Σήμερα υπάρχουν δύο κυρίαρχες αντιλήψεις για την Ευρωπαϊκή Ένωση στην πολιτική ζωή της Κύπρου. Η μία που πιστεύει στο οικονομικό σύστημα στο οποίο εδράζεται η ΕΕ, στον καπιταλισμό, παρά το ότι διστάζει να αποδεχτεί το όνομα του, και η άλλη που πιστεύει ότι αν διαχειρίζονταν άλλες πολιτικές δυνάμεις την ΕΕ, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα, άσχετα από το οικονομικό σύστημα. Η πρώτη θεωρεί αδιαμφισβήτητη αλήθεια την οικονομία της αγοράς και το μόνο βιώσιμο σύστημα και η δεύτερη άποψη προβάλει μια Ευρώπη των λαών, της ειρήνης και της δημοκρατίας, χωρίς να αγωνίζεται για αλλαγή του κυρίαρχου συστήματος.
Και οι δύο απόψεις παραγνωρίζουν ότι στον καπιταλισμό, όπως και σε όποιο άλλο σύστημα, υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, όχι απλά με όρους εκλογών, αλλά με όρους οικονομικούς, κοινωνικούς, με όρους ανισόμετρης ανάπτυξης μεταξύ κρατών.
Για να εξέλθει η ΕΕ από την μεγάλη οικονομική κρίση, χρειαζόταν να διασωθούν οι θεσμοί του αστικού κράτους και του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό για να γίνει έπρεπε να τσακιστεί η όποια δημοκρατία κερδήθηκε και να θυσιαστεί η εργατική τάξη και οι μικρομεσαίοι. Όλες οι κυβερνήσεις στην ΕΕ, ανεξαρτήτως ιδεολογικών αποχρώσεων, έπραξαν σε γενικές γραμμές την ίδια πολιτική:
• Υπό το βάρος της κατάρρευσης της καρδιάς του καπιταλισμού, των τραπεζών και των κερδοσκοπικών του μηχανισμών, μετατράπηκε η οικονομική κρίση σε ευκαιρία να κερδίσει το κεφάλαιο και η ηγεμονική τάξη, όσα υποχρεώθηκε να παραχωρήσει στους εργαζόμενους όταν υπήρχε δυνατό το αντίπαλο δέος του σοσιαλισμού και των ταξικών συνδικάτων.
• Τέλος, αυτή η τάση οδήγησε στην παλινόρθωση μιας κατάστασης πραγμάτων ακόμα πιο αντιδραστικής που ξοδεύει εργατικές κατακτήσεις και μας επιστρέφει στην εποχή που δεν υπάρχει οκτάωρο, δεν υπάρχουν δικαιώματα, παρά μόνο για μια πολύ μικρή μερίδα του πληθυσμού, ενώ από την άλλη η ανάπτυξη είναι συνώνυμη με την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου.
Ζητούμενο που απουσιάζει είναι η τόλμη να αναγνωριστούν οι αιτίες των προβλημάτων.
Απουσιάζει η κριτική στο εκμεταλλευτικό σύστημα και στους φορείς του.
Απουσιάζουν στόχοι κατάργησης όλων των νομοθετικών συνεπειών των μνημονίων.
Απουσιάζει η προοπτική ο λαός να πάρει τη μοίρα και τον πλούτο που παράγει ο ίδιος στα χέρια του.
Απουσιάζει η προοπτική του σοσιαλισμού.
