γκρεμίστηκαν όλα όσα ήταν δεδομένα για τον απλό εργαζόμενο, ιδιαίτερα του ιδιωτικού τομέα.
Το οκτάωρο, η ΑΤΑ, η ξεκούραση τις Κυριακές, οι αργίες, οι συλλογικές συμβάσεις, τα Ταμεία Προνοίας και τόσα άλλα που κάποτε ήταν σιδεροκέφαλα, όπως έλεγαν και οι συντεχνιακοί, σήμερα είναι όνειρο θερινής νυκτός.
Σήμερα πολλοί εργοδότες και ιδιαίτερα οι ιδιοκτήτες των υπεραγορών προσλαμβάνουν τους νέους και όσους έχουν ανάγκη από δουλειά με μισθό 4.75 την ώρα, όχι για κανονικό οκτάωρο, αλλά για τρεις ή τέσσερις ώρες και όταν τους χρειαστούν θα τους ξαναφωνάξουν.
Αυτό μπορεί να συμβεί μετά από δύο μέρες ή και περισσότερες. Ο εργαζόμενος μπαίνει σε αναμονή, περιμένοντας το τηλεφώνημα για 15 ή 20 ευρώ την ημέρα χωρίς κανένα άλλο ωφέλημα! Ζει με δόσεις!
Το πιο εξωφρενικό όμως, είναι οι συντεχνίες να στέλνουν τους εργαζόμενους σε εταιρείες που και αυτές χρησιμοποιούν παρόμοιες μεθόδους και ολονύχτιες βάρδιες, με τη διαφορά όμως, ότι ο εργαζόμενος θα πρέπει να πληρώσει και 300 ευρώ για την … εκπαίδευση του. Επίσης, η πρώτη βδομάδα εργασίας θα αποκοπεί γιατί είναι αρχάριος!
Ναι, ναι καλά διαβάσατε.
Αυτή είναι μια μέθοδος σύγχρονης δουλείας, η οποία πλέον έγινε συνήθεια και καθεστώς με τη βούλα των συντεχνιών.
Δυστυχώς απέτυχαν παταγωδώς στο ρόλο που ανέλαβαν. Όσο η καπιταλιστική οικονομία πήγαινε «καλά» και τα δεδομένα ήταν διαφορετικά ο εργαζόμενος είχε μια κάποια αξιοπρέπεια.
Οταν όμως η καπιταλιστική οικονομία περιέπεσε σε κρίση, φάνηκε η γύμνια και η αδυναμία τους, γιατί δεν βρήκαν τους τρόπους να προστατεύσουν αυτούς που τάχθηκαν να προασπίσουν.
Συνδικαλισμός δεν σημαίνει να προασπίζεσαι μόνο τους εργαζόμενους στο δημόσιο και ημιδημόσιο τομέα. Τα ανυπέρβλητα προβλήματα τα έχουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και εκεί θα πρέπει να δείξουν την πυγμή και τη δύναμη τους. Και έτσι για να θυμηθούμε την ιστορία, οι παλιοί συνδικαλιστές, με αυτούς τους κατατρεγμένους κέρδισαν τους πρώτους και τους μετέπειτα αγώνες.
