Σε προηγούμενο μας άρθρο και ενώ τα ΜΜΕ και οι δηλώσεις διαφόρων στόχευαν την αποκρουστικότητα της εικόνας με τις δολοφονίες των γυναικών, εμείς προσπαθήσαμε να δούμε τις ευρύτερες διαστάσεις του ζητήματος. Διότι το φρικιαστικό μέρος στοχεύθηκε να αφορά στο δολοφόνο και στο μαρτύριο των θυμάτων, με αφορμή τις δολοφονίες, από τη στιγμή που το θέμα είδε το φως της δημοσιότητας. Ποιες είναι οι συνθήκες που παράγουν και αναπαράγουν το σύνολο του μαρτυρίου αυτών των ανθρώπων και μετατρέπονται σε συνθήκες ολόκληρης ζωής;
«…Όλοι γνωρίζουμε την αθλιότητα που βιώνουν οι άνθρωποι αυτοί. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που γίνονται εύκολα θύματα για τους δολοφόνους που τάζουν ερωτική σχέση ή γάμο, εκμεταλλευόμενοι το χρώμα τους και την υπηκοότητα τους ως πολίτες ενός κράτους της ΕΕ. Ταυτόχρονα όμως, αρκετές οικιακές βοηθοί ή εργαζόμενες σε άλλες παρόμοιες υπηρεσίες ή σε υπηρεσίες εμπορίου ανθρώπινης σάρκας, λόγω της στυγνής εκμετάλλευσης και του απόλυτου ελέγχου στις ζωές τους (μέχρι και διαβατήρια καλούνται να παραδώσουν στους «αφέντες»), κάποια στιγμή βρίσκουν τον τρόπο να δραπετεύσουν και για να προφυλαχτούν, το κάνουν με τη μορφή της εξαφάνισης. Διότι αν αυτή η κοινωνία που σήμερα είναι αγανακτισμένη και ευαισθητοποιημένη, διέθετε την ίδια ευαισθησία πάντοτε, οι άνθρωποι αυτή δεν θα κατέληγαν σε μπουντρούμια του σεξ, σε αποθήκες στυγνής εργασίας, σε σπίτια αδίστακτων αφεντικών, σε πεζοδρόμια και εν τέλη, κάποιοι εξ αυτών των ανθρώπων, δεν θα κατέληγαν σε φρεάτια και βυθούς λιμνών…».
Αυτά γράφαμε προ ημερών, όταν καμιά άλλη ευαισθητοποίηση δεν υπαγορευόταν από το σύστημα.
Ο Ιωνάς παραιτήθηκε λοιπόν και σωστά έπραξε, έστω και με καθυστέρηση. Τι αλλάζει επί της ουσίας και του γενικότερου μαρτυρίου των ανθρώπων αυτών; Πώς σταματά η στυγνή και απάνθρωπη εκμετάλλευση και ταπείνωση των σύγχρονων σκλάβων, στις πλείστες των περιπτώσεων;
Ποιες είναι οι συνθήκες που υπαγορεύουν στους ανθρώπους των χωρών του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, να ενταχθούν στη βιομηχανία της μεταναστευτικής αναζήτησης μισθών προς επιβίωση; Της λεγόμενης Παγκόσμιας Αλυσίδας Φροντίδας (Global Care Chain) που διατηρεί εκατομμύρια πάμφτωχες γυναίκες σε κάθε μέρος του πλανήτη, αρκεί ο εργοδότης να μπορεί να πληρώνει τους εξευτελιστικούς μισθούς. Μισθοί οι οποίοι είναι σε όλες τις περιπτώσεις στο μισό ή και λιγότερο του κατώτατου μισθού, αν υπάρχει τέτοιος. Η προσφορά στέγης και τροφής στον εργοδοτούμενο, θεωρείται πως συμπληρώνει τα υπόλοιπα. Οι γυναίκες αυτές επί της ουσίας εξαναγκάζονται να εγκαταλείψουν οικογένεια, σπίτι, πατρίδα, μέχρι και μικρά παιδιά, για να ενταχθούν στην παγκόσμια βιομηχανία του είδους.
Η οικονομική ανισότητα μεταξύ χωρών, αλλά και μέσα στις ίδιες τις χώρες, δημιουργεί στρατιές φτωχών με τρόπο που τους παγιδεύει μόνιμα σε κατάσταση απελπισίας. Η φύση, αλλά και η τακτική του καπιταλιστικού συστήματος, είναι ακριβώς αυτή. Να δημιουργεί «αποθήκες εξαθλιωμένων», έτοιμων να υπηρετήσουν το σύστημα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, αρκεί να επιβιώσουν. Νόμος της ζούγκλας. Την ίδια ώρα, ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων διπλασιάζεται στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης. Αρκεί να αναφέρουμε πως σύμφωνα με την Oxfam, στα έτη 2017 και 2018, κάθε δυο μέρες, ένας νέος δισεκατομμυριούχος έπαιρνε τη θέση του στο σχετικό κατάλογο. Η συσσώρευση του πλούτου, είναι το αποτέλεσμα της υπερεκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης των μαζών. Νόμος του συστήματος και μάλιστα ο βασικότερος για την ανάπτυξη του και την επιβίωση του.
Στα χρόνια της κρίσης λοιπόν, τα κέρδη και τα πλούτη των εταιρειών, φορολογούνται ολοένα και με χαμηλότερους συντελεστές, διότι αυτό απαιτεί το σύστημα και αυτό εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις που το διαχειρίζονται. Την ίδια ώρα, οι κοινωνικές παροχές σε βασικούς τομείς, όπως υγεία, επιδόματα ανεργίας, συντάξεις κ.τ.λ., περικόπτονται ακόμη περισσότερο, με τη δικαιολογία πως τα δημόσια ταμεία, δεν αντέχουν. Πώς να αντέξουν όταν ο παραγόμενος πλούτος καταλήγει ολοένα και σε λιγότερους και μάλιστα αφορολόγητος;
Στις φτωχότερες χώρες, το προσδόκιμο ζωής για τους εξαθλιωμένους, είναι από 10 έως 20 χρόνια λιγότερο από αυτό όσων διαθέτουν προσωπικούς πόρους για να έχουν πρόσβαση σε αξιοπρεπή συνθήκες ιατρικής φροντίδας, τροφής, στέγασης. Τα προηγούμενα χρόνια σηματοδότησαν τη συνειδητοποίηση των φτωχότερων στρωμάτων των κοινωνιών, ανεξάρτητα από τη χώρα και τη θέση της στη παγκόσμια οικονομία, πως αυτές οι συνθήκες αφορούν και τους ίδιους, μέρα με τη μέρα περισσότερο. Σε μια εποχή που η τεχνολογία βρίσκεται στο απόγειο, οι παραγωγικές δυνατότητες εκτοξεύτηκαν, οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι, τα κράτη «αδυνατούν να ανταποκριθούν» και οι βασικές ανάγκες, μετατρέπονται σε «πολυτέλεια για τους φτωχούς».
Τα κράτη μετατρέπονται από υπάλληλο του συστήματος, σε φτωχό υπηρέτη, οι εργαζόμενοι από μισθωτοί σε επαίτες και οι φτωχοί σε εξαθλιωμένους μετανάστες. Αυτή είναι η βασική συνθήκη που παράγει τους εξαθλιωμένους που καταλήγουν σε μπουντρούμια του σεξ, σε νεκροτομεία, σε λίμνες και σε φρεάτια. Αυτή είναι η βασική συνθήκη που παράγει και ανακυκλώνει και τους άθλιους που συνεργούν, είτε με τις άμεσες τους ενέργειες, είτε με την υποκρισία και την ανοχή τους, στο απάνθρωπο αυτό έργο: Το έργο του παγκόσμιου καπιταλισμού, που ούτε επιδέχεται διορθώσεις για να ελαφρύνουν κάποιοι τη συνείδηση τους, ούτε επιδέχεται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, όπως ο καταστατικός χάρτης του ΟΗΕ, δήθεν διασφαλίζει.
Ο Ιωνάς λοιπόν, παραιτήθηκε. Αύριο πως θα είναι ο κόσμος μας;
