Σε ένα από τα ιστορικά μεταλλεία της Κύπρου, στο Μιτσερό, ξεφορτώθηκε ο φονιάς τις νεκρές εργάτριες από τις Φιλιππίνες, δεμένες πισθάγκωνα, γυμνές, «εξευτελισμένες».
Ο τάφος των δολοφονημένων, γεμάτος ιστορία, σκουριά και αρρώστιες από τους μεταλλωρύχους που παρήγαγαν γέννημα βούτημα του ήλιου τον πλούτο για τις εταιρείες που εκμεταλλεύονταν τα κοιτάσματα, πρώτα την Ανώνυμο Ελληνική Εταιρεία Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων και αργότερα την ΕΜΕ (Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρεία).
Η αμοιβή των εργατών έφτανε τα δύο γρόσια το μήνα το 1923, ενώ όπως γράφει ο Πολύκαρπος Κλαδευτηράς, η «Εταιρεία ήταν συνώνυμη με την εκμετάλλευση και την εξαθλίωση, τις κάκιστες συνθήκες εργασίας, τα χαμηλά μεροκάματα, την αρπαγή των περιουσιών τους, και τις ανίατες αρρώστιες που επέφερε η επίπονη δουλεία κάτω από τη γη».
Όταν στα μεταλλεία Μιτσερού, Κοκκινοπεζούλας, Κοκκινόγιας και Αγροκηπιάς, εντοπίσθηκε χρυσός γύρω στα 1935 ξεκίνησε σιγά σιγά να αυξάνεται η εργασία, όχι μόνο από τα γύρω χωριά, ώστε μεταπολεμικά να καθιερωθεί η φράση «έσιει κούσπον στο Μιτσερό», δηλαδή δουλειά, σκληρή δουλειά για το μεροκάματο που μπορεί να συνεπάγεται μέχρι και το θάνατο.
Η λίμνη του Μιτσερού, η Κοκκινοπεζούλα, είναι κόκκινη από την οξύτητα και τα κατάλοιπα του μεταλλεύματος κυρίως του σιδηροπυρίτη, ενώ το γύρω σεληνιακό τοπίο μπορεί να έχει δώσει σημάδια επανάκαμψης, αλλά ο βασικός του χαρακτήρας παραμένει αναλλοίωτος: Μνημείο όπου η φτωχολογιά της εργατομάνας περιοχής γέμισε τα πνευμόνια της με σκόνη.
Σε ένα τέτοιο ιστορικό τάφο, πέταξε τα άψυχα σώματα τους ο «ύποπτος». Την ψυχή τους τη ρούφηξε, παραδίδοντας το αίμα τους στις βδέλλες, τους πνεύμονες τους στη σκόνη, στη σκουριά και στον πυρίτη.
Πραγματικά πρέπει να μάθουμε την αλήθεια. Ποιος θα μας την πει όμως. Πρόκειται για έγκλημα κατά συρροή δολοφόνου, ψυχωτικού ή ψυχοπαθούς;
Πρόκειται για βιασμούς και δολοφονίες ασύνδετες με την πολιτική και ιδεολογική αντίληψη που είχε αυτό το απόβρασμα;
Το χρώμα, η φυλή, η φτώχεια, ποιο ρόλο διαδραμάτισαν στην επιλογή των θυμάτων;
Η παρακμή των θεσμών, η αναισθησία της κοινωνίας, αποτέλεσαν σύμμαχο του δολοφόνου;
Πόσοι και ποιοί άλλοι αν μπορούσαν θα έπρατταν με τον ίδιο τρόπο, ή θα συγκάλυπταν το θύτη;
Όσοι ονομάζουν τους μετανάστες παράνομους, όσοι απαιτούν την εθνική καθαρότητα ακόμα και μέσα σε ένα κράμα από σκουριά, σιδηροπυρίτη και χρυσού, όλα μεταλλεύματα της ίδιας μάνας γης, του ιστορικού μεταλλείου του Μιτσερού που έδωσε τόσους νεκρούς εργάτες, και αποτελεί σήμερα το στερνό σπίτι μεταναστών εργατριών, είναι ή δεν είναι ηθικοί αυτουργοί;
Αν ξέραμε μόνο την ιστορία του κούσπου, τότε θα καταλαβαίναμε πόσο ανάξια είναι αυτή η κοινωνία. Εκτός και εάν το σοκ, είναι αληθινό.
