Το τελευταίο διάστημα βιώνουμε μία όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου με αφορμή τους υδρογονάνθρακες. Από τη μία η Τουρκία, ένα ιμπεριαλιστικό κράτος, μόνιμος θύτης εις βάρος του λαού μας (αλλά και εις βάρος της τουρκικής εργατικής τάξης), ξεκινάει γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ. Από την άλλη, μία γαλλικοί και μια αμερικανικοί πολυεθνικοί όμιλοι, οι οποίοι ετοιμάζονται να εκμεταλλευτούν τους κυπριακούς υδρογονάνθρακες για να κερδοφορήσουν.
Η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα κόμματα, μας διαβεβαιώνουν ότι δεν κινδυνεύουμε γιατί έχουμε οικοδομήσει ισχυρές συμμαχίες με το κράτος – τρομοκράτη, Ισραήλ, με την Αίγυπτο και την Ελλάδα. Οι ΗΠΑ και η Γαλλία δε θα επιτρέψουν να κινδυνεύσουν οι επενδύσεις τους και άρα πρέπει να αισθανόμαστε ασφαλείς, κάτω από την προστασία ΝΑΤΟ – ΕΕ.
Καταρχάς να σταθούμε στο ποιος θα επωφεληθεί από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων. Πέρα από τους πολυεθνικούς ομίλους, κανένας. Η εργατική τάξη της Κύπρου δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτα από αυτό τον πλούτο. Όποιο μερίδιο καρπωθεί η Κυπριακή Δημοκρατία δεν πρόκειται να διατεθεί για τις ανάγκες μας. Επίσης οι θέσεις εργασίας που ενδεχομένως θα ανοίξουν, θα είναι κακοπληρωμένες, όπως και όλη η εργασία στην Κύπρο.
Ας δούμε όμως ποιος ζημιώνει από αυτή την κατάσταση. Καταρχάς το φυσικό περιβάλλον. Η περαιτέρω εκμετάλλευση υδρογονανθράκων αυξάνει την εκπομπή αερίων θερμοκηπίου και επιταχύνει την κλιματική αλλαγή, με τραγικές συνέπειες για το μέλλον του πλανήτη. Κατά δεύτερον, η μόλυνση που μοιραία θα επιφέρει η εξόρυξη.
Δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε την κυβέρνηση και τα κόμματα του κεφαλαίου, είτε αποκαλούνται αριστερά, είτε δεξιά, ότι οι ισχυρές συμμαχίες θα μας σώσουν. Είναι πάμπολλα τα ιστορικά παραδείγματα στα οποία οι ιμπεριαλιστές αλλάζουν στρατόπεδο γιατί αλλάζουν τα συμφέροντά τους, με αποτέλεσμα να διαλύουν τις πρόσκαιρες συμμαχίες τους. Η κατεχόμενη Κύπρος αποτελεί τρανό παράδειγμα. Καμία εμπιστοσύνη σε ΝΑΤΟ – ΕΕ!
Σε περίπτωση μεγαλύτερης όξυνσης των ανταγωνισμών, με ενδεχόμενες πολεμικές συρράξεις, είναι σίγουρο ότι θα την πληρώσουν οι λαοί της περιοχής με το αίμα τους. Είτε ως παράπλευρες απώλειες, είτε γιατί θα κληθούν να πολεμήσουν για τα συμφέροντα των πολυεθνικών.
Διατυπώνεται συχνά το επιχείρημα ότι η Κύπρος είναι μικρή, δεν μπορεί μόνη της να παλέψει. Είναι υποχρεωμένη να περιστρέφεται γύρω από μία μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη όπως οι ΗΠΑ ή η ιμπεριαλιστική Ρωσία. Ενώ οι Κύπριοι κεφαλαιοκράτες έχουν πολλά να κερδίσουν από αυτή τη στρατηγική, η εργατική τάξη δεν έχει κανένα συμφέρον να πολεμάει κάτω από ξένες σημαίες.
Η κυπριακή εργατική τάξη πρέπει να φροντίσει να δημιουργήσει το δικό της μέτωπο με αυτούς που έχει κοινά συμφέροντα. Με την εργατική τάξη της Τουρκίας, της Ελλάδας, της Αιγύπτου και όλου του κόσμου. Με αυτούς που πάντα χάνουν, σε πόλεμο και ειρήνη.
Μία τέτοια συμμαχία, που θα στηρίζεται σε κοινά συμφέροντα, δε θα είναι εφήμερη, δε θα είναι μία συμμαχία που ξεπουλάει ο ένας τον άλλον διαρκώς. Θα έχει μόνιμα χαρακτηριστικά. Θα είναι μια συμμαχία πιο ισχυρή από κάθε συμμαχία των καταπιεστών μας. Καθώς θα μεγαλώνει, θα μπορεί να ανατρέπει τα σχέδια των ιμπεριαλιστών, θα μπορεί να θέτει το δικό της πρόγραμμα και τη δική της λύση στο προσκήνιο. Θα κάνει την προοπτική του κομμουνισμού να φαίνεται όλο και πιο εφικτή.
Πρέπει ήδη να λάβουμε βήματα για την οικοδόμηση αυτής της συμμαχίας, ξεκινώντας ο καθένας από τον εργασιακό του χώρο, από τη γειτονιά του, από τον κύκλο του. Πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή για να δυσκολέψουμε και να ανατρέψουμε τα σχέδια των ιμπεριαλιστών. Οι καταστάσεις είναι πολύ επικίνδυνες και δεν μπορούμε να είμαστε στην αναμονή.
