Η 1η του Μάη δεν είναι αργία είναι απεργία. Πριν λίγες μέρες γιορτάστηκε περισσότερο, παρά τιμήθηκε. Η 1η του Μάη όμως, δεν προσφέρεται για πανηγύρια και γιορτές των λουλουδιών, όπως προσπαθούν κάποιοι να επιβάλουν, προκειμένου να ξεχαστεί η σημασία της συγκεκριμένης μέρας.
Η 1η του Μάη είναι μέρα ορόσημο για τους αγώνες των εργαζομένων και η εργατική τάξη σε όλο τον πλανήτη, απεργεί και διεκδικεί μαχητικά την ικανοποίηση των αιτημάτων της.
Η 1η του Μάη είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής στους πρωτοπόρους εργάτες του Σικάγου, όταν το 1886, άνοιξαν τον δρόμο και ξεσηκώθηκαν απαιτώντας την εξάλειψη της δουλείας και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Διεκδίκησαν τα αυτονόητα, το οκτάωρο (888 οκτώ ώρες εργασία, οκτώ ώρες ξεκούρασης και οκτώ ώρες ύπνο) καθώς και καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Η εξέγερση στο Σικάγο ήταν η πιο μαχητική πορεία της εποχής, στην οποία έλαβαν μέρος 90 χιλιάδες εργάτες, ενώ σ’ ολόκληρη την Αμερική συμμετείχαν 350 χιλιάδες εργάτες σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ.
Oι εργάτες κατέβηκαν στους δρόμους αποφασισμένοι να μη γυρίσουν στις φάμπρικες και τα εργοστάσια του πόνου, αν δεν τους παραχωρηθεί το οκτάωρο εργασίας.
Το πρώτο αίμα χύθηκε δύο ημέρες αργότερα, όταν απεργοσπάστες προσπάθησαν να διασπάσουν τον απεργιακό κλοιό και ακολούθησε συμπλοκή. Η Αστυνομία και οι μπράβοι της επιχείρησης επενέβησαν δυναμικά. Σκότωσαν τέσσερις απεργούς και τραυμάτισαν πολλούς, προκαλώντας οργή στην εργατική τάξη της πόλης.
Ένας προβοκάτορας των εργοδοτών πετά βόμβα ανάμεσα στους αστυνομικούς, με αποτέλεσμα να υπάρξουν νεκροί μεταξύ των αστυνομικών και των εργατών.
Σε λίγο άρχισε γενική επίθεση στρατού και αστυνομίας εναντίον των άοπλων εργατών.
Πρώτη πέφτει νεκρή μια εργάτρια κτυπημένη από σφαίρα στο στήθος.
Το αίμα της βάφει το άσπρο πουκάμισο της και ποτίζει το δρόμο.
Έξαλλοι οι εργάτες από το σκοτωμό της συντρόφισσας τους, βγάζουν το ματωμένο πουκάμισο, το κάνουν σημαία τους και περνούν στην αντεπίθεση…
O τραγικός απολογισμός της μεγάλης εξέγερσης των καταπιεσμένων εργατών ανήλθε στους 11 νεκρούς και δεκάδες βαριά τραυματισμένους. Το αίμα που χύθηκε άφθονο επιβεβαίωσε τον κανόνα που «θέλει» τη δικαίωση να έρχεται πάντα μετά από αγώνες και θυσίες.
Η Πρωτομαγιά, ως εργατική γιορτή, καθιερώθηκε στις 20 Ιουλίου 1889, κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς (Σοσιαλιστικής Διεθνούς) στο Παρίσι, σε ανάμνηση του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγου.
Ο αγώνας της εργατιάς είναι αέναος, γι’ αυτό και η 1η του Μάη είναι σύμβολο αγώνα και αλληλεγγύης των εργαζομένων όλου του κόσμου.
Η συγκεκριμένη επέτειος αποκτά ιδιαίτερη σημασία στις μέρες μας, αφού σχεδόν όλα όσα κατακτήθηκαν μέσα από σκληρούς αγώνες με το πέρασμα των χρόνων, κατακρημνίσθηκαν από τους απολογητές του καπιταλισμού και νεοφιλελευθερισμού σε χρόνο μηδέν. Η οικονομική κρίση ήταν μια χρυσή ευκαιρία για το κεφάλαιο να επιβάλει τους όρους του, για χάρη τάχα της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας, η οποία – ειρήσθω εν παρόδω – δεν ήλθε ποτέ.
Διαλύθηκαν σχεδόν οι συλλογικές συμβάσεις, καταργήθηκε το οκτάωρο, κουρεύτηκαν ΑΤΑ και συντάξεις, συρρικνώθηκαν οι μισθοί, εκμηδενίστηκαν τα εισοδήματα της μεσαίας και χαμηλής τάξης, καταργήθηκαν οι αργίες και η ξεκούραση τις Κυριακές.
Η ανεργία μπορεί να μειώθηκε, αλλά επεκτάθηκαν δραματικά οι ελαστικές μορφές απασχόλησης και το δικαίωμα για μόνιμη εργασία.
Οι απώλειες των εργαζομένων μετατρέπονται σε κέρδη των επιχειρηματιών, όμως στο παρόν στάδιο το εργατικό κίνημα φαντάζει ανίσχυρο και αδύναμο να αντιδράσει στο κοινωνικό έγκλημα που συντελείται.
Μια τέτοια μέρα όλοι θα πρέπει να αναλογιστούν τις ευθύνες τους και από τις διακηρύξεις να περάσουν στην πράξη και στην πραγματική στήριξη της εργατικής τάξης από τις ανήλεες επιθέσεις που δέχεται.
Γιατί τίποτε δεν κερδίζεται χωρίς αγώνα και θυσίες.
