Στις 2 του Απρίλη, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού Βιβλίου, ο ΔΗΣΥ προκήρυξε διαγωνισμό συγγραφής παιδικού παραμυθιού με θέμα την Ευρώπη. Το είδα. Γέλασα. Ρε τους παραμυθάδες, είπα. Μετά θυμήθηκα ότι δεν ήταν πρωταπριλιά…
Οπόταν η είδηση δεν ήταν fake. Οι πρωταθλητές παραμυθιάσματος του λαού στο στίβο της ενδοαστικής αντιπαράθεσης, προκηρύσσουν διαγωνισμό παραμυθιού, αυτή τη φορά για παιδιά.
Έτσι κι αλλιώς στο παραμύθιασμα ενηλίκων δεν τους πιάνει κανείς, ούτε αυτούς, ούτε τους αντιπάλους τους εντός του αστικού πολιτικού συστήματος.
Και τι θέμα ε; Από μόνο του ένα παραμύθι τεραστίων διαστάσεων. Για ενήλικες…
Το θέμα; Οτιδήποτε για την Ευρώπη (εννοούν την ΕΕ, αφού προκλητικά ταυτίζουν την Ευρώπη με το καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα που πίνει το αίμα των λαών και των εργαζομένων), «το όραμα και τις αξίες της»!!! Αυτό κι αν είναι το μεγαλύτερο παραμύθι…
«Το θέμα του διαγωνισμού αφορά στην Ευρώπη, με οποιονδήποτε τρόπο επιλέξει ο/η συγγραφέας (Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρωπαϊκές αξίες, ιδανικά, όραμα, ολοκλήρωση, συνεργασία κ.λπ.). Το περιεχόμενο θα πρέπει να απευθύνεται σε παιδιά δημοτικού σχολείου (6-12 ετών) και η έκταση να μην υπερβαίνει τις 1000 λέξεις», προστίθεται. Και το παραμύθιασμα που κάνει τον κακό λύκο να έχει δήθεν «οράματα» και «ιδανικά» για τα πρόβατα και τα γουρουνάκια, συνεχίζεται. Όχι απλά συνεχίζεται, αλλά πάει σύννεφο…
Δεν πειράζει, λέω. Θα γράψω το δικό μου κείμενο και θα το στείλω, γνωρίζοντας απλά ότι θα τους κάνω να φρίξουν κι ότι δεν έχω πιθανότητες να βραβευτώ από την επιτροπή αξιολόγησης του Συναγερμού…
Ύστερα όμως, διάβασα τις λεπτομέρειες των όρων του διαγωνισμού (τα γνωστά μικρά γράμματα) κι αφού δεν μου άρεσε το ότι θα έπρεπε να ήταν αδημοσίευτο (κάτι σαν Eurovision) και ότι θα κατέληγε πνευματική ιδιοκτησία του ΔΗΣΥ, αποφάσισα μεν να γράψω την ιστορία μου (έστω κι αν συντακτικά δεν είναι για παιδάκια), αλλά να τη μοιραστώ μαζί σας, αντί να την αποστείλω στην Πινδάρου. Ιδού:
Μια φορά και ένα καιρό, ένα δάσος ήταν μοιρασμένο. Το βόρειο μέρος του δάσους το είχαν καταλάβει στρατιωτικά ορδές γκρίζων λύκων που είχαν σταλεί από τον κακό δράκο με τη στήριξη της εξίσου κακιάς μάγισσας. Τα ζώα και στις δυο πλευρές ήθελαν να ζήσουν μαζί, αλλά δεν τους άφηναν. Στο ελεύθερο μέρος του δάσους πότε κυβερνούσε ο κακός γαλάζιος λύκος, πότε άλλα ζώα σε συνεργασία ή με την Κοκκινοσκουφίτσα. Ο γαλάζιος κακός λύκος, επίσης είχε συνεργαστεί με τους κακούς της ιστορίας μας, το δράκο και τη μάγισσα, ανοίγοντας το δρόμο για την εισβολή των γκρίζων λύκων. Στο πλευρό του κακού λύκου οι γαλάζιοι καλικάντζαροι και στο πλευρό των γκρίζων λύκων οι αντίστοιχου χρώματος καλικάντζαροι. Τα γνωστά μαύρα πρόβατα των δυο πλευρών που υπηρετούσαν τους μεγάλους κακούς της ιστορίας μας και το τίμημα το πλήρωναν τα απλά ζώα του δάσους… Ο δράκος και η μάγισσα φυσικά, υπηρετούσαν τον Χρημάτικους, τον μεγάλο κακό της κάθε ιστορίας.
Στα χρόνια τα πολλά οι διαχωριστικές γραμμές ξεθώριασαν. Η Κοκκινοσκουφίτσα έφτασε μέχρι και το σημείο να στηρίζει τον κακό γαλάζιο λύκο. Αλλά η σκούφια της που κάποτε ήταν κατακόκκινη, είχε ξεφτίσει τόσο πολύ που σχεδόν ούτε ροζ δεν είχε μείνει. Και την ερώτησε ο κακός γαλάζιος λύκος: «Σου ξέβαψε στο πλύσιμο;»
Η Κοκκινοσκουφίτσα κοιτάζει τριγύρω της να δει αν υπάρχουν άλλα ζώα. Τίποτα.
Τότε λέει στο λύκο: «Αφού δεν μας ακούει κανένας θα σου πω την αλήθεια. Επιλογή μου είναι ο ροζ σκούφος. Αυτός ξύφτισε στο πλύσιμο και όχι ο κόκκινος σκούφος».
«Και γιατί κρατάς το Κοκκινοσκουφίτσα», διερωτήθηκε ο λύκος.
«Δεν θέλω να χάσω τους φίλους μου που με ακολουθούν πιστά λόγω του κόκκινου», απάντησε η Κοκκινοσκουφίτσα.
«Καλά δεν βλέπουν ότι πλέον είναι ροζ;», ρώτησε ξανά ο λύκος.
«Όταν τα προβατάκια πήγαν να το καταλάβουν, έβαλα για λίγο τον κόκκινο σκούφο και το ίδιο κάνω όποτε χρειαστεί», απάντησε η πονηρή Κοκκινοσκουφίτσα…
«Μην διερωτάσαι», πρόσθεσε. «Δεν κάνεις κι εσύ το ίδιο με τα προβατάκια; Δεν φοράς κι εσύ πότε προβιά, πότε φουστανέλα, πότε ολογάλανο σκούφο σαν το δικό μου, για να ξεγελάσεις τα προβατάκια;», είπε στο λύκο η Κοκκινοσκουφίτσα. «Ή μήπως ξέχασες όταν ντύθηκες γιαγιά και με έκανες και μένα να σε στηρίζω;», πρόσθεσε.
«Μα δεν ήταν δική μου ιδέα», απάντησε ο κακός γαλάζιος λύκος. «Μου το εισηγήθηκε η κακιά μάγισσα με τα 28 κοράκια και ο κακός δράκος με τα 29 τέρατα λέγοντας μου ότι είναι πιο εύκολο να ξεγελάσω τα πρόβατα και τα γουρουνάκια κρύβοντας το πραγματικό μου πρόσωπο και παρουσιάζοντας ένα καλύτερο πρόσωπο».
Γέλασε η Κοκκινοσκουφίτσα και είπε: «Αυτό το κάνω κι εγώ που λέω ότι είμαι ενάντια στη μάγισσα και το δράκο».
«Αφού εσύ κάνεις καλύτερα τη δουλειά τους, ενώ δείχνεις ότι είσαι εναντίον τους, αφού είσαι πιο πιστευτή από τα πρόβατα», της είπε ο γαλάζιος λύκος. «Και ενώ σε μένα βλέπουν το κακό κι αντιστέκονται, όταν εσύ υπηρετείς τη μάγισσα και το δράκο, δεν το βλέπουν και δεν αντιδρούν», συμπλήρωσε ο γαλάζιος λύκος.
Ξαφνικά όμως, η Κοκκινοσκουφίτσα άρχισε να φωνάζει ενάντια στο γαλάζιο λύκο για όλα τα κακά που γίνονται στο δάσος το τελευταίο διάστημα.
«Τι κάνεις», τη ρωτά εκείνος, υπενθυμίζοντας την Κοκκινοσκουφίτσα, ότι κάποια τα άρχισε αυτή όταν διαχειριζόταν την εξουσία του δάσους και σε άλλα σιωπούσε ή συμφωνούσε ή φώναζε κατόπιν εορτής.
«Ήρθαν τα προβατάκια», του λέει εκείνη και τον θυμίζει ότι μπροστά από ακροατήριο πρέπει να καυγαδίζουν. Αυτά δεν τα κάνουν φυσικά σε κλειστές σπηλιές μπροστά από τη μάγισσα και το δράκο που υπηρετούν πάντα τα συμφέροντα του Χρημάτικους.
Βλέπετε η μάγισσα και ο δράκος θέλουν να επανενώσουν το δάσος κρατώντας το στην πράξη διχασμένο για να το αποψιλώσουν κερδίζοντας χρήματα από την ξυλεία. Και δεν θέλουν τα ζώα να θυμούνται ότι ο λύκος είχε ανοίξει το κρυφό πέρασμα για το δάσος για να μπούνε και να πάρουν το μισό οι γκρίζοι λύκοι που έστειλε ο δράκος. Ούτε το ρόλο όλων αυτών που τώρα έβαλαν προβιά και τάχα θέλουν να λύσουν το πρόβλημα που οι ίδιοι δημιούργησαν, καλλιεργώντας το μίσος μέσα από μαύρα πρόβατα και των δυο πλευρών των κατοίκων του δάσους.
Τότε φυσικά η Κοκκινοσκουφίτσα ήταν ενάντια στο γαλάζιο λύκο, στο δράκο και στους γκρίζους λύκους. Τώρα τελευταία όμως, από τότε που έβαλε τα ροζ ντε, όπως κι ο γαλάζιος λύκος, υπηρετεί τελικά το δράκο και τον Χρημάτικους… Στο όνομα του δάσους… Έτσι πάνε να το ξεριζώσουν όλοι μαζί.Και όταν η Κοκκινοσκουφίτσα τα βρει σκούρα με τα προβατάκια και το πρόβλημα δεν λύνεται, φωνάζει και τον κυνηγό. Όχι για να τη σώσει από τους λύκους, αλλά για να εκτονώσει τις αντιδράσεις των φτωχών ζώων. Λέγοντάς τους, «εμένα δεν με θέλετε πια, αλλά ο κυνηγός είναι μαζί μου». Και αυτά ξεγελιούνται ότι επέλεξαν τον κόκκινο κυνηγό, επιλέγοντας την ροζ Κοκκινοσκουφίτσα…
Και δίπλα λυπημένος βάζει τα κλάματα ο Πινόκιο. «Τι έγινε;» τον ρωτάνε οι πρωταγωνιστές του παραμυθιού μας… «Τι έγινε;», ήταν η οργισμένη αντίδραση του Πινόκιο… «Μου κλέψατε κάθε λόγο ύπαρξης! Τόσοι ψεύτες μαζεμένοι, τι να με κάνουν εμένα τα παιδιά;», είπε με παράπονο.
Και στο δάσος αυτό, όπως και σε κάθε δάσος του κόσμου, δεν θα ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, αν τα ζώα δεν πάρουν τα πράγματα στα χέρια και τα πόδια τους κι αγωνιστούν για να ξεμπροστιάσουν την κάθε ροζσκουφίτσα, για να αντιπαλέψουν τους καλικάντζαρους, τους κακούς λύκους, μάγισσες και δράκους και πάνω από όλα να αγωνιστούν για να ανατρέψουν το βάρβαρο κόσμο του Χρημάτικους.
Όλα τα άλλα είναι παραμύθια!
