Ναι έχει δίκαιο ο Ιδιωτικός Υπάλληλος πως ο Δημόσιος Υπάλληλος είναι βολεμένος. Ναι σε σχέση με αυτόν φυσικά είναι βολεμένος, αφού έχει μια μόνιμη θέση εργασίας με έναν αξιοπρεπή μισθό.
Ναι έχει δίκαιο ο Δημόσιος Υπάλληλος που λέει πως πλήρωσε την οικονομική κρίση, πως είδε την ζωή του να έρχεται τούμπα όταν ο μισθός δεν έφτανε να πληρωθούν τα δάνεια του. Αλλιώς είχε προγραμματίσει τη ζωή του, αλλιώς ήταν τα δεδομένα του.
Ναι έχει δίκαιο ο Ιδιωτικός Υπάλληλος πως ζει στην ανασφάλεια και με το δίκαιο του ζηλεύει τη μονιμότητα στο Δημόσιο. Και λογικό είναι να μην γνωρίζει για την αβεβαιότητα στο Δημόσιο. Έχει να σκεφτεί την επιβίωση του, το πώς θα βγάλει το μήνα.
Ναι έχει δίκαιο ο Δημόσιος Υπάλληλος πως δεν έχουν όλοι μόνιμη θέση. Υπάρχουν προσωπικά συμβόλαια, αγορά υπηρεσιών, αορίστου χρόνου, αβεβαιότητα, μισθοί πείνας, χωρίς κανένα απολύτως δικαίωμα εργασιακό, έτσι ακριβώς όπως γίνεται και στον ιδιωτικό τομέα. Ναι υπάρχουν εργαζόμενοι στο Δημόσιο που δεν ξέρουν αν θα έχουν δουλειά σε 6 μήνες, που πληρώνουν τις κοινωνικές τους ασφαλίσεις, που δεν έχουν δικαίωμα να αρρωστήσουν, που ο εργοδότης τους εξαναγκάζει να δηλωθούν αυτοεργοδοτούμενοι, άσχετα αν έχουν εργοδότη το κράτος.
Ναι έχει δίκαιο ο Ιδιωτικός Υπάλληλος όταν θεωρεί πως πληρώνει το Δημόσιο Υπάλληλο από τη τσέπη του. Έτσι του έχουν πει, πως οι φόροι του πάνε σε μισθούς και επιδόματα των βολεμένων. Κανένας δεν του λέει πως η φοροδιαφυγή στη Κύπρο αγγίζει τα 2 δις. Ποιοι πληρώνουν φόρους τελικά όμως. Ποιοι φοροδιαφεύγουν και ποιοι χρωστούν εκατομμύρια στο κράτος, άρα και στο κάθε ένα από εμάς; Η είδηση για τα 300 εκατομμύρια φόρου που η Τράπεζα Κύπρου θα πληρώσει μετά από 20 χρόνια πέρασε στο ντούκου. Δεν έγινε ποτέ θέμα αντιπαράθεσης, ούτε καν συζήτησης. Κανένας δεν του εξηγεί για το πώς γίνεται η κατανομή των φόρων. Σε αναπτυξιακά έργα; Σε μισθούς; Σε μίζες; Σε επιδόματα; Στην άμυνα; Στην υγεία; Σε κοινωνικά επιδόματα; Καμία διαφάνεια και κανένας έλεγχος δεν δίνει την πραγματική εικόνα στο λαό. Και όμως έχουν καταφέρει να πεισθεί ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα πως ο φόρος που πληρώνει (αν πληρώνει, αφού οι πλείστοι μισθοί είναι μισθοί πείνας και εμπίπτουν στη κατηγορία του αφορολόγητου εισοδήματος) καταλήγει σε μισθούς χαραμοφάηδων.
Ναι έχει δίκαιο ο Δημόσιος Υπάλληλος που κοιτάει μόνο τον μικρόκοσμο του και τα εργασιακά του προνόμια. Κανένας δεν τον αναγκάζει να παλέψει πρακτικά ή έστω ηθικά για το σύνολο της κοινωνίας. Πότε καλέστηκε σε μια παναπεργία με αίτημα π.χ. 13ο μισθό για όλους;
Ναι έχει δίκαιο ο Ιδιωτικός Υπάλληλος πως δεν μπορεί κανείς να ζήσει οικογένεια και να πληρώνει χρέη με 800 ή 1000 ευρώ το μήνα. Δεν θα πάρει όμως ούτε 1 ευρώ αύξηση, ακόμη και αν μειωθεί στο μηδέν το κρατικό μισθολόγιο. Το 3,60 την ώρα γίνεται μόδα και οι νέοι μας δουλεύουν απλά για ένα χαρτζιλίκι. Η σύνταξη των γονιών συντηρεί πια τους νέους.
Ναι έχει δίκαιο ο Δημόσιος Υπάλληλος όταν μιλάει για μισθούς διπλάσιους και τριπλάσιους από το δικό του σε αντίστοιχες θέσεις με τη δική του στον ιδιωτικό τομέα, για μπόνους χιλιάδων ευρώ σε μεγαλό-στελέχη τραπεζών και εταιρειών. Η Ελεύθερη αγορά αυτά έχει. Πληρώνεται όποιος αυξάνει τα κέρδη.
Ναι έχει δίκαιο ο Ιδιωτικός Υπάλληλος, ο μέσος όρος του κρατικού μισθολογίου είναι ίσος με 4 μισθούς δικούς του, δεν του εξηγούν όμως πως η μεγάλη μάζα των εργαζομένων στο δημόσιο είναι στην Α1-Α2 κλίμακα όπου με 15 χρόνια υπηρεσία παίρνει 1.100 ευρώ σπίτι.
Ναι έχει δίκαιο ο Δημόσιος Υπάλληλος να ζητά στήριξη της κοινής γνώμης, όμως η κοινή γνώμη είναι αυτό που λέει η λέξη «κοινή», διαμορφώνεται δεν επιβάλλεται, επηρεάζει τις εξελίξεις αλλά δεν τις ορίζει. Τα επιχειρήματα που πολλές φορές εξοργίζουν κάθε εργαζόμενο που ζει την εκμετάλλευση στο πετσί του δείχνουν άγνοια και έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας. Να μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου πριν ζητήσεις να μπει στα δικά σου.
Ναι έχει δίκαιο ο Ιδιωτικός Υπάλληλος να πυροβολεί στα τυφλά κάθε τι δημόσιο με τόση πλύση εγκεφάλου που του έγινε, όμως με τόσα παραδείγματα, ντόπια και ξένα, ξεπουλήματος δημόσιου πλούτου, να αντιληφθεί κάποια στιγμή πως αυτός πληρώνει τις ζημίες στο τέλος.
Ναι έχει δίκαιο η Κυβέρνηση όταν απειλεί με ποινικοποίηση του ιερού δικαιώματος της απεργίας. Εμείς τους δώσαμε το δικαίωμα με την ανοχή μας. Όταν πέρασε ο νόμος για απαγόρευση της απεργίας στους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, όχι μόνο δεν ξεσηκωθήκαμε, αλλά επικροτήσαμε την εξέλιξη. Κάπως έτσι θα τεθεί πάλι το θέμα, με νομοθετική ρύθμιση, όπως συνηθίζεται τελευταία. Το επιτρέψαμε τότε, αν θα το επιτρέψουμε ξανά είναι το μεγάλο ερώτημα που θα καθορίσει και την εξέλιξη στις εργασιακές σχέσεις.
Η λίστα ατέλειωτη, τα επιχειρήματα πολλά, συμπληρώστε ελεύθερα και συνεχίστε το αλληλοφάγωμα. Και η εκμετάλλευση συνεχίζεται με το διαίρει καιβασίλευε να κυριαρχεί στο σύνολο της εργατικής τάξης. Χωρίς συλλογικά αιτήματα, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς όραμα, αλλά κυρίως χωρίς προοπτική ανατροπής της κατάστασης.
Ταξική συνείδηση, ταξικός φακός, ταξική προσέγγιση, αυτά θα έβαζαν τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση και θα επικέντρωναν τα πυρά σε όσους μπορούν, αλλά αρνούνται να μοιραστούν τον παραγόμενο πλούτο. Ίση κατανομή ανάλογα των αναγκών και όχι της προσφοράς και της ζήτησης. Συλλογικά αιτήματα που θα μικραίνουν το χάσμα μεταξύ των εργαζομένων, ανεβάζοντας την ποιότητα ζωής. Αλληλοστήριξη στα επιμέρους αιτήματα του κάθε κλάδου. Να δούμε επιτέλους τη μεγάλη εικόνα, να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας, να απαιτήσουμε το μερίδιο που μας αναλογεί.
