1η του Μάη, μια ημέρα τόσο ξεχωριστή για την Εργατική Τάξη και τους κομμουνιστές που προσεγγίζουν αυτή τη μέρα ως μια διαχρονική επαναλαμβανόμενη απεργία, όχι εθιμοτυπικού χαρακτήρα, αλλά μια απεργία με ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο και μεγάλο ιστορικό φορτίο. Πρόκειται για ημέρα μνήμης και απότισης φόρου τιμής στα εκατομμύρια των ηρώων της Εργατικής Τάξης, από το 1886 και το Σικάγο μέχρι το σήμερα και τις παγκόσμιες στρατιές των σύγχρονων καταφρονεμένων.
Η 1η Μαΐου είναι μέρα υπόκλισης σε αυτούς που αγωνίστηκαν, που βασανίστηκαν, σε αυτούς που θυσίασαν ακόμα και τη ζωή τους στην ιστορική διαδρομή για να ανοίξει ο δρόμος σε μια καλύτερη ζωή. Αυτή η υπόκλιση όμως, δεν έρχεται με τον εγκλωβισμό των εργαζομένων σε μια λογική αγώνα με διαρκείς συμβιβασμούς και στόχο την ταξική και κοινωνική ειρήνη. Κάτι τέτοιο συντηρεί την επικράτηση του καπιταλισμού και είναι καταστροφικό για την εργατική τάξη, αφού η αστική τάξη συνεχίζει να κυριαρχεί, πίνοντας κυριολεκτικά το αίμα της εργατιάς. Η αρμονική συνύπαρξη της τάξης των εκμεταλλευτών με την τάξη των εκμεταλλευόμενων είναι τόσο απατηλή και ανεδαφική, όσο η συνύπαρξη μεταξύ σκοταδιού και φωτός.
Η σημερινή μέρα πρέπει να είναι όμως και μέρα «επιθεώρησης» και ανασύνταξης των δυνάμεων της Εργατικής Τάξης. Είναι σαφέστατα και μέρα προβολής του ιστορικού ρόλου της Εργατικής Τάξης, που είναι η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας για αυτή και τους συμμάχους της όπως είναι η αγροτιά, ώστε τον πλούτο που αυτοί παράγουν, αυτοί να τον απολαμβάνουν και όχι οι εκμεταλλευτές τους.
Η Πρωτομαγιά είναι σήμαντρο ταξικής πάλης που κτυπά αδιάκοπα σε όλη την υφήλιο για ενάμιση σχεδόν αιώνα και θα κτυπά μέχρι τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης και την κατάκτηση της εξουσίας. Αυτή η μέρα έχει ξεκάθαρα ταξικό χαρακτήρα και δεν μπορεί να θεωρείται ότι τιμάται – σε συνθήκες μάλιστα άγριου καπιταλισμού – με γιορτούλες και τσιτάτα συνθήματα χωρίς την ανάλογη πρακτική δράση. Η Πρωτομαγιά είναι μέρα σύγκρουσης με το κεφάλαιο και το αστικό κράτος και όχι μέρα που όλοι χαρούμενα και ξέγνοιαστα θα περπατήσουμε λες και πάμε σε βόλτα στα μαγαζιά και θα τραγουδήσουμε τραγούδια που δεν τιμούμε πλέον τους στίχους και την ιστορία τους.
Πρέπει λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε ότι πάντα υπήρχε μια διαρκής σύγκρουση μέσα στο εργατικό κίνημα – από τον 19ο αιώνα μάλιστα – μια σύγκρουση μεταξύ δύο γραμμών με διαφορετικούς στόχους και προσανατολισμούς. Από τη μια είναι η γραμμή της πολιτικής υπεράσπισης χωρίς συμβιβασμούς των ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης, αλλά και της ξεκάθαρης ανάδειξης του στόχου της ανατροπής του καπιταλισμού χωρίς φόβο και μισόλογα και της εγκαθίδρυσης της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Από την άλλη είναι αυτοί που λειτουργούν μέσα στο εργατικό κίνημα ή στον ένα ή τον άλλο βαθμό το επηρεάζουν – και με διάφορα και διαφορετικά προσωπεία – έμμεσα ή άμεσα καλούν τους εργαζόμενους σε υποταγή, χρησιμοποιώντας την περιβόητη τακτική του κοινωνικού διαλόγου, που διαχρονικά έχει οδηγήσει σε σημαντικές απώλειες για το στρατόπεδο των εργαζομένων. Είναι αυτοί που ποικιλότροπα διασπούν την ταξική ενότητα και αποδυναμώνουν την ταξική πάλη. Σε αυτό το στρατόπεδο ανήκουν, ανεξαρτήτως προθέσεων, όλοι όσοι διεκδικούν την εξουσία για να διαχειριστούν τον καπιταλισμό και το αστικό κράτος, τα συστημικά κόμματα και τα συστημικά συνδικάτα δηλαδή. Άσχετα μάλιστα αν κάποιοι κάποτε υπήρξαν πολέμιοι του συστήματος, αφού η ιστορία του κάθε ενός δεν καθορίζει πάντα και το παρόν ή το μέλλον του.
Δυστυχώς, οι συσχετισμοί μέσα στο εργατικό κίνημα στην Κύπρο σήμερα δεν είναι υπέρ της γραμμής και της κατεύθυνσης που υπερασπίζεται τα ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων, που ενισχύει την ταξική πάλη, δυναμώνει το όραμα του σοσιαλισμού και της εξουσίας του λαού. Δεν παύουμε όμως να εργαζόμαστε για την ανασυγκρότηση του ταξικού εργατικού κινήματος, να βάζουμε θέσεις, αιτήματα και στόχους.
Οι Κύπριοι κομμουνιστές καλούνται να υπενθυμίσουν σήμερα την κατάσταση της εργατικής τάξης και να πουν τα πράγματα με το όνομα τους. Πρέπει αρχικά να σημειώσουμε λοιπόν, ότι πλέον έχουν πληγεί οι συνδικαλιστικές ελευθερίες, τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα του λαού και των εργαζομένων και συνεχίζεται με αμείωτη ένταση η προσπάθεια από την εργοδοσία για δραστικό και με κάθε μέσο περιορισμό τους.
Σήμερα στην Κύπρο πάρα πολλοί εργαζόμενοι είναι ανοργάνωτοι και ανασφάλιστοι. Σημειώνουμε ακόμα, ότι οι εργαζόμενοι του δημόσιου και ημιδημόσιου τομέα (και δεν αναφέρομαι σε αυτούς των πολύ υψηλών κλιμάκων), έχουν αποδεδειγμένα δεχθεί πολύ σημαντικά πλήγματα σε μισθούς και ωφελήματα, τέτοια πλήγματα που αποτέλεσαν εφαλτήριο για να ανοίξει η όρεξη στο ιδιωτικό κεφάλαιο και να εξαπολύσει ακόμα πιο ανηλεή πολυεπίπεδη επίθεση σε μισθωτούς και αυτοεργαζόμενους.
Σήμερα οι πλείστοι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα δουλεύουν μέσα στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια για μισθούς πείνας, την ίδια ώρα που παράγουν ολοένα και μεγαλύτερη υπεραξία για το αφεντικό. Έχει επεκταθεί η περίοδος δοκιμασίας για τον εργαζόμενο, έχει ξηλωθεί ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας και κυριάρχησε το ευέλικτο ωράριο και η δουλειά με το κομμάτι. Επίσης, τα εργατικά ατυχήματα έχουν πολλαπλασιαστεί.
Ταυτόχρονα, το κεφάλαιο, με την ανοχή όλων των αστικών κυβερνήσεων («αριστερών», κεντρώων ή δεξιών), δημιούργησε τους σύγχρονους σκλάβους – τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες σε μεγάλα ιδιωτικά νοσηλευτήρια, σε αλυσίδες υπεραγορών και εμπορικών κέντρων, σε αλυσίδες καφέ… Αρκετοί εξ αυτών μάλιστα και με ανώτερη ή ανώτατη μόρφωση. Άνθρωποι νέοι που αμείβονται ελάχιστα, δουλεύουν ακατάπαυστα και ακανόνιστα, θέτουν την υγεία και το σώμα τους σε κίνδυνο και φθορά, ενώ οι πλείστοι, αν όχι όλοι, είναι εντελώς ανοργάνωτοι, αφού στις συντεχνίες έχει απαγορευτεί η είσοδος στις εν λόγω επιχειρήσεις. Αυτές με τη σειρά τους δεν σκέφτηκαν να επιστρατεύσουν την εργατική αλληλεγγύη άλλων κλάδων εργαζομένων και δεν έχουν προχωρήσει ούτε και σε ένα δυναμικό μέτρο κατά αυτών των επιχειρήσεων χρόνια τώρα, ίσως για να μην διαταραχθεί η καπιταλιστική ηρεμία.
Στην Κύπρο του 2019 ζούμε στη μετά μνημονίων εποχή, αλλά με τους δεκάδες μνημονιακούς νόμους σε ισχύ από το 2012 που ψηφίστηκαν οι πρώτοι 20 και κάτι. Οι δεκάδες νόμοι των τελευταίων ετών έχουν επιτεθεί στην ΑΤΑ, τις συντάξεις, την πρόνοια, τη στέγη, την υγεία, το Συνεργατισμό.
Με αφορμή τη σημερινή μέρα οφείλουμε επιπρόσθετα να σημειώσουμε ότι ο Αθλητισμός, ο Πολιτισμός, το Περιβάλλον, έχουν δεχθεί και συνεχίζουν να δέχονται καίρια κτυπήματα και έχουν υποταχθεί πλήρως στη κερδοφορία του κεφαλαίου.
Ο γιορτασμός της φετινής Πρωτομαγιάς λοιπόν πρέπει να έχει ως συνθήματα και βασικά στοιχεία:
α) Την πλήρη απελευθέρωση της Κύπρου μας και όχι απλά την επανένωση, γιατί η επανένωση μπορεί να επέλθει με κάποια όποια λύση, αλλά η πατρίδα και ο λαός μας να συνεχίζουν να στενάζουν κάτω από την άμεση ή έμμεση παρέμβαση της Τουρκίας ή άλλων ιμπεριαλιστών
β) Την έκφραση αντιιμπεριαλιστικής αλληλεγγύης και την ανάληψη κοινής δράσης με άλλους δοκιμαζόμενους λαούς
γ) Τη διεκδίκηση στόχων πάλης και ταξικών αιτημάτων που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και τον παραγόμενο πλούτο της χώρας
δ) Την επαναφορά κατακτήσεων και δικαιωμάτων
ε) Την υπεράσπιση του δικαιώματος οργάνωσης.
H φετινή Πρωτομαγιά ας αποτελέσει σήμαντρο ταξικής πάλης, σήμαντρο αναδιάταξης δυνάμεων και ανασυγκρότησης των κομμουνιστών και του εργατικού κινήματος στην Κύπρο. Δεν συμβιβαζόμαστε με αυτόν τον κόσμο, για αυτό και θα τον αλλάξουμε!
