Με τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και την ανάδειξη του καθοριστικού ρόλου του πρώτου εργατικού κράτους, αυτού της Σοβιετικής Ένωσης, στην Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, δρομολογήθηκαν διεργασίες για τη μεταπολεμική ανασύνταξη του ιμπεριαλιστικού συστήματος, με πρωταγωνιστές τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία, για να δυναμώσει η αντιπαράθεση με την πάλη των λαών και τις δυνάμεις του σοσιαλισμού που βγήκαν από τον πόλεμο με αυξημένο κύρος.
Η νέα ιμπεριαλιστική στρατηγική προωθήθηκε μεταξύ των άλλων:
• Με τις αμερικάνικες ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι στην Ιαπωνία τον Αύγουστο του 1945, κι ενώ ο πόλεμος είχε τελειώσει.
• Την κήρυξη του “ψυχρού πολέμου” από τον Βρετανό πρωθυπουργό Τσόρτσιλ , στο Φούλτον του Μιζούρι των ΗΠΑ, το Μάρτη του 1946.
• Το Δόγμα Τρούμαν (Μάρτιος 1947) και το Σχέδιο Μάρσαλ (Ιούνιος 1947) για την πολύμορφη στήριξη του καπιταλισμού στην Ευρώπη, στην αναμέτρηση με την Σοβιετική Ένωση και το επαναστατικό κίνημα.
Μέσα από αυτό το δρόμο μπήκαν οι βάσεις για την ίδρυση του εγκληματικού ιμπεριαλιστικού οργανισμού του ΝΑΤΟ, στις 4 Απρίλη του 1949.
Τα θεμέλια της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας έβαλαν οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Βρετανία, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, η Νορβηγία, η Δανία, η Ισλανδία και η Πορτογαλία. Το 1952 εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ η Ελλάδα και η Τουρκία και στη συνέχεια και άλλα καπιταλιστικά κράτη φτάνοντας σήμερα τα 30 μέλη με την προσχώρηση της «Βόρειας Μακεδονίας», μετά την Νατοϊκής έμπνευσης «Συμφωνία των Πρεσπών» που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Ζάεφ.
70 χρόνια ΝΑΤΟ που σημαδεύονται από εκατοντάδες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, πραξικοπήματα, αντεπαναστατικές δολιοφθορές, προβοκάτσιες, δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων, αμέτρητα εγκλήματα.
Μόνο τα τελευταία χρόνια αμερικανο-νατοϊκές επεμβάσεις και πόλεμοι σε συνεργασία με την ΕΕ έχουν εξαπολυθεί κατά της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Συρίας, της Λιβύης κ.ά., με τη χρησιμοποίηση διαφόρων προσχημάτων.
Διατηρούνται και επεκτείνονται οι στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα, Τουρκία, Αλβανία, Κόσσοβο, «Βόρεια Μακεδονία», Ρουμανία, Βουλγαρία, Πολωνία και σε άλλες χώρες και περιοχές της υδρογείου. Με αυτό το δίκτυο των στρατιωτικών βάσεων είναι συνδεδεμένες και οι βρετανικές βάσεις (Δεκέλεια και Ακρωτήρι) στην Κύπρο. Επίσης, είναι τους ιμπεριαλιστικούς στόχους που υπηρετεί και το σχέδιο για δημιουργία γαλλικής στρατιωτικής βάσης στο Μαρί στα πλαίσια της πάρα πέρα νατοποίησης της Κύπρου.
Οι εξελίξεις είναι πολύ επικίνδυνες. Διαδοχικά, μέσα από τις αποφάσεις των Συνόδων Κορυφής, των Συνόδων Υπουργών Άμυνας και Εξωτερικών του ΝΑΤΟ και τη σχέση του με την ΕΕ, προωθείται σχέδιο περικύκλωσης της Ρωσίας στα πλαίσια του κλιμακούμενου ανταγωνισμού ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία και Κίνα, για τον έλεγχο των αγορών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Με την εμπλοκή δεκάδων καπιταλιστικών κρατών, στη βάση των συμφερόντων των αντίστοιχων αστικών τάξεων και της αποκαλούμενης «γεωστρατηγικής αναβάθμισης».
Ιδιαίτερα επικίνδυνη είναι η πολιτική της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τη διακυβέρνηση, το Γενάρη του 2015, προχώρησε σε συγκεκριμένα μέτρα προκλητικής ενσωμάτωσης της χώρας στις αμερικανο-νατοϊκές επιδιώξεις.
Αναβάθμισε τη βάση της Σούδας στην Κρήτη, διατηρεί το κέντρο κατασκοπευτικών αεροσκαφών AWACS στο Άκτιο (Πρέβεζα), εγκαθιστά νέες στρατιωτικές βάσεις, στην Αλεξανδρούπολη, την Λάρισα, Στεφανοβίκειο (Μαγνησία), προετοιμάζει τη βάση του Αράξου για την υποδοχή πυρηνικών όπλων κ.ά.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας, συνέχισαν την αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και είναι αυτοί που αποκάλεσαν τον αντιδραστικό Τράμπ «Διαβολικά καλό». Επίσης, δέχονται τα συγχαρητήρια του αμερικάνικου υπουργείου εξωτερικών και του Αμερικανού πρέσβη Πάϊατ που χαρακτήρισε την ελληνική κυβέρνηση «γεωστρατηγικό μεντεσέ», δηλαδή εργαλείο για κάθε χρήση.
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση Αναστασιάδη – ΔΗΣΥ υμνεί τον αμερικανο-νατοϊκό ιμπεριαλισμό, δυναμώνει τις σχέσεις με τις ΗΠΑ και μαζί με άλλες πολιτικές δυνάμεις καλλιεργούν ψεύτικες προσδοκίες για το ρόλο τους στο Κυπριακό.
Αυτό είναι προκλητικό γιατί – εκτός των άλλων – είναι γνωστό ότι ΗΠΑ και ΝΑΤΟ έχουν εγκληματικές ευθύνες για το πραξικόπημα της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’, την κάλυψη της τουρκικής εισβολής και τη διατήρηση της κατοχής του νησιού για 45 χρόνια.
Τα αστικά κόμματα – μεταξύ αυτών και οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας – καλλιεργούν την υποταγή, ενώ οι ισχνές κριτικές παρατηρήσεις που ψελλίζουν για το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς, αποτελούν το άλλοθι για να περνούν θέσεις που εμφανίζουν τις ΗΠΑ ή το Ισραήλ ως δήθεν προστάτες της Κύπρου και της Ελλάδας από την τουρκική επιθετικότητα.
Τα παραμύθια αυτά είναι για τους αφελείς. Το ΝΑΤΟ για παράδειγμα δεν αναγνωρίζει εθνικά σύνορα στο Αιγαίο. Το αντιμετωπίζει ως ενιαίο επιχειρησιακό χώρο για να κινείται απρόσκοπτα και να χρησιμοποιεί την περιοχή ως σταθερό ορμητήριο. Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ υποστηρίζουν τη θέση της συνεκμετάλλευσης και συνδιαχείρισης του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου και κινούνται στην κατεύθυνση προώθησης συμβιβασμού ανάμεσα στις αστικές τάξεις της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου, για να συνεχιστεί χωρίς πολλές αναταράξεις η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, να διατηρηθεί η Τουρκία στο νατοϊκό μπλοκ και να υποχωρήσει η συνεργασία της με την Ρωσία.
Χρειάζεται προσοχή, αφού οι συμβιβασμοί αυτοί σχετίζονται με κυριαρχικά δικαιώματα και πολύ περισσότερο, σχετίζονται με την προώθηση ουσιαστικά διχοτομικής λύσης στο Κυπριακό τύπου δύο κρατών, που καιροφυλακτεί πίσω από όρους όπως «διζωνική» ή «αποκεντρωμένη» ομοσπονδία.
Η χαρά που εκφράζει η ελληνική και η κυπριακή κυβέρνηση για την ανακάλυψη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων με τη συμμετοχή των μεγαθηρίων της Exxon Mobil, Total, ENI κ.ά. στις έρευνες στην κυπριακή ΑΟΖ και την παρουσία ευρωατλαντικών στρατιωτικών δυνάμεων, είναι η χαρά για την πλουτοκρατία που έχει συμφέρον από τον έλεγχο του πλούτου. Οι λαοί όμως πρέπει να ανησυχούν. Να ανησυχούν γιατί τα δικά τους συμφέροντα δεν έχουν καμία σχέση με τα συμφέροντα των αστικών τάξεων των χωρών τους, των εκμεταλλευτών τους, των πολυεθνικών που έχουν το κέρδος ως θεό.
Στην Αν. Μεσόγειο και το Αιγαίο συγκρούονται ισχυρά συμφέροντα μπλεγμένα σε ένα σύνθετο κουβάρι γεωστρατηγικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών για το φυσικό αέριο, το πετρέλαιο και τους αγωγούς. Έχει δημιουργηθεί η βάση για μόνιμες αντιπαραθέσεις σε μια περιοχή που οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί έχουν οδηγήσει σε πολύχρονους πολέμους, π.χ. στη Συρία και τη Λιβύη.
Μέσα στις εξελίξεις αυτές επιχειρείται με ύπουλο τρόπο η ωραιοποίηση της ΕΕ και η εμφάνιση της ως φιλειρηνικής δύναμης. Ο μύθος αυτός προβάλλεται με διάφορες εκδοχές. Προβλήθηκε από δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού που έλεγαν ότι η ΕΕ είναι αντίδοτο στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ.
Προβλήθηκε στη συνέχεια με την ένταξη της Κύπρου στην ευρωπαϊκή λυκοσυμμαχία ως παράγοντας συμβολής για την επίλυση του Κυπριακού, μιλάνε όλοι τους για το περιβόητο «ευρωπαϊκό κεκτημένο».
Όλα αυτά δεν έχουν κόκκο αλήθειας. Η ΕΕ συνεργάζεται άμεσα με το ΝΑΤΟ που το θεωρεί βασικό πυλώνα της «ασφάλειας». 22 κράτη μέλη της ΕΕ είναι μέλη της νατοϊκής συμμαχίας και η «Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία» (PESCO) που έχει στηθεί τα τελευταία χρόνια είναι ένα και το αυτό με το ΝΑΤΟ, ένα εργαλείο ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών.
Η ΕΕ πρωτοστάτησε στη διχοτομική λύση του σχεδίου Ανάν που απέρριψε το 2004 ο λαός. Κάτω από τα μάτια της αναπτύσσεται η επιθετικότητα του τουρκικού κράτους και θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά ακόμα παραδείγματα. Σε κάθε περίπτωση έχει αποδειχθεί ότι η υπόκλιση στο «ρεαλισμό της υποταγής» και ο συμβιβασμός στο σημερινό αρνητικό συσχετισμό δύναμης είναι η συνταγή για τη διαιώνιση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.
Οι λαοί έχουν δύναμη όμως και μπορούν να τη δείξουν στο δρόμο του ταξικού αγώνα.
Οι λαοί της Κύπρου, της Τουρκίας και της Ελλάδας, οι λαοί της περιοχής έχουν υποχρέωση να αμφισβητήσουν μαζικά τις πολιτικές δυνάμεις της διαχείρισης του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος. Πρέπει να δυναμώσουν την πάλη τους κατά των αστικών τάξεων και των συμφερόντων τους, κατά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, από τη σκοπιά των δικών τους συμφερόντων. Από τη σκοπιά της οργανωμένης αντίστασης και της συγκέντρωσης δυνάμεων για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, για την οικοδόμηση αμοιβαία επωφελών σχέσεων στην περιοχή.
Οι θυσίες που απαιτούνται για να ανοίξει αυτός ο δρόμος, για να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες, θα φέρουν αποτελέσματα και είναι ασύγκριτα λιγότερες από τις χρόνιες μεγάλες θυσίες που καταβάλλουν οι λαοί αντιμέτωποι με τη φτώχεια, την ανεργία, την ανασφάλεια, την προσφυγιά, τους πολέμους.
Υστερόγραφο: Μιας και μιλάμε για το ΝΑΤΟ να υπενθυμίσουμε στους απολογητές του ότι η Βρετανία ως κατοχική δύναμη ήταν μέλος του ΝΑΤΟ από το 1949 και στη συνέχεια έγινε μέλος της ΕΟΚ και της ΕΕ. Η Τουρκία ως κατοχική δύναμη είναι μέλος του ΝΑΤΟ και έχει συνδεθεί με την ΕΟΚ-ΕΕ από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 και αποτελεί στρατηγικό εταίρο της ΕΕ.
