Πρόσφυγες, μετανάστες ή δια της βίας εκτοπισμένοι; Έτσι απλά πρόσφυγες, μετανάστες ή θύματα του καπιταλισμού; Τι είναι εκείνα τα άψυχα σωματάκια που βλέπω στις ειδήσεις ή στα διάφορα διαδικτυακά σάιντ να επιπλέουν στα νερά της παγωμένης θάλασσας; Τι είναι εκείνα τα παιδιά που βλέπω όλο και συχνότερα βρεγμένα και τρομοκρατημένα; Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι που σέρνονται στις λεωφόρους της «πολιτισμένης» Ευρώπης; Είναι αυτοί που κουβαλάνε ένα κουρελιασμένο σακίδιο, λες και κουβαλούν το μέλλον όλης της ανθρωπότητας ή ένα μήνυμα σημαντικό που όμως οι περισσότεροι ποτέ δε θα διαβάσουμε γιατί ποτέ δε θα τα πλησιάσουμε αληθινά.
Είναι παιδιά σαν τα δικά μου και σαν τα δικά σας. Με μάτια πελώρια όλο απορίες, σαν των παιδιών μου και των παιδιών σας. Με όνειρα μεγάλα και αθωότητα αφοπλιστική, σαν των παιδιών μου και των παιδιών σας. Οι γονείς τους, κάπου παραδίπλα, αφού σιγουρευτούν για την προσωρινή τους ασφάλεια, έχουν το νου τους στα χαρτιά τους, στους χάρτες της μεγάλης τους φυγής, στους αστυνομικούς, στους εμπόρους εργασίας και στους μαυραγορίτες. Ακριβώς όπως τα παιδιά τους μοιάζουν με τα παιδιά μου και τα παιδιά σας, αυτοί οι γονείς – πρόσφυγες – μετανάστες – δια βίας εκτοπισμένοι στην πραγματικότητα – μοιάζουν με μένα και με σας.
Βλέπω τα παιδιά σας που τα μοστράρετε αφειδώλευτα στο Facebook. Είναι τόσο όμορφα σαν αυτά τα παιδιά που στήνονται για να φωτογραφηθούν στους καταυλισμούς της ντροπής. Δεν ξέρουν τι συμβαίνει, δεν τους νοιάζει τι συμβαίνει. Κρατούν το χέρι του μπαμπά τους, όπως τα δικά σας παιδιά σφίγγουν εσάς και είναι όλα τους σίγουρα πως εκεί όπου πηγαίνουν τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Ξέρετε γιατί; Γιατί πάντα οι γονείς θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους. Πάνε στο καλύτερο όμως; Αυτοί οι άνθρωποι βαφτίζουν εκείνα τα χώματα πατρίδα τους και ίσως και να πεθαίνουν σ’ αυτά ή να εξευτελιστούν σε αυτά.
Η εποχή μας ανήκει στην ανθρωπότητα και στην απελπισμένη προσπάθειά της να γράψει έστω ένα κεφάλαιο αντίστασης στον ιμπεριαλισμό και στους υπηρέτες του, που σφάζουν με το όπλο, το μαχαίρι, τη βόμβα, την οικονομική πολιτική, τη σιωπή ή την υποκρισία εκατομμύρια παιδιά και μεγάλους, αυτούς που τους βαφτίζουν μετανάστες και τους αφιερώνουν και τη σημερινή μέρα υποκρισίας.
Πως είναι δυνατό να χορτάσει κάποιος από μας όταν ένα τετράχρονο παιδί κοιμάται νηστικό τσουβαλιασμένο σε ένα κέντρο φιλοξενίας αφιλόξενο, σε ένα καταυλισμό, σε ένα αγροτικό ευτελές κατάλυμα, σε μια ξένη χώρα που αναγκάστηκε να… «μεταναστεύσει»; Ας τους αγκαλιάσουμε, αν μπορούμε. Ας τους σταθούμε αλληλέγγυοι ως όπλο στα επόμενα, αφιλόξενα ευρωπαϊκά κράτη που θα βρεθούν. Πάνω από όλα όμως ας αγωνιστούμε για να μπορέσουν να επιστρέψουν στη χώρα τους και να διαφεντεύουν αυτοί το μέλλον τους και όχι το ΔΝΤ, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, η TOTAL, η EXXON MOBIL, η BASF, η BAYER…
Αν δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε, τουλάχιστον ας μην τσαλακώσουμε και άλλο την αξιοπρέπειά τους. Ας μην μειώσουμε το μεγαλείο τους, ας μην λερώσουμε ένα όνειρο πανανθρώπινο, πέρα από εποχές, πέρα από τόπους. Καλό κουράγιο στη συνείδησή μας.
