Γυναικοκτονία, μια νέα λέξη, τις λέξεις τις δημιουργεί η ανάγκη έκφρασης, η ίδια η ζωή, η πραγματικότητα όπως εξελίσσεται.
Με ρωτάει ένας φίλος, γιατί γυναικοκτονία και όχι ανθρωποκτονία; Γιατί να είναι απαραίτητο να καθορίζεται το φύλο σε ένα φόνο; Η γυναίκα δεν είναι άνθρωπος; Δεν εμπίπτει ο φόνος μιας γυναίκας στον όρο ανθρωποκτονία; Γιατί το αποδέχεστε οι γυναίκες; Σας μειώνει ο όρος, σας βάζει σε διαφορετική θέση από τον άντρα! Θυμίζει μου λέει τον «άδρωπο τζιαι τη γεναίκα» των πρωτινών.
Με προβλημάτισε η συζήτηση, όμως το υπερασπίστηκα, προβάλλοντας την παιδοκτονία, τη μητροκτονία, την πατροκτονία, σαν λέξεις που γεννήθηκαν μέσα από εγκλήματα που δεν είναι συμβατά με όσα μπορεί η κοινωνία να κατανοήσει ή να συγχωρέσει. Πως έχουν αυξηθεί οι δολοφονίες γυναικών, του βρήκα στατιστικά για την έμφυλη βία.
Αναγνώρισε το σύμπτωμα, αλλά αρνιόταν να το ορίσει βάση φύλου. Επέμενε στον όρο ανθρωποκτονία. Δεν συμφωνήσαμε, γιατί ίσως και εγώ μέσα μου να μην είχα πεισθεί απόλυτα για να μπορώ να πείσω, ίσως επειδή με απωθεί υποσυνείδητα η υπόνοια που αφήνεται μέσα από τον όρο για αδύναμο φύλο, όπως με απωθούν οι ποσοστώσεις και ο κάθε διαχωρισμός βάση φύλου.
Αυτά τα θεωρητικά πριν φάμε το χαστούκι σαν κοινωνία στα μούτρα. Εφτά νεκρές! Πέντε γυναίκες, δύο κορίτσια! Μετανάστριες, ξένες, φτωχές, και γυναίκες.
Ρατσιστής λένε, όμως δεν σκότωσε γενικά ξένους, σκότωνε γυναίκες ξένες. Δεν σκότωνε όποιον δεν είχε στον ήλιο μοίρα, σκότωνε γυναίκες ανυπεράσπιστες, δεν πήγε να καθαρίσει την άρια φυλή του από τους ξένους με τυφλά κτυπήματα. Φλέρταρε, έκανε σεξ μαζί τους, φαντάζομαι τους μιλούσε όμορφα, τους υποσχόταν αγάπη, τις έπαιρνε στο σπίτι του, στο κρεβάτι του! Δεν σκότωνε άγνωστες στο δρόμο, τους είχε μιλήσει, τις είχε κάνει να τον πιστέψουν, να τον εμπιστευτούν. Όλα αυτά προϋποθέτουν σχέδιο, επιμονή, ψυχρότητα, στοχοπροσήλωση.
Είχε συγκεκριμένο target group, ξένες γυναίκες. Από ρατσισμό, για πρακτικούς λόγους, από βίτσιο, από μίσος; Συνδυασμός μάλλον, ένα κράμα αρρωστημένο μέσα στο μυαλό του, που τον έκανε να νοιώθει ηδονή στραγγαλίζοντας γυναίκες.
Γυναικοκτονία είναι, ναι σίγουρα! Υπάρχει σαν έννοια, όχι απλά σαν όρος. Σεξιστικός όρος ίσως που ακόμα με ενοχλεί, αλλά υπάρχει η ανάγκη να συγκεκριμενοποιηθεί το είδος της ανθρωποκτονίας γιατί είναι κάτι πιο σύνθετο, πιο ύπουλο, πιο αισχρό, απόλυτα πρόστυχο γιατί χρησιμοποίει την φύση του ζευγαρώματος, την ερωτική έλξη, την ανθρώπινη ανάγκη να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Δολοφονίες γυναικών που έχουν σαν δράστη το σύζυγο, το σύντροφο, τον εραστή.
Στην ξενιτιά δεν τις εκμεταλλεύτηκαν μόνο. Αυτή τη φορά τους στοίχησε τη ζωή τους. Τις σκότωσε επειδή ήταν γυναίκες, επειδή ήταν ανυπεράσπιστες, μπορούσε, γιατί ήταν εύκολη λεία σε μια κοινωνία της βαρβαρότητας και συστημικά άνιση – την καπιταλιστική.
Ο ρατσισμός και ο σεξισμός έχουν κοινές ρητορικές, δράσεις και εκφράσεις. Όμως τώρα δεν ήταν λεκτικός, ήταν και είναι θεσμικός. Ήταν από αρμόδια χείλη, ήταν από όσους μπορούσαν να δράσουν και προτίμησαν να αδρανήσουν, ήταν από όσους αντί να ερευνήσουν προτίμησαν να εικάζουν, ήταν από ανεξάρτητους θεσμούς που κωφεύουν. Ένα σύστημα καλοστημένο να δρα μόνο για όσους έχουν προσβάσεις στην εξουσία, και η φτώχια ως γνωστόν δεν έχει τέτοιες προσβάσεις. Γυναίκες που χάθηκαν έτσι απλά, όχι γιατί δεν είχαν δικούς να τις ψάξουν, αλλά γιατί οι δικοί τους άνθρωποι δεν ήταν αρκετά σημαντικοί για να τους ακούσουν.
Την Παρασκευή δεν πήγα στον επιτάφιο, πήγα στις 6 το απόγευμα έξω από το Προεδρικό για όλες τις γυναίκες που πέθαναν άδικα, για αυτές που χάθηκαν και δεν τις έψαξε κανένας, για τις γυναίκες που δεν αναστήθηκαν το Σάββατο στις φωταγωγημένες εκκλησιές μας.
